Την ημέρα της Υπαπαντής, 2 Φεβρουαρίου, κάθε χρόνο στην εκκλησία της Μελιγούς του Τιμίου Προδρόμου γίνεται μνημόσυνο για να θυμόμαστε τον Ιερεμία Καζάκο. Με μόνον αυτό τον τρόπο τιμάται σήμερα το πρόσωπο ενός εμβληματικού και οραματιστή Μελιγιώτη. Θέλοντας, αλλά και μη θέλοντας, κάθε Μελιγιώτης ή κάτοικος της Μελιγούς, πάμε στην εκκλησία του Προδρόμου(ή περνάμε). Δικό του έργο.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, όταν οι κύριες δραστηριότητες των κατοίκων της περιοχής Θυρέας διεξάγονταν στα ορεινά χωριά, οι οικισμοί της πεδιάδας του Άστρους ήταν και λέγονταν «Καλύβια», καλύβια Αγιάννη και καλύβια Μελιγούς. Σήμερα πλέον γνωρίζουμε ότι το τότε μέλλον ανήκε σε αυτά τα καλύβια. Λίγοι διορατικοί της εποχής το είδαν. Πρώτοι οι Ζαφειρόπουλοι και μερικοί ακόμα Αγιαννίτες που άρχισαν τον εποικισμό στη Σκάλα του Άστρους (Παράλιον Άστρος) ήδη από τα μέσα της 10ετίας του 1820.

Ο Ιερεμίας Καζάκος, γνωρίζοντας ότι η ζωή ενός τόπου αναπτύσσεται ανέκαθεν ως επί το πλείστον γύρω από ένα Ναό, όντας και ο ίδιος κληρικός με ζωή και έργο στην Αθήνα και το Ναύπλιο, χρηματοδότησε την κατασκευή στα Καλύβια της Μελιγούς του καλλιεπέστερου της εποχής εκείνης για ολόκληρη την περιοχή Ναού του Τιμίου Προδρόμου στο κέντρο του χωριού. Αυτό έγινε το 1876 , έτος που θεωρώ ως συμβολική αφετηρία για τη μεταλλαγή των «Καλυβίων Μελιγούς» σε «Χειμερινή ή Κάτω Μελιγού» της ενιαίας Μελιγούς.

Ο τάφος του, μαρμάρινος, τοποθετήθηκε τιμητικά στην ΝΑ πλευρά του Ναού που έχτισε, δίπλα στο Ιερό. Επί 80-90 χρόνια, κάθε Μελιγιωτάκι που έπαιζε στο προαύλιο του Προδρόμου είχε μάθει απ’ έξω το ταφικό επίγραμμα:

«Τον θείον μύστην των Μουσών και του Χριστού οπλίτην,
Ιερεμίαν τούνομα Καζάκον δε τουπίκλην,
της Μελιγούς εντρίφημα και τέκνον αγλαόν,
σέμνωμα δε πανάριστον και καύχημα λαμπρόν,
της ου μακράν εδώ Μονής Παλαιοπαναγίας
δοχείον πάσης αρετής, αγάπης, αληθείας,
της ευσεβείας πρότυπον, πραότητος ταμείον,
της ευπονίας εραστήν, της πίστεως νυμφίον,
Ιδού, ιδού, ώ θεατά ενθάδε τί εγκλείω,
υπό την σκέπην του Ναού, όν έργον του μηνύω.»
(Αποδίδεται στον Ελευθέριο Κεφαλόπουλο, λόγιο, δικηγόρο και Πρόεδρο της Κοινότητας Μελιγούς).

Έτσι διατηρήθηκε ζωηρή η μετά θάνατον δημοφιλία του αξιόλογου αυτού συμπολίτη μας. Έως ότου πριν από αρκετά χρόνια οι επί της εξουσίας νεομελιγιώτες αποφάσισαν και ξερίζωσαν τον τάφο. Τον μετέφεραν στη βορειοδυτική πλευρά του Ναού όπου δεν τον βλέπει κανείς. Ο Ιερεμίας δεν κείται πλέον επί την ανατολή, όπως όλοι οι νεκροί της καθ’ ημάς ανατολής, αλλά επί την δύση. Το επίγραμμα θυμόμαστε μόνο κάτι τελευταίοι που ξεμείναμε. Αιωνία η μνήμη σου Ιερεμία για το αυριανό μνημόσυνο και ας μας έχεις γυρίσει την πλάτη, εσύ καλύτερα από εμάς γνώριζες ότι «ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος».

Βιογραφικά στοιχεία του Ιερεμία (Ιωάννη) Καζάκου καταχωρίζονται σε άρθρο του Νικολάου Φλούδα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Θυρεατικές Εικόνες το 1958, το οποίο παραθέτω. Για τον Ιερεμία και την προσωπικότητά του έχει γράψει και ο ανεξάντλητος Μελιγιώτης Κωνσταντίνος Δημητρίου Καζάκος. Επίσης παραθέτω το εργολαβικό συμβόλαιο για την κατασκευή της εκκλησίας, που υπογράφτηκε την 28 Μαρτίου 1873 μεταξύ των πληρεξουσίων επιτρόπων της κοινότητας Μελιγούς Ιωάννη Παπακωνσταντίνου και Βασιλείου Κεφαλοπούλου και των κτιστών Βασιλείου και Ιωάννη Κουσκουνά, (δακτυλογραφημένο από τον Νίκο Δ. Γεωργά - υπάρχει το πρωτότυπο). Και μια φωτογραφία της πλάκας με το επίγραμμα.