ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΑΠΟΨΕΙΣ

Μεγάλα λόγια και μεγάλα παθήματα της Αναστασίας Βενιέρη

0

Στο εξώφυλλο του σατιρικού περιοδικού Private Eye της περασμένης εβδομάδας, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Boris Johnson, φαίνεται να ψιθυρίζει κάτι στο αυτί της Theresa May.

Ο Ian Hislop και η ομάδα του περιοδικού, προσπαθούν να μαντέψουν.

‘Κάποτε θα ήθελα να κυβερνήσω το κόμμα των Συντηρητικών,’’ αναγράφει το συννεφάκι κειμένου του Boris Johnson.

‘Κι εγώ επίσης,’’ του απαντά η πρωθυπουργός, που τώρα τελευταία δυσκολεύεται να βάλει σε τάξη τους βουλευτές της, υπουργού εξωτερικών συμπεριλαμβανομένου.

Όπως και οι Έλληνες, έτσι και οι Βρετανοί βουλευτές δεν μπορούν να συμφωνήσουν στα βασικά. Σκληρό ή μαλακό Brexit? Brexit ή όχι? Ποιος θα βγάλει το φίδι από την τρύπα?

Η Βρετανία, και ο κόσμος ολόκληρος, προσπαθούν να περάσουν όσο πιο ανώδυνα μπορούν, μέσα από εξαιρετικά δύσκολα ιστορικά χρόνια. Χρόνια, τα οποία μου θυμίζουν τα γραφόμενα του πρώτου τόμου του Winston Churchill, σχετικά με τις επώδυνες πολιτικές ζυμώσεις του μεσοπολέμου.

Ως γνωστόν, ο Winston Churchill απέκτησε Νόμπελ Λογοτεχνίας για το μνημειώδες έργο του για τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μάλιστα, έχει εμπνεύσει πολλούς Βρετανούς τα τελευταία χρόνια. Μερικοί θέλουν να τον μιμηθούν σαν πολιτικοί (βλέπε Johnson), ενώ άλλοι, θέλουν να τον μιμηθούν σαν συγγραφείς (βλέπε Cameron).

Η ανθρωπότητα ήθελε πάντα να διαβάζει τις μαρτυρίες μεγάλων ανδρών. Τι σκέφτονταν όταν κατατρόπωναν τους εχθρούς? Ποιες ήταν οι λεπτομέρειες των πράξεων τους? Και ακόμα καλύτερα, ποια ήταν τα παρασκήνια?

Ίσως και γι’ αυτό το λόγο λοιπόν, ο David Cameron, εγκατέστησε ένα υπερπολυτελές και παλιομοδίτικο τροχόσπιτο στον κήπο του. Εκεί, θα γράψει τα απομνημονεύματα του ως πρώην πρωθυπουργός, και ουσιαστικός παράγοντας της αντίστροφης μέτρησης προς το Brexit.

‘Πως τα Έκανα Θάλασσα’, ίσως να είναι ο τίτλος του βιβλίου του. Οι εκδότες και το αναγνωστικό κοινό περιμένουν με ανυπομονησία. Εκείνος, φαντάζομαι ότι περιμένει πως και πως τις 800.000 Βρετανικές λίρες της αμοιβής του.

Τα ράφια των βιβλιοπωλείων είναι γεμάτα με αυτοβιογραφίες μεγάλων πολιτικών. Τα διαμάντια είναι λιγοστά. Σε αντίθεση, οι προσπάθειες θετικής αυτοαπεικόνισης και αυτοδικαίωσης, αλλά και η μακροσκελής πρόζα με τα μεγάλα έργα και τις ‘θάλασσες’, βαραίνουν τόσο πολύ τα ράφια των βιβλιοπωλείων, που έχουν κάνει λακκούβες από το βάρος των μεγάλων λόγων.

Αν αυτά που γράφονται τώρα προορίζονται για τις επόμενες γενιές, πιστεύω ότι η συγγραφή τέτοιων έργων είναι πολύ σημαντική για να αφεθεί στα χέρια των πολιτικών. Οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα μάθουν τόσα από ένα σύγχρονο Βρετανό πολιτικό, όσα θα μάθουν από τους βοηθούς του, ή από τους πολίτες (Βρετανούς ή Ευρωπαίους).

Γιατί είναι εκείνοι που ‘παθαίνουν’ όλα όσα  οι μεγάλοι άντρες και οι μεγάλες γυναίκες 'οραματίζονται’.

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ