Παραμύθια για κυνηγητό, πείνα και θάνατο – Ένα αληθινό μαρτύριο

Κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου εορτάζουμε την Ημέρα της Οικογένειας που καθιερώθηκε το 1993 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Με αφορμή αυτήν την εορτή που αντανακλά τη σπουδαιότητα που αποδίδει η διεθνούς κοινότητα στην οικογένεια ως βασικό κύτταρο της κοινωνίας, τo Newpost συνεχίζει τα αφιερώματα μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου με μία οικογενειακή ιστορία… τραγωδία.

Τη διηγείται ο Τιμολέων Σεϊρεκίδης στο Βιβλίο «Ιστορίες Προσφύγων» του δρ. Θεολογίας και θρησκειοπαιδαγωγού, Γεωργίου Τσακαλίδη.

«Καθώς τα χρόνια διαβαίνουν οι άνθρωποι μάθανε να ξεχνούν. Οι γενεές πάνε μπροστά και δεν κοιτάζουν πίσω. Όμως αλίμονο σ’ εμάς που προλάβαμε να γνωρίσουμε από τους παλιούς μας και δεν διδάσκουμε τους νέους μας.

Ο πατέρας μου Αβραάμ Σεϊρεκίδης γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Σεβάστειας του Πόντου που ονομαζόταν Κιλίκαρι. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα πέντε αδέλφια, τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Τον έχασα πολύ μικρός, όταν ήμουν επτά ετών και οι αναμνήσεις μου από εκείνον είναι ελάχιστες. Πέθανε στις 10 Ιουλίου του 1949. Πολύ νέος. Τη μάνα μου την έλεγαν Μαγδαληνή Τζαλαζίδου. Γεννήθηκε στο χωριό Κιζίλντερε της Σεβάστειας του Πόντου, ένα καθαρά ελληνικό χωριό που απείχε μόλις 1,5 χλμ από το επίσης ελληνικό χωριό Πιρίκ. Το Κιζίλντερε είχε 30 ελληνικές οικογένειες. Η μάνα μου γεννήθηκε σε μια οικογένεια με οχτώ παιδιά, τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια.

Παραμύθια όχι με νεράιδες και γοργόνες

Όταν σκίρτησε μέσα μου το ενδιαφέρον να μάθω λεπτομέρειες για τα γεγονότα της σφαγής της προσφυγιάς των Ποντίων ήταν πλέον πολύ αργά. Τον θησαυρό που έκρυβαν μέσα τους οι πρόγονοί μας τον πήρανε μαζί τους από δική μου αμέλεια. Ελάχιστα πράγματα μου έχουν εξιστορήσει. Εκείνος που γνώριζε πάρα πολλά για τον αφανισμό των Ελλήνων από την πατρώα Πόντια γη, ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός της μάνας μου ο ταΐμ ο Λεόντιον, (Τζαλαζίδης Λεωνίδας).

Ο θείος Λεόντιος λοιπόν μας μάζευε συχνά, ειδικά τις κρύες νύχτες του χειμώνα και μας έλεγε …. παραμύθια. Παραμύθια όμως που δεν μιλούσαν για νεράιδες και γοργόνες, ούτε για κάστρα και πρίγκιπες . Μιλούσε για δάση και βουνά, για κυνηγητό και πείνα, για ανθρώπους κακούς, για ταλαιπωρημένους και ξεριζωμένους. Μιλούσε για μια οικογένεια που μαζί με χιλιάδες ακόμα, εκείνες τις φρικτές ημέρες του ’22, αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους και την περιουσία τους και να ξεκινήσουν για το πουθενά…Έλεγε η μάνα μου, ότι επειδή ήταν μικρή, την κουβαλούσε ο θείος μου στην πλάτη του στον δύσκολο αυτό δρόμο της εξορίας.

«Πολλά είδαν τα μάτια μας», έλεγε η μάνα μου. Αντηχούν ακόμα στ’ αυτιά μου οι λέξεις: «τσετές-τσετέδες, Τοπάλ-Οσμάν….». Και μάλιστα θυμάμαι το θείο Λεόντιο όταν ανέφερε το όνομά του. «Τον δολοφόνο, τον εγκληματία, το ανθρωπόμορφο τέρας, τον κακούργο…» Ξαφνικά η όψη του αγρίευε, θύμωνε, ύψωνε τη φωνή του και αμέσως μετά ηρεμούσε, στρίβοντας το μουστάκι του για να μη φοβόμαστε εμείς, τα μικρά, από τα παραμύθια του.

Τη βίασαν μπροστά στα μάτια του

Αναφέρω δύο γεγονότα από τις διηγήσεις της μάνας: Ένα βράδυ που τους είχαν στοιβαγμένους τον ένα πάνω στον άλλο, μέσα σε μια αχυρώνα, πέθαναν οι δύο αδελφές της μάνας μου από πείνα φωνάζοντας και κλαίγοντας: ΜΑΝΑ, φαΐ, ψωμί, ψωμί, ΠΕΙΝΩ, ΠΕΙΝΩΩΩ, και έτσι ξεψύχησαν.  Ύστερα έπαιρναν ξανά το δρόμο της εξορίας. Κάποια στιγμή ο παππούς μου, Θεόδωρος Τζαλαζίδης, δεν άντεξε και πέθανε. Η ταφή έγινε σε ένα οργωμένο χωράφι από το οποίο περνούσαν. Άνοιξαν έναν λάκκο με τα χέρια και με μια βέργα.  Ίσα – ίσα που τον σκέπασαν τον άνθρωπο, χωρίς παπά, χωρίς ψαλμό, χωρίς προσευχή. Ένας ανθρώπινος εξευτελισμός. Και ήταν τυχερός που πέθανε και δεν έζησε το βιασμό της γυναίκας του Ροδής Τζαλαζίδου, που τη βίασαν μπροστά στα μάτια των παιδιών της. Και συνέχισαν το δρόμο τους. Ένα αληθινό μαρτύριο. Με τον βούρδουλα, το ξύλο, τους χλευασμούς και τις ύβρεις. Περιοχές τις οποίες διάβηκαν: Νεοκαισάρεια, Τοκάτη, Ζάρα, Ορντού, Χάσα, Αντρέκ, Μαλάτεια, Φάτσα.

Ο πατέρας μου με την οικογένειά του και η μάνα μου με την οικογένειά της εγκαταστάθηκαν στον Σιδερά Κοζάνης, με μόνη βοήθεια τα χέρια τους και μόνη συντροφιά την προσευχή τους, το μεγαλύτερο δώρο που κληρονομήσαμε κι εμείς απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Στηρίχτηκαν στα πόδια τους. Επιβίωσαν από τον Γολγοθά και μεγάλωσαν και έκαναν οικογένεια».

Η μαρτυρία της οικογένειας Σεϊρεκίδη είναι μία από τις χιλιάδες που κουβαλούν οι Πόντιοι και οι απογόνοι τους. Η μνήμη στοιχειώνει και τις επόμενες γενιές, γι’αυτό θεωρούν ιερό χρέος τη δικαίωση των χιλιάδων ψυχών που χάθηκαν μέσα από την αναγνώριση της Γενοκτονίας.

Διαβάστε επίσης:

Στα Τάγματα Εργασίας πέθαιναν κάθε μέρα και δεν θα γιόρταζαν ποτέ Πρωτομαγιά

Ο παπάς που βασανίστηκε από τσέτες – Του ζήτησαν να κάνει σεξ με τις κόρες του, τις βίασαν και σκότωσαν μπροστά του

Ο Έλληνας δημοσιογράφος που εκτελέστηκε για τα πιστεύω του – Ανατριχίλα η κραυγή του πάνω στην αγχόνη

Εξισλαμισμός ή εξορία – Χωριά του Πόντου που γλίτωσαν τη Γενοκτονία με… θρησκευτική βία

Αγωνιστής και ηγέτης – Ο Έλληνας πολιτικός που τον κρέμασαν μετά από δίκη… παρωδία  

Ιστορία φρίκης – Η σφαγή των γυναικόπαιδων στη «Ματωμένη Σπηλιά»

Οι μουσουλμάνοι που εμπόδισαν τον σφαγέα των χριστιανών στη Μαύρη Θάλασσα

Μάρτυρας της Γενοκτονίας των Ποντίων ο Ερυθρός Σταυρός – Πώς εμποδίστηκε το ανθρωπιστικό έργο του

Έκκληση στον Πάπα να σώσει τους Έλληνες του Πόντου – Αληθινή χριστιανή ηρωίδα η γυναίκα της Τραπεζούντας

Playmobil αναπαριστούν την τραγωδία της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου – Εντυπωσιακές φιγούρες

Από το γήπεδο στην κρεμάλα – Η ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα που εκτελέστηκε

Οι 69 πρόκριτοι που ξεψύχησαν πάνω στην αγχόνη – Ο… υπαρχηγός από το νησί της Αποκάλυψης

Ο ανίκητος παλαιστής που ούτε η καταδίκη σε θάνατο δεν τον λύγισε

• γενοκτονία Ποντίων
• γενοκτονία των Ποντίων