Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Τη στιγμή που ανακοινωνόταν η οριστική εκτίμηση των εκλογολόγων, το βράδυ της 7ηςΙουλίου, ότι η Χρυσή Αυγή -έστω οριακά- έμενε εκτός Κοινοβουλίου, αποτυγχάνοντας να περάσει τον πήχη του 3%, γνωρίζαμε ότι η αντίστροφη μέτρηση για τη ναζιστική οργάνωση είχε φτάσει σε ένα τελικό στάδιο. Κι αυτό γιατί μια δεύτερη εστία ξηλώματος μόλις δημιουργούνταν στο ήδη ταλαιπωρημένο πουλόβερ. Τραυματισμένη ήδη από μια ποινική διαδικασία τεσσάρων ετών, η οποία της στερούσε οποιαδήποτε ευελιξία στη διαχείριση των εσωτερικών της κρίσεων, η οργάνωση έχανε πλέον το τελευταίο της συγκριτικό πλεονέκτημα, δηλαδή τη δυνατότητα χρηματοδότησης ενός μηχανισμού με πολλαπλές χρήσεις, ο οποίος παρέμενε πιστός σε αυτήν και στον αρχηγό της, παρά τη δυσχερή θέση στην οποία είχε περιέλθει τόσο σε δικαστικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.
Το αποτέλεσμα των εκλογών
Η ποινική διαδικασία είχε αναγκάσει τη Χρυσή Αυγή να αυτοπεριοριστεί αναφορικά με τη ριζοσπαστική ναζιστική βίαιη δράση της στον δρόμο και συνεπακόλουθα είχε αφαιρέσει από πάνω της το πέπλο εμπιστοσύνης με το οποίο την κάλυπτε ένα μεγάλο τμήμα επιχειρηματιών, το οποίο επένδυε πάνω της ως έναν δυνητικό στρατό (και) εργοδοτικών μπράβων. Ωστόσο, διατηρώντας την κοινοβουλευτική της παρουσία, έστω και συρρικνωμένη, η Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να συνεχίσει να επικαλείται ότι η όποια καταδίκη της ηγεσίας και των μελών της θα αποτελούσε ένα «δικαστικό πραξικόπημα ενάντιο στη λαϊκή βούληση» και να επιχειρήσει να αναζωογονήσει έναν ακροδεξιό «αντισυστημικό» ριζοσπαστισμό, ακόμα και με ένα μεγάλο μέρος των βουλευτών της στη φυλακή. Το αποτέλεσμα των εκλογών ισοπέδωσε οριστικά αυτό το οριακό και έσχατο σχέδιο. Η εβδομάδα που τα ακολούθησε ήταν πραγματικά καταστροφική για το ναζιστικό μόρφωμα, το οποίο αίφνης βρέθηκε γυμνό από τα πολιτικά του άμφια και αποκαλύφθηκε ως αυτό που είναι: μια μαφιόζικη εγκληματική οργάνωση.
Η αποχώρηση Λαγού και η απολογία Μίχου
Η πρώτη και πολύ δυνατή σφαλιάρα ήταν η αποχώρηση του μοναδικού υψηλόβαθμου στελέχους της Χ.Α. που είχε διατηρήσει την κοινοβουλευτική ιδιότητα. Επρόκειτο για τον πάλαι ποτέ αρχιμπράβο της οργάνωσης και άλλοτε υπεύθυνο για την προστασία του αρχηγού, τον Γιάννη Λαγό. Ο Λαγός είχε βρεθεί στην Ευρωβουλή περίπου από σπόντα, όταν ο Μιχαλολιάκος κατασκεύασε μια λίστα υποψηφίων ευρωβουλευτών κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, προκειμένου να τον εξευμενίσει για την πορεία της δίκης. Εκεί, η πολιτική των συνηγόρων υπεράσπισης προσανατολιζόταν σταθερά στη δημιουργία ενός «μαξιλαριού» προστασίας του αρχηγού Ν. Μιχαλολιάκου με κάθε κόστος. Στο κόστος αυτό περιλαμβανόταν και ο ίδιος ο Λαγός, καθώς η προσπάθεια να αποδοθούν τάσεις «αυτονόμησης» στο τάγμα εφόδου της Νίκαιας τον ενέπλεκε άμεσα, εφόσον αυτός ήταν ο υπεύθυνος περιφερειάρχης του και ο άνθρωπος από τον οποίον έφευγαν όλες ανεξαιρέτως οι εντολές δράσης προς τους τραμπούκους ναζιστές της Νίκαιας.
Η μετάθεση του Λαγού στην Ευρωβουλή δημιούργησε ανάμεσα στον αρχηγό και τον παλιό του μπράβο μια κατάσταση προσωρινής και επισφαλούς ειρήνης. Όταν όμως η Χ.Α. απέτυχε να εισέλθει στο Κοινοβούλιο, ο Λαγός βρέθηκε να είναι αυτός ο οποίος θα διαχειριζόταν τον μεγαλύτερο όγκο των χρημάτων που θεσμικά θα ελάμβανε η οργάνωση. Και, φυσικά, δεν είχε την παραμικρή διάθεση να τα μοιραστεί με τους υπόλοιπους και ιδιαίτερα με τον Μιχαλολιάκο. Πριν κλείσει εβδομάδα από τη νέα κατάσταση, ανακάλυψε ότι διαφωνεί με τακτικές κινήσεις της ηγεσίας και ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την οργάνωση, επικεφαλής μιας πολυμελούς για τα δεδομένα της Χ.Α. ομάδας, η οποία περιελάμβανε πρώην βουλευτές, επικεφαλής τοπικών οργανώσεων που κουβαλούσαν μαζί και τους μικρούς στρατούς τους, αλλά και συνηγόρους υπεράσπισης της Χ.Α. στο δικαστήριο.
Εκεί, στο δικαστήριο, Λαγός και Μιχαλολιάκος είναι υποχρεωμένοι να παραμερίσουν τις διαφορές και το μίσος τους, καθώς η οποιαδήποτε απόπειρα του ενός να βυθίσει τον άλλον θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική καταβύθιση και των δύο. Αυτή η εύθραυστη ισορροπία ωστόσο, αποτελεί βούτυρο στο ψωμί για τα στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης που πρόλαβαν να πηδήξουν νωρίτερα από το καράβι (Μίχος, Μπούκουρας κ.ά.) και οι οποίοι εκμεταλλεύονται την κατάσταση αναγκαστικής σιωπής του Λαγού και του Μιχαλολιάκου, για να τους επιτίθενται πλέον κατά κύματα. Η απολογία του πρ. βουλευτή Εύβοιας Μίχου στην ανεξάρτητη δίκη για την επίθεση στο "Συνεργείο" υπήρξε ένας κόλαφος πρωτίστως για τον Λαγό και δευτερευόντως για τον Μιχαλολιακό, καθώς ο Μίχος υπέδειξε τον πρώτο ως επικεφαλής της επίθεσης και τον δεύτερο ως οργανωτή της ποινικής συγκάλυψης της υπόθεσης μέσω ψεμάτων.
Στόχος εξαρχής ο Παύλος Φύσσας
Την επόμενη ακριβώς ημέρα, ο πυρηνάρχης της Νίκαιας και φερόμενος ως εγκέφαλος της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα Γ. Πατέλης έσπευσε να καλύψει με τον πιο εμφατικό τρόπο τον παλιό καθοδηγητή του Λαγό, φτάνοντας στο σημείο να του ζητήσει «δημόσια συγγνώμη που τον ενέπλεξε σε αυτή την ιστορία» και να ισχυριστεί ότι η κατακλείδα «εντολή Λαγού» στα μηνύματα που έστελνε στα μέλη του τάγματος εφόδου ήταν μια δική του επινόηση.
Τηρώντας τον παραδοσιακό νόμο της Μαφίας, να καλύπτεις το αφεντικό σου, ο Πατέλης εξώθησε τελικά τον Ρουπακιά, ανεξάρτητα από τη συνολική χυδαιότητα της απολογίας του, να παραδεχτεί για πρώτη φορά στο δικαστήριο πράγματα που ώς εκείνη τη στιγμή οι χρυσαυγίτες αρνούνταν πεισματικά. Ανάμεσα σε αυτά η ύπαρξη οργανωμένου τάγματος εφόδου, το οποίο έφυγε από τα γραφεία της ΧΑ στη Νίκαια και κατευθύνθηκε προς το σημείο όπου δολοφονήθηκε ο Π. Φύσσας, η στελεχιακή του υπόσταση στη Χρυσή Αυγή, η απευθείας εμπλοκή του Γ. Λαγού στην οργάνωση της νομικής του υπεράσπισης από το ίδιο το πρώτο βράδυ της δολοφονίας. Οδηγώντας την πρόεδρο του δικαστηρίου να εκφέρει για πρώτη φορά ρητά, με μορφή ερωτήματος, το συμπέρασμα το οποίο η Χ.Α. επιχειρεί να αποφύγει από την αρχή της δίκης: ότι ο προορισμός του τάγματος εφόδου ήταν εξαρχής ο Παύλος Φύσσας.
Αιγύπτιοι αλιεργάτες και ΠΑΜΕ
Οι απολογίες των κατηγορουμένων για τη δολοφονία Φύσσα ολοκληρώνονται, για να δώσουν τη θέση τους σε αυτές των κατηγορουμένων για τις δολοφονικές επιθέσεις στους Αιγύπτιους αλιεργάτες και τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Με το πουλόβερ τόσο ξηλωμένο και την τέταρτη, τελευταία και ίσως βασικότερη υπόθεση, αυτή της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης, να έχει πλέον πλήρως αποδειχτεί, η πιθανότητα μέλη και στελέχη της Χ.Α. να αρχίσουν να δοκιμάζουν καθυστερημένες ηρωικές εξόδους και μετάνοιες, αυξάνεται μέρα με τη μέρα γεωμετρικά. Ειδικά όταν θα φτάσουμε σε απολογίες πρώην βουλευτών, που θα πρέπει να επικαλεστούν άγνοια για τα σχέδια του Λαγού και του Μιχαλολιάκου.
Η ηθική κατακρήμνιση της ναζιστικής συμμορίας που ξεκίνησε -δυστυχώς- μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και μοιάζει να ολοκληρώνεται με την αδιανόητη αθλιότητα της απολογίας του δολοφόνου του, που έφτασε ως την περιβόητη ήδη φράση «μια απλή ανθρωποκτονία την κάνατε ολόκληρη ιστορία», δεν διασφαλίζει μόνο την αποφασιστική ποινική καταδίκη της. Δίνει και μια σπουδαία ευκαιρία για το αντιφασιστικό και το κοινωνικό κίνημα να κάνουν μια αποτίμηση της οργανωμένης παρουσίας των ναζιστών στη ζωή της χώρας. Όχι μόνο τι έκαναν, αλλά από ποιους ενισχύθηκαν, ποιους βοήθησαν και τι αφήνουν πίσω τους αποχωρώντας ταπεινωμένοι. Έτσι ώστε η επόμενη απόπειρα βρυκολακιάσματος των φασιστών να βρει την ελληνική κοινωνία με ισχυρότερες αντιστάσεις.
