Θεόδωρος Σταυριανόπουλος
MSc Ηθ. Φιλοσοφίας - Μαθηματικός
Η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α – ΑΝ.ΕΛ. αφού απέτυχε παταγωδώς σε όλα
όσα είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό και αφού οδήγησε τη χώρα σε πολύ χειρότερη
θέση από ό,τι την παρέλαβε, πετάει το μπαλάκι στο λαό για μια δήθεν δημοκρατική νομιμοποίηση, για
να βάλει αυτός μόνος του τη θηλιά στο λαιμό του! Εκτιμώ ότι πρόκειται για την
πιο ανεύθυνη στάση που έλαβε ποτέ κυβέρνηση
στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης.
Το βασικό ζήτημα που θέτει μέσω του
δημοψηφίσματος είναι «Θέλεις φορολογία, μείωση σε μισθούς και σε συντάξεις και
υποδούλωση στους Θεσμούς ή …την ευτυχία και την ελευθερία;». Και απ’ ότι φαίνεται
είναι τόσο …ευοίωνη η προοπτική που ανοίγεται με την πρόταση της συγκυβέρνησης,
που οι Έλληνες τρέχουν μαζικά και σχηματίζουν ουρές για να βγάλουν και το
τελευταίο τους ευρώ! Όμως η δημαγωγία δεν σταματά εδώ, έχει και συνέχεια. Η
συγκυβέρνηση υπαινίσσεται ότι εξασφαλίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας,
όταν είναι ολοφάνερη με μια οποιαδήποτε ορθολογική προσέγγιση ότι η σύγκρουση
με όλους τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δεδομένη. Είμαστε ήδη
πλήρως απομονωμένοι ακόμα και από την Κύπρο.
Δεν
αναλαμβάνει καμιά ευθύνη η αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση, γιατί θα μπορούσε να
προτείνει τώρα εκλογές. Αυτό που την απασχολεί είναι να διατηρηθεί στην
εξουσία. Και τώρα που τα πράγματα έφτασαν σε αδιέξοδο μετατοπίζει την ιστορική
της ευθύνη στο λαό. Ο λαϊκισμός σ’ όλο το μεγαλείο του. Θα συμβεί δε και το
εξής φοβερό. Αν ο λαός ψηφίσει τη Συμφωνία, η κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι
είναι αντίθετη θα συνεχίσει να κυβερνάει. Και μάλιστα αν τα πράγματα δεν πάνε
καλά τότε θα ευθύνεται ο λαός που ψήφισε τη Συμφωνία και όχι η κυβέρνηση. Αν ο
λαός απορρίψει τη Συμφωνία, τότε για όλα τα δεινά της χρεοκοπίας που θα
ακολουθήσει η ενοχή θα είναι και πάλι στο λαό. Αυτή είναι αριστερόστροφη
πολιτική.
Για να μη διασπαστεί η κοινοβουλευτική ομάδα του
ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση αποφάσισε να διχάσει το λαό. Μετά το δημοψήφισμα οι μεν δεν θα μιλάνε με τους δε. Κάθε
πλευρά θα ενοχοποιεί την άλλη για την κακή πορεία της χώρας και η κυβέρνηση θα
απολαμβάνει την ανευθυνότητά της. Για
πρώτη φορά στην πολιτική ιστορία του τόπου θα κάνει κριτική η κυβέρνηση στο λαό
και όχι ο λαός στην κυβέρνηση! Αυτοί θέλουν να απολαμβάνουν τη
δημοσιότητα και να νέμονται την εξουσία. Και τι θα γίνει στην επόμενη
φάση διαπραγματεύσεων, τότε και πάλι δημοψήφισμα;
Αυτή η κατάσταση, η κατάσταση «εθνικής υπερηφάνειας»
όπως την αποκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το πιο πιθανό είναι να οδηγήσει τη χώρα εκτός
ευρωζώνης. Το «Κούγκι» του εθνικιστή Καμμένου μαζί με τη φωτεινή λεωφόρο της
δραχμής του Λαφαζάνη θα απελευθερώσουν την πατρίδα μας λένε από τα δεινά των δανειστών.
Η ιστορία δεν ξεγελιέται εύκολα. Το λογαριασμό του λαϊκισμού και της
ανευθυνότητας θα τον πληρώσει η συγκυβέρνηση στο ακέραιο.
Σκέφθηκαν
δήθεν φθάνοντας στο αδιέξοδο, φθάνοντας στο παραπέντε-30 Ιουνίου- το λαό και
του έδωσαν την δυνατότητα να αποφασίσει για τη Συμφωνία. Νομίζουν ότι είναι
τόσο πρωτόγονη η πολιτική μας σκέψη και αδυνατούμε να δούμε τις συνέπειες των
επιλογών τους. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος που θέτει η συγκυβέρνηση μοιάζει
με χρησμό, είναι κίβδηλο, είναι μη υπαρκτό. Ήδη το ερώτημα έχει μετασχηματιστεί
από το λαό στην πραγματική του έκφραση, που είναι “ ναι ή όχι στο ευρώ”.
Το μέλλον της Ελλάδας είναι μέσα στο ευρώ, στην ευρωζώνη, στην Ευρώπη. Κανένας
δεν μπορεί να ανακόψει αυτή την εθνική, κοινωνική και δυναμική προοπτική που τα
τελευταία χρόνια έχει χρεώσει τον ελληνικό λαό με τεράστιο οικονομικό κόστος.
Όλες αυτές οι θυσίες δεν πρέπει να πάνε χαμένες για τα καπρίτσια κάποιων.
ΥΓ.1 Ο
πολιτικός πρέπει να λέει στον πολίτη το εφικτό και όχι το επιθυμητό έλεγε
ο σοφός «Δημοσθένης»
ΥΓ.2 Βάσει
στατιστικών στοιχείων, το έτος 1980, ένα έτος πριν από την ένταξη μας εις την
Ευρωπαϊκή Ένωση, ο μέσος όρος αμοιβής ανήρχετο εις τις 800 δραχμές(2.36 €)
ημερησίως, ή 24.000 δρχ., (71.00 €) τον μήνα. Ένα ποσό ικανό για την αξιοπρεπή
διαβίωση κάθε Έλληνα και για την καταβολή ενός ενοικίου που τότε κόστιζε 4.000
δρχ. (11.80 €) τον μήνα. Η χώρα μας διέθετε μία πράγματι αξιόλογη αυτάρκεια και
πρωτογενή παραγωγή, η οποία κάλυπτε σημαντικές ανάγκες του πληθυσμού και
βελτίωνε την ποιότητα της καθημερινότητας κάθε πολίτη. Βάσει πάλιν στατιστικών
στοιχείων, κατά το έτος 1980 ο αριθμός κυκλοφορούντων οχημάτων τροχοφόρων κάθε μορφής δεν υπερέβαινε τις
750.000 σε όλη την χώρα. Σήμερα ο αριθμός έχει δεκαπλασιασθεί.
Όλα αυτά συνέβησαν με δανεισμούς και την
ανοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που μέσα από αυτή την διαδικασία αποκόμισε τεράστια
κέρδη εκμεταλλευόμενη την επιπολαιότητα των ελληνικών κυβερνήσεων και τον
ξέφρενο και απότομο καταναλωτισμό των ελλήνων. Άμοιροι ευθυνών δεν μπορούν να
αφεθούν και τα συνδικαλιστικά σωματεία που διεκδικούσαν αυξήσεις-δαπάνες ενώ
ήξεραν ότι αυτά θα προέλθουν από δανεισμό.
