Οι Τρωάδες είναι ίσως η λιγότερο «αριστοτελική» τραγωδία που έχει διασωθεί. Δεν ακολουθεί τη δομή «αρχής – μέσης - τέλους». Οι ήρωες μπαίνουν στη σκηνή, θρηνούν, αφορίζουν, παρεκτρέπονται, υπογραμμίζοντας την αγριότητα του πολέμου.
Στο στρατόπεδο των Αχαιών, δίπλα στη λεηλατημένη Τροία που φλέγεται, οι αιχμάλωτες γυναίκες της πόλης, μαζί με τη βασίλισσά τους Εκάβη, είναι έτοιμες να παραδοθούν ως λάφυρο στους νικητές και από αρχόντισσες να βρεθούν σκλάβες.
Οι Τρωάδες παρουσιάστηκαν στο κοινό το 415 π.Χ, κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, αλλά και έναν χρόνο μετά την άγρια σφαγή των κατοίκων της Μήλου από τους Αθηναίους. Πρόκειται σαφώς για ένα πολιτικό σχόλιο του Ευριπίδη, ενώ πολλοί θεατρολόγοι το αξιολογούν ως πρόδρομο του θεάτρου – ντοκουμέντο. Ο Σαρτρ έγραψε μια εκδοχή των Τρωάδων, διατηρώντας μεγάλο μέρος του αρχικού κειμένου, προσθέτοντας παράλληλα διακριτικές αναφορές στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό στην Ασία.
Ο Θόδωρος Τερζόπουλος υπάρχει στη θεατρική μας ζωή εδώ και τουλάχιστον 50 χρόνια, εκ των οποίων τα 35 είναι σε παράλληλη πορεία με το θέατρό του, το «Αττις». Σπούδασε στη δραματική σχολή του Κώστα Μιχαηλίδη και συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία, όπου φοίτησε στο θρυλικό Berliner Ensemble ερχόμενος σε επαφή με το περιβάλλον του Μπρεχτ, αλλά και με τον ίδιο τον Χάινερ Μύλλερ. Το στοιχείο της έντονα σχηματικής κίνησης των ηθοποιών του, προέρχεται από τη φιλοσοφία του Bauhaus που γνώρισε στη Γερμανία, αλλά και από τη «Βιο-μηχανική» υποκριτική και το σκηνικό κουνστρουκτιβισμό του Μέγερχολντ.
Η μέθοδός του, η οποία θεωρείται μοναδική, διαμορφώνεται από τις επιρροές μίας σειράς σπουδαίων δασκάλων όπως ο Στανισλάβσκι, ο Γκροτόφσκι, ο Μέγερχολντ, ο Ταρκόφσκι, ο Μπέκετ, ο Μύλλερ, ο Αρτώ και άλλοι.
Οι «Τρωάδες» του Θόδωρου Τερζόπουλου θα είναι διαθέσιμες από το ψηφιακό κανάλι της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση μέχρι την 6η Μαϊου στις 21:00.
Όπως αναφέρει το δελτίο τύπου «στον συμβολικό τόπο των Δελφών, σε μια ιδιαίτερη συγκυρία γενικευμένης γεωπολιτικής αναστάτωσης, οι «Τρωάδες» αποτελούν μια διαμαρτυρία στον παραλογισμό, τη βία και τις φρικαλεότητες του πολέμου, καθώς κι ένα αίτημα για ειρήνη, αλληλεγγύη και ανθρωπισμό.
Με έντεκα ηθοποιούς από έξι χώρες και έξι Κασσάνδρες, προερχόμενες από διχοτομημένες πόλεις (Λευκωσία, Μοστάρ, Ιερουσαλήμ), και με μόνο φωτισμό τον ήλιο λίγο πριν τη δύση του, πρόθεση του σκηνοθέτη είναι η παράσταση να λειτουργήσει ως διάβημα, αναδεικνύοντας το φαινόμενο των διχοτομημένων πόλεων, της διαίρεσης των λαών και την ανάγκη για συμφιλίωση».
Στην παράσταση ακούγονται 6 διαφορετικές γλώσσες. Για καλύτερη θέαση ενεργοποιείστε τους υπότιτλους της επιλογής σας από τις ρυθμίσεις γλώσσας και υποτίτλων κάτω από το βίντεο.
