«Πόσο καιρό ακόμα θα ζούμε στα camps; Ένα σπίτι θέλουμε, μια κανονική ζωή και ένα ασφαλές μέλλον για τα παιδιά μας. Έφυγα από το Αφγανιστάν όταν οι Ταλιμπάν σκότωσαν τους γονείς μου. Όταν δουλεύεις με τους στρατιώτες, οι Ταλιμπάν σε σκοτώνουν. Όταν δουλεύεις με τους Ταλιμπάν, σε σκοτώνουν οι στρατιώτες. Αυτό γίνεται στο Αφγανιστάν». Έτσι συνοψίζονται σε τρεις προτάσεις οι ζωές των προσφύγων από το Αφγανιστάν. Αν από τις προτάσεις αφαιρέσεις το Αφγανιστάν και βάλεις οποιαδήποτε χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση ή σε εμφύλια διαμάχη, μπορείς να καταλάβεις την κοινή ματωμένη πορεία όλων των προσφύγων, ίσως σε κάθε εποχή.
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Μανσούρ, τον οποίο συναντήσαμε την περασμένη Δευτέρα στην πλατεία Βικτωρίας και μέσα από την ιστορία του και τα γεγονότα της πλατείας Βικτωρίας μπορούμε να δούμε όλα τα σημερινά αδιέξοδα κυβερνητικών επιλογών που αρνούνται και εμποδίζουν στην ουσία την ένταξη σε ανθρώπους που θα μείνουν εδώ και τους εξωθούν στο περιθώριο. Γιατί οι πρόσφυγες θα μείνουν, όσο κι αν δεν θέλουν να το ομολογήσουν οι «γαλάζιοι» πατριώτες στους ψηφοφόρους τους, τους οποίους ταΐζουν μίσος και αρνούνται την πραγματικότητα, ενώ αποφεύγουν να αναφερθούν στους αριθμούς των αναγνωρισμένων προσφύγων.
Ο Μανσούρ ήταν ένας από τους λίγους που μπορούσες να συνεννοηθείς στα αγγλικά. Mιλάει όμως, όπως μας είπε, και ουρντού και παστούν εκτός από νταρί. Σπούδασε δάσκαλος, παντρεύτηκε και στα 27 του έχει τέσσερα παιδιά -με το μικρότερο να είναι 6 μηνών- και σήμερα βρίσκεται πρόσφυγας σε μια γωνιά του κόσμου που δεν καταλαβαίνει τη γλώσσα των κατοίκων της - τουλάχιστον όχι ακόμα. Βρίσκεται μόνο λίγους μήνες στην Ελλάδα ή, όπως λέει, στην Ευρώπη, κι ακόμα δεν έχει δει τις ευρωπαϊκές αξίες για τις οποίες μάθαινε στο πανεπιστήμιο.
Όμως στη Μόρια, όπου έμεινε τέσσερις μήνες, είδε στην πράξη να εφαρμόζονται ευρωπαϊκές αλλά και ελληνικές πολιτικές. Κάπως έτσι στο άκουσμα της λέξης camp (δηλαδή καταυλισμός επί το ελληνικότερον), οι γυναίκες της οικογένειάς του άρχισαν να κλαίνε και να προτιμούν ακόμα ένα βράδυ στην πλατεία Βικτωρίας, παρά σε ένα camp. Όποιος έχει κοιμηθεί έστω και ένα βράδυ στη Μόρια δεν χρειάζεται «πολιτική υποκίνηση» -όπως δηλώνει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Μετανάστευσης- για να μην θέλει να πάει σε έναν άλλο καταυλισμό.
Από τη Μόρια στην πλατεία Βικτωρίας
Ο Μανσούρ και η οικογένειά του είναι αναγνωρισμένοι πρόσφυγες και, αφού τους δόθηκε το πολυπόθητο χαρτί, το οποίο σήμαινε ότι θα μπορούσαν να φύγουν και από τη Μόρια, συνειδητοποίησαν ότι είναι άστεγοι και πλέον δεν μπορούν, ακόμα και να ήθελαν, να μείνουν στη Μόρια ή να πάρουν φαγητό ή το χρηματικό βοήθημα του προγράμματος «Εστία» για τους αιτούντες άσυλο. Και φυσικά, οι τέσσερις μήνες που πέρασε εκεί, και μάλιστα εν μέσω πανδημίας, γεγονός που σήμαινε περαιτέρω εγκλεισμό λόγω των μέτρων περιορισμού κυκλοφορίας που ακόμα και σήμερα δεν έχουν αρθεί, μόνο ως προενταξιακή διαδικασία δεν μπορεί να χαρακτηριστούν.
Σε ποιο κέντρο καταγραφής των νησιών άλλωστε μπορεί κάποιος να τολμήσει να ισχυριστεί ότι γίνονται διαδικασίες ένταξης των αιτούντων άσυλο; Στη Μόρια, στο Χαλκειό; Φυσικά σε κανένα από αυτά. Ωστόσο, με τις ταχύρρυθμες διαδικασίες για τις οποίες επαίρεται η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, τουλάχιστον οι μισοί, αν όχι περισσότεροι, από τους αιτούντες άσυλο όντως λαμβάνουν άσυλο κι έτσι μπορούν να μείνουν στη χώρα μας.
Αστεγία και εξώσεις αντί για ένταξη
Κάπως έτσι, από τη Μόρια βρίσκονται μέσα σε 30 ημέρες, βάσει του νέου νόμου, στον δρόμο, δεδομένου ότι είναι δύσκολο να έχουν καταφέρει να έχουν αφενός εκδώσει όλα τα απαραίτητα έγγραφα για την εγγραφή τους στο μοναδικό πρόγραμμα ένταξης «Helios», αφετέρου να έχουν βρει και διαμέρισμα και να έχουν συμφωνήσει με τον ιδιοκτήτη ώστε να ενταχθούν στην ουσία στο πρόγραμμα που προβλέπει την επιδότηση ενοικίου και προσφέρει για ακόμα 6 μήνες στέγη, στους οποίους μήνες θεωρείται ότι ο πρόσφυγας μπορεί να έχει βρει τρόπο να ζήσει αυτόνομα.
Και κάπως έτσι, ενώ περιμέναμε να δούμε με την εφαρμογή των 11.000 εξώσεων αναγνωρισμένων προσφύγων από τις δομές φιλοξενίας και διαμερίσματα στην αρχή του μήνα να γεμίζουν οι πλατείες, τελικά είδαμε άστεγους πρόσφυγες από τα νησιά, καθώς οι ταχύρρυθμες διαδικασίες που απέδωσαν άσυλο απελευθέρωσαν κόσμο από τη Μόρια και τα ΚΥΤ των νησιών και την ίδια ώρα τους άφησαν στις πλατείες. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι 11.000 αυτές εξώσεις δεν θα γίνουν, απλώς ότι οι πρόσφυγες των νησιών βρέθηκαν πρώτοι άστεγοι. Και μάλιστα 11.000 μόνο για τον Ιούνιο, ενώ κάθε μήνα που περνά θα προστίθενται και μερικές χιλιάδες ακόμη αναγνωρισμένοι πρόσφυγες που θα λαμβάνουν το καθεστώς του πρόσφυγα, μέχρι να επιτευχθεί ο προαναγγελθείς στόχος του υπουργείου να κλείσουν οι 60 από τις 90 υπάρχουσες δομές.
Το «Helios» δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες
Την ίδια ώρα, το πρόγραμμα «Helios», στο οποίο παραπέμπει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου για να απεκδυθεί των ευθυνών της, τις οποίες εναποθέτει στην «ατομική ευθύνη» του πρόσφυγα για ένταξη, δεν είναι καν σχεδιασμένο για να δεχθεί τον αριθμό των πάνω από 11.000 αναγνωρισμένων προσφύγων που πρέπει να αποχωρήσουν από το «Εστία» και να ενταχθούν σ’ αυτό σε διάστημα μόλις ενός μήνα. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΔΟΜ, αυτή τη στιγμή έχει 9.239 εγγεγραμμένους, ωστόσο μόλις 1.846 μένουν σε διαμέρισμα που επιχορηγείται από το πρόγραμμα. Είναι αμφίβολο αν μέσα σε 15 ημέρες το πρόγραμμα μπορεί να διπλασιαστεί, ή τριπλασιαστεί σε λίγους μήνες, όπως θα απαιτεί η εφαρμογή της νέας νομοθεσίας.
Στον Ελαιώνα για να μην τους βλέπουν
Δεν είναι λοιπόν έκπληξη που βρήκαμε τον Μανσούρ με την οικογένειά του και ακόμα δεκαέξι Αφγανών προσφύγων στην πλατεία Βικτωρίας. Εκεί έμειναν για δύο νύχτες, μέχρι να δουν το κλιμάκιο του δήμου, του υπουργείου Μετανάστευσης και του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (ΔΟΜ) -ο οποίος και υλοποιεί το «Helios»- και να γραφτούν στο πρόγραμμα αυτό και τελικά να τους μεταφέρει η αστυνομία στο camp του Ελαιώνα. Η οικογένεια του Μανσούρ δεν πήγε από το πρώτο βράδυ, φοβήθηκε. Το επόμενο βράδυ όμως ξαναήρθε η αστυνομία, όπως μας είπε, και τους απείλησαν ότι αν δεν πάνε στο camp του Ελαιώνα θα τους συλλάβουν. Έτσι «πείστηκαν» και την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ο Μανσούρ βρίσκεται στον Ελαιώνα, όχι σε ένα από τα κοντέινερ - οικίσκους του καταυλισμού, καθώς προφανώς δεν υπάρχει άδειο, μαζί με τους υπόλοιπους που έφτασαν από την πλατεία Βικτωρίας, όπως μας διηγείται.
Η έξοδος από τις δομές καταλήγει... στον Ελαιώνα
Μάλιστα, από την Τρίτη το βράδυ, όταν και αποχώρησαν και οι τελευταίοι από την πλατεία Βικτωρίας, έχουν φτάσει ακόμα δύο δρομολόγια από τη Λέσβο και οι πρόσφυγες που επέβαιναν σ’ αυτά τα δρομολόγια κατέληξαν, σύμφωνα με πληροφορίες, στον Ελαιώνα και αυτοί.
Την ίδια ώρα, ο υπουργός Μετανάστευσης διαφήμιζε ότι από τους 11.000 αναγνωρισμένους πρόσφυγες που έπρεπε να αποχωρήσουν από τις δομές και τα διαμερίσματα έχουν φύγει ήδη 2.000, παραβλέποντας ότι από αυτούς μόλις 600 αναγνωρισμένοι πρόσφυγες έφυγαν από δομές της ενδοχώρας, ενώ οι υπόλοιποι 1.400 έφυγαν από τα νησιά σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές. Έφυγαν δηλαδή με μηδενική προετοιμασία για ένταξη και ενώ υποτίθεται ότι πρέπει να τους διώξουν από ΚΥΤ, camp και διαμερίσματα, όταν καταλήγουν άστεγοι και ορατοί και μάλιστα σε πλατεία του δήμου που έχει δήμαρχο τον Κ. Μπακογιάννη, μεταφέρονται σε ένα camp, από το οποίο βάσει νόμου θα πρέπει να αποχωρήσουν!
Ξενοφοβία και κατασκευή μιας «μαύρης κοινότητας»
Πώς η κυβέρνηση τορπιλίζει την κοινωνική συνοχή και το μοναδικό πρόγραμμα ένταξης
Τις ημέρες αυτές τις προηγούμενες χρονιές πηγαίναμε στις εκδηλώσεις για το τέλος της σχολικής χρονιάς στο camp του Ελαιώνα, με τα παιδιά προσφυγικής καταγωγής να υποδέχονται τους Έλληνες συμμαθητές τους κι εκεί να κάνουν τη δική τους γιορτή με ποιήματα και τραγούδια και οι γονείς να μοιράζονται συνταγές για τις λιχουδιές που έφαγαν στον αυτοσχέδιο μπουφέ.
Φέτος όμως και το τέλος της σχολικής χρονιάς, και η Παγκόσμια Ημέρα Πρόσφυγα θα είναι ακόμα μία μέρα που απλά δεν χρειάστηκε ή που χρειάστηκε να μείνουν στον δρόμο.
Οι γιορτές συνύπαρξης ή αλληλεγγύης απουσιάζουν από την ατζέντα των ΜΜΕ, όπως εξαφανίστηκαν από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και οι όροι «πρόσφυγας» και «αιτών άσυλο». Είναι ξανά όλοι μετανάστες -όρος που δεν χρησιμοποιείται πάλι για καλό- και μάλιστα όχι απλά «λαθρομετανάστες», αλλά εισβολείς πια, που έρχονται να πάρουν τα σπίτια των Ελλήνων. Έρχονται να μας κάνουν φυσικά μουσουλμάνους, γιατί άμα βρίσκεσαι σε σκηνή στη Μόρια ή σε κοντέινερ σε κάποιο camp, η πρώτη σου σκέψη δεν θα ήταν να βρεις μια δουλειά και ένα σπίτι να μείνεις, αλλά να μην γιορτάζει τα Χριστούγεννα ο Γιωργάκης και να γιορτάζει από δω και πέρα το Ραμαζάνι.
Αυτές οι φράσεις θα ήταν φαιδρές, αν όχι απλά ξενόφοβες, ωστόσο έχουν πια κυριαρχήσει στον δημόσιο λόγο και μπορεί να τις ακούσεις και από τα πιο επίσημα χείλη - υπουργών, βουλευτών ή περιφερειαρχών και δημάρχων που «μάχονται» να μην πάει πρόσφυγας στο μέρος τους, να μην νοικιαστεί σπίτι, να μην γίνει δομή για ασυνόδευτα ή για οικογένειες, να μην πάνε τα παιδιά τους σχολείο με τα ελληνάκια, να μην πάνε στον ίδιο γιατρό ή να μην κολυμπάνε στην ίδια παραλία. Στο στόχαστρο και όσοι τους βοηθάνε, ΜΚΟ, εθελοντές και αλληλέγγυοι, που εμφανίζονται πια να έχουν αλλότρια και υποχθόνια κίνητρα που πληρώνονται από τους «Ρότσιλντ», τους «Εβραίους» και τον «Σόρος». Τώρα γιατί οι Εβραίοι θέλουν να κάνουν τους χριστιανούς μουσουλμάνους, ακόμα η ξενόφοβη και ακροδεξιά επιχειρηματολογία δεν μας το έχει εξηγήσει.
Το αποτέλεσμα όμως όλης αυτής της προπαγάνδας, που αρχικά χρησιμοποιήθηκε σαν αντιπολιτευτική τακτική στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, είναι ότι το μίσος έχει βλαστήσει σε μια κοινωνία που ζει επί δέκα χρόνια σε μια συνεχή κρίση και βλέπει κάθε μέρα όλο και περισσότερους Έλληνες στις ουρές του δήμου δίπλα στους πρόσφυγες και μετανάστες.
Και επειδή η Ν.Δ. δεν υποσχέθηκε ποτέ πρόνοια στους Έλληνες, έπρεπε να φροντίσει ο φτωχός Έλληνας να βλέπει κάποιον δίπλα του ακόμα πιο εξαθλιωμένο και να φοβάται ότι θα του πάρει και το μοναδικό ξεροκόμματο που έχει. Μια underclass, που θα θυμίζει ίσως τις μαύρες κοινότητες στις ΗΠΑ. Μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευτεί η πεισματική άρνηση της πραγματικότητας ότι οι πρόσφυγες είναι πια μέρος του πληθυσμού και πρέπει να ζήσουμε δίπλα τους με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να εξηγήσουμε και τη συστηματική αγνόηση από το υπουργείο Μετανάστευσης και κάθε αρμόδιο φορέα των προβλημάτων που η ίδια η δημόσια διοίκηση βάζει στο να έχουν οι πρόσφυγες τα απαραίτητα έγγραφα για να συμμετάσχουν στο μοναδικό πρόγραμμα ένταξης. Αυτή τη στιγμή, ο κάθε υπάλληλος ή διευθυντής υπηρεσίας μπορεί να αρνηθεί να εκδώσει ΑΦΜ ή να βγάλει τραπεζικό λογαριασμό σε πρόσφυγα με δικαιολογίες όπως «μια συνυφάδα μου ζει στο Ιράκ και είναι ωραία, άρα δεν είσαι πρόσφυγας» ή «είχες ΑΦΜ και στην Καμπούλ;». Κι αν δεν είναι ανοιχτά ρατσιστής, από τον πρόσφυγα θα ζητήσει το κάθε πιθανό κι απίθανο χαρτί που μπορεί εξαντλώντας τα νόμιμα.
Αλήθεια, μετά από τόσο μίσος και ρατσιστική προπαγάνδα που ποτίστηκε η κοινωνία, ποιος ιδιοκτήτης θα νοικιάσει σπίτι μέσω των προγραμμάτων ένταξης ή υποδοχής; Οι απαντήσεις που λαμβάνουν, όπως μαθαίνουμε από τις οργανώσεις, είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά αρνητικές.
Και όταν πια τορπιλίσεις με τέτοιον τρόπο την κοινωνική συνοχή, είσαι έτοιμος για το κόστος που πρέπει να πληρώσεις; Μάλλον γι’ αυτό προσλαμβάνεις συνέχεια αστυνομικούς…
Στηρίξτε την έγκυρη και μαχητική ενημέρωση. Στηρίξτε την Αυγή. Μπείτε στο syndromes.avgi.gr και αποκτήστε ηλεκτρονική συνδρομή στο 50% της τιμής.
