tetartopress

Ανούσιες ιστορίες ουσιών

20190523_144244-(1b)


Καθόταν. Οστεώδης και με ωραία κομμένα σγουρά μαύρα μαλλιά. Τα μάτια της, τα φρύδια της η μύτη της, το στόμα της αρμονική πινελιά ζωγράφου προσωπογραφιών.


Advertisement


Καθόταν και έτρωγε. Το βραδινό ξενύχτι την είχε πεινάσει. Πρέπει να έτρωγε σαουαρμά. Εκείνο το λιβανέζικο κατά βάση έδεσμα του δρόμου με το κρέας από κοτόπουλο και τα ψημένα λαχανικά.

Καθόταν, μάλλον καθόταν, αφού το υπέροχο πλούσιο μα συγκινητικά μινιμαλιστικό ασημί γυαλιστερό και με πτυχές μακρύ φόρεμα, τής έδινε μια αριστοκρατική φινέτσα.

Οι ώμοι της χαλαροί, αφού ήταν ακουμπισμένοι πάνω σε δυο μακριά χέρια που κατέληγαν να κρατούν το πεντανόστιμο σαουαρμά.

Όταν κοίταξε προς την μεριά μου, προσπέρασα το βλέμμα της. Το hangover του Σαββατόβραδου με είχε αποσυντονίσει. Πολύ πιο γρήγορα όμως απ’ ότι περίμενα το βλέμμα μου ακολούθησε το δικό της. Δεν με κοίταζε στα μάτια. Η ματιά της ήταν κάπως σαν διάχυτη αλλά συνάμα και τόσο εστιασμένη.

Έτρωγε street food με την αίσθηση της πληρότητας. Μασουλούσε με κλειστό το στόμα. Το δεξί μέρος της στοματικής της κοιλότητας είχε ελαφρά φουσκώσει από την μπουκιά.

Το στομάχι μου γουργούρισε. Σκέφτηκα να της ζητήσω μια μπουκιά. Αλλά πάλι και όχι. Δεν κινήθηκα καθόλου. Περίμενα. Περίμενα με την αγωνία να δω, να καταλάβω από πού έρχεται, ποιος ή ποιοι είναι οι συνοδοί της.

Όταν μετά από είκοσι λεπτά ξύπνησα από το hangover του προηγούμενου Σαββατόβραδου, αντίκρισα την λεπτή αλλά μυώδη πλάτη της. Καθόταν πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι και γεμάτη δύναμη αλλά και ακροβατική ακρίβεια κινούσε με τα δυο μακριά της χέρια τις δυο ρόδες από το καρότσι της. Απομακρυνόταν στο βάθος του παράδρομου με τα κλαμπς.

Ακίνητος πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεφύσησα καθαρό διοξείδιο του άνθρακα με όχι και τόσο καθαρής προέλευσης οινόπνευμα.

Την έβλεπα να ξεμακραίνει μέχρι που έγινε μια ασημί κουκκίδα που εξαφανίστηκε. Το μόνο που απέμεινε ήταν η μυρωδιά του φρέσκου σαουαρμά σε συνδυασμό με το άρωμα που ανέδυε το ασημί της φόρεμα.

Όταν μετά από μισή ώρα ήρθαν να με πάρουν τα δυο φιλαράκια, τους διηγήθηκα την ιστορία μου. Τους άκουσα να γελάνε δυνατά. Σίγουρα από το hangover, σκέφτηκα.

Πήρα στο χέρι μου το άσπρο λεπτό μπαστούνι μου και με την συνοδεία δεξιά και αριστερά των δυό φίλων μου, ξεμακρύναμε στον παράδρομο των κλαμπς, μέχρι που γίναμε μια μικρή ασημί κουκίδα και εξαφανιστήκαμε.


Advertisement


Advertisement


 

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

 

Advertisement


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

 
Γασσάν Καναφάνι «Άνθρωποι στον ήλιο»

Γασσάν Καναφάνι «Άνθρωποι στον ήλιο»

Γιατί το μέλλον περνάει μέσα από την έρημο; Γιατί ένας αντάρτης γίνεται ένας πολυλογάς που κρύβει τα όπλα του; Γιατί ...
Πάτρα: Γιώργος Ρους live στο Frida

Πάτρα: Γιώργος Ρους live στη Frida

Διανύοντας την τρίτη χρονιά εμφανίσεων σε όλη τη χώρα, ο Γιώργος Ρους έρχεται στην Πάτρα και στη “Frida”, την Παρασκευή ...
Γιάννης Κότσιρας live στη Πάτρα

Γιάννης Κότσιρας live στην Πάτρα

Ο Γιάννης Κότσιρας μετά τις εμφανίσεις του στον Σταυρό του Νότου έρχεται μετά από καιρό για μία μοναδική εμφάνιση στο ...
Pedro Almodovar «Το τελευταίο όνειρο»

Pedro Almodovar «Το τελευταίο όνειρο»

Δώδεκα διηγήματα του σκηνοθέτη Pedro Almodovar φωτίζουν διαφορετικές στιγμές της ζωής του σε μια ιδιότυπη, αποσπασματική «αυτοβιογραφία». Το Τελευταίο όνειρο ...

Σχετικά με τον αρθρογράφο:

Έχει γράψει 172 Άρθρα

«Words are all we have», είπε ο Σάμουελ Μπέκετ. Mικρός σαν ήμουν, ήθελα να πραγματοποιηθούν οι τρεις ευχές που μου αναλογούσαν. Πάντα όμως έκανα την ίδια μοναδική ευχή. Τις άλλες δύο δεν χρειάστηκε να τις σπαταλήσω. Γιατί από μικρός βρήκα τους «Αγιους Τόπους» μου. Τους τόπους εκείνους όπου η μνήμη μου, δημιουργούσε τις λέξεις και οι λέξεις αρθρώνονταν σε λόγο. Μερικές φορές είμαι τυχερός και ο Λόγος με γεμίζει με το φως του. Τότε μιά βαθιά γαλήνη και παραδοχή με κατακλύζει. [email protected]

Back to Top