Η μανία με την ασφάλεια

Το είδα πριν καναδυο βδομάδες και ανοίξανε πιατάκια του καφέ τα μάτια του. Υποψήφιος της Νέας Δημοκρατίας, διαφημιστικό υποψηφίου της Νέας Δημοκρατίας για την ακρίβεια, με φάτσα κάρτα το αίτημα για αυξημένη ασφάλεια. Το οποίον δεν θα ήταν και τόσο περίεργο, σιγά πρώτη φορά πάνε φούστα μπλούζα η ασφάλεια και η αξιωματική αντιπολίτευση, αν ο υποψήφιος μέχρι πρότινος δεν είχε σαφώς διαφορετικές απόψεις επί του ζητήματος. Εντάξει, δεν έβγαζε καντήλες με τη ρητορική περί ΜΑΤ, Δίας και Δέλτα, αλλά δεν την υιοθετούσε κιόλας. Μη σου πω ότι τον στενοχωρούσε όλη αυτή τη λαγνεία με τα κράνη, τις στολές, τα γκλομπ. Αλλά μερικές, φορές, είναι ανάγκη να μεταμορφωθεί η ανάγκη σε φιλοτιμία. Έτσι δεν είναι Δημητράκη μου;

Διότι στην εποχή της παγκόσμιας ανασφάλειας, στην εποχή του «Κίμ πάτα το» και του «Ταγίπ τρύπα το», ακούει ο άλλος για ασφάλεια και του τρέχουνε τα σάλια. Ακούει για εκατοντάδες μηχανοκίνητους αστυνομικούς που θα ξεχυθούν στους δρόμους και ανεβάζει σφυγμούς. Ακούει ότι θα καταργηθεί ο νόμος Παρασκευόπουλου που άφησε ελεύθερους μιλιούνια επικίνδυνους κακοποιούς και μελώνει. Ακούει ότι θα χτιστούν φυλακές τύπου Γ για να φιλοξενήσουν τα σούπερ εγκληματικά στοιχεία και βλέπει αστράκια. Ακούει ότι θα πηγαίνουν τα κυβερνητικά στελέχη στην πλατεία Εξαρχείων για να πιούν το φρέντο τους και τρέμουν τα πόδια του. Ακούει ότι θα καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο και αισθάνεται μια γλυκιά ανατριχίλα. Ακούει, ακούει, ακούει…

Πρωί, μεσημέρι, βράδυ τα ακούει και τα βλέπει και τα διαβάζει όλα τα ανωτέρω στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στις εφημερίδες. Σε έναν πρωτοφανή και ανελέητο βομβαρδισμό, που θα έκανε υπερήφανο και τον πτέραρχο Χάρις, τον καραβανά που έκανε φουρνέλο τη Δρέσδη. Αλλά εκείνο ήταν πυροτέχνημα της μίας φοράς, ήρθε και πέρασε και στο κάτω κάτω της γραφής ξαναχτίστηκε η πόλη. Εδώ δεν σταματάει το ρεσάλτο ούτε μια μέρα, ούτε μια ώρα, ούτε μια στιγμή. Μάλιστα, πρωί, μεσημέρι, βράδυ ο τηλεθεατής, ο αναγνώστης, ο ακροατής με την ανομία ξυπνάει, με την ανομία δουλεύει, με την ανομία σοφάρει,  με την ανομία κοιμάται. Κι όπως ο ήρωας της γνωστής παροιμίας, κουκιά τρώει, κουκιά μολογάει. Τα περιπολικά προσκυνάει και τις σειρήνες λιγουρεύεται.

Οπότε φτάσαμε να είναι πρώτη μούρη η ασφάλεια σε μια χώρα που πρόβλημα ασφάλειας δεν έχει. Δεν το λέω εγώ αυτό, οι στατιστικές το λένε, που δείχνουν ότι η εγκληματικότητα πέφτει αντί να ανεβαίνει. Δεν εξαφανίζεται φυσικά, αυτό μας έλειπε, αλλά δεν τρέχει και ποτάμι το αίμα όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι Τατιάνες αυτού του ντουνιά. Ούτε καν γκέτο της προκοπής δεν έχουμε γαμώ την τρέλα μου, όπως σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Λίγο το Ζεφύρι, αλλά κι αυτό μια κουτσουλιά τόπος είναι δεν είναι σαν κάτι απέραντα περίχωρα των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Για να μην μιλήσω για τα γκέτο των πλουσίων, με τα δικά τους προάστια…

Παρά ταύτα, η ασφάλεια δίνει τον τόνο των εκλογών και παίζει ρόλο πρωταγωνιστικό. Λες και είμαστε όλοι και όλες με τα μπιστόλια στα χέρια και τα μαχαίρια στα δόντια. Ποιος έχει να χάσει και ποιος έχει να κερδίσει απ’ αυτή την ιστορία νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο. Θα το θυμηθείς κι εσύ αύριο τηλεθεατή, αναγνώστη, ακροατή με την αναλογία μία πρόσληψη πέντε αποχωρήσεις, όταν θα πάει το παιδί σου σχολείο και η μάνα σου νοσοκομείο!