Ο Βυθός του

Από παλιά, είχε πια μάθει.
Είχε πια προσαρμοστεί.
Έτσι επιβίωνε.
Έτσι ζούσε.

Ζούσε, ναι,
ζούσε κολυμπώντας
μέσα σε μια θάλασσα ασπρόμαυρη
και όχι τόσο βαθιά, σε μια θάλασσα ρηχή.

Έψαχνε, ναι,
έψαχνε και έβρισκε
την τροφή του μέσα σε πλαστικά
άσπρα κουτάκια γιαουρτιών.
Μερικές φορές,
ανάμεσα σε μαύρα λάστιχα αυτοκινήτων
έφτιαχνε την φωλιά του.

Του άρεσαν
οι συναντήσεις και τα παιχνίδια,
αλλά ήταν πολύ συχνά,
σχεδόν πάντα, μονάχο του.

Ονειρευόταν ενίοτε,
ναι, ευτυχώς ακόμη ονειρευόταν,
κάποιες φορές, λίγες φορές.

Ονειρευόταν
πολύχρωμα και μελωδικά.
Ονειρευόταν
θάλασσες βαθιές και βυθούς ανθισμένους.
Ονειρευόταν
πορτοκαλιά, βαθυκόκκινα κοράλλια
και θαλάσσια μυρωδάτα έμβια όντα.
Ναι, ονειρευόταν ψάρια,
αλλά και άλλα,
κόκκινα, κίτρινα, μπλε, μωβ.

Ονειρευόταν
διάφανες ανεμώνες
που το τύλιγαν και το οδηγούσαν βαθιά,
σε ωκεανούς γεμάτους ομορφιές.
Ονειρευόταν
πάντα, πολύχρωμα και βαθιά.

Τώρα, ξυπνά.
Ανοίγει τα μάτια του, χαμένο,
σαν νεογέννητο που δεν
γνωρίζει πού βρίσκεται,
και ψάχνει την μάνα.

Κοιτάζει τα φτερά του,
τα χέρια του,
τα δάκτυλα του,
τα πτερύγιά του.

Κολλάνε πάνω στο σώμα του,
στα πόδια του,
πάνω στο δέρμα του,
πάνω στα λέπια του,
μέσα στα κύτταρά του.

Είναι μαύρο και πηχτό,
αυτό το πράγμα,
το σώμα του.
Εμετός,
ασπρόμαυρος γεμάτος βλέννες
εμετός.

Κλείνει τα βλέφαρα του,
τσούζουν,
καίγονται οι κόρες των ματιών του,
Και τα πνευμόνια του,
τα βράγχια του,
δεν πάλλονται πια.

Ανάγκη για αναπνοή,
ανάγκη για ανάσα,
Τίποτα ή απλά,
το μόνο που κάνει
είναι να χαθεί.

Αφήνεται να επιστρέψει επιτέλους
και για πάντα
πίσω στην αρχή,
στο πολύχρωμο
και μεθυστικά μελωδικό
βαθύ σύμπαν του βυθού του.

[fbvideo link=”https://www.facebook.com/Archipelago.gr/videos/10154975430200878/” width=”800″ height=”500″ onlyvideo=”1″]

Βίντεο από το Βυθό Ανατολικά της Σαλαμίνας από το Archipelagos – Institute of Marine Conservation