Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη
Ας προσπαθήσει κανείς να μπει για λίγο στη θέση του Κώστα Μπαρμπαρούση. Δεν είναι πολύ εύκολο να το ζητάς από κανέναν άνθρωπο αυτό, αλλά αξίζει τον κόπο μια προσπάθεια. Εντάχθηκε στη Χρυσή Αυγή όταν ακόμα αυτή ήταν ένα περιθωριακό ναζιστικό γκρουπούσκουλο. Εξελέγη βουλευτής το 2012. Βρέθηκε υπόδικος το 2013, διαγράφηκε από τον αρχηγό το 2018 επειδή είπε τη γραμμή της οργάνωσης «κάπως ερειστικά» (το περίφημο «Τα κεφάλια σας στις Πρέσπες!» που φώναζε μέσα στη Βουλή) και ο αρχηγός φοβήθηκε ότι αυτό μπορεί να είχε αρνητικές συνέπειες στη δίκη. Δεν είπε όμως μισή κακή κουβέντα για τον αρχηγό και το κόμμα, ίσα - ίσα ζήτησε συγγνώμη που τους «εξέθεσε». Κι όταν ήρθε η ώρα της απολογίας του, είχε μόνο καλά λόγια να πει και για τη Χρυσή Αυγή και τον Μιχαλολιάκο. Κι όλα αυτά γιατί; Για να βγει ο Μιχαλολιάκος στη δική του απολογία και να πει: «Σοβαρά, πιστεύετε ότι αν ήθελα να φτιάξω εγκληματική οργάνωση, θα την έφτιαχνα με κάποιον που έβοσκε κατσίκες στην Αιτωλοακαρνανία;».
Έδωσε τους πάντες
Δεν ήταν σίγουρα η πιο σημαντική στιγμή της απολογίας του φίρερ του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού, ούτε σε πολιτικό ούτε σε νομικό επίπεδο. Ήταν όμως εξαιρετικά ενδεικτική του συνολικού κλίματος που χαρακτήρισε την απολογία του. Αυτή ενός ανθρώπου που δεν δίστασε μέσα στις τρεισήμιση ώρες που στάθηκε ενώπιον των δικαστών να αποκηρύξει, να προσβάλει και να «καρφώσει» οποιονδήποτε από τους νυν ή πάλαι ποτέ «συναγωνιστές» του προκειμένου να σώσει ό,τι σώζεται από το δικό του τομάρι. Ο Ρουπακιάς, ο Πατέλης, ο Λαγός -περισσότερο απ’ όλους αυτός-, ο Στάθης Μπούκουρας («ένας πρώην πασόκος που πουλούσε τυρόπιτες»), όσοι μπήκαν στη Χρυσή Αυγή μετά το 2012 που αποκλήθηκαν -όχι άδικα εδώ που τα λέμε- «η σάρα και η μάρα», η Τοπική Οργάνωση της Νίκαιας και πολλοί ακόμα εισέπραξαν τα περιφρονητικά σχόλια και την καταδοτική μανία του «αρχηγού», που σαν ένα κλασικό ανθρωπάκι δεν ευδόκησε να αναλάβει ούτε μισή από τις ευθύνες που του αναλογούν για τη δράση της Χρυσής Αυγής.
Έκανε τον ανήξερο
Ο Μιχαλόλιάκος διάβασε -κυριολεκτικά, καθώς του είχε δοθεί σε χαρτί το τι θα πει- το γνωστό ποίημα περί πολιτικής σκευωρίας εναντίον της Χ.Α., απέφυγε όμως να υποστηρίξει με θέρμη τον ισχυρισμό αυτό για το σύνολο της οργάνωσης, αφού ουσιαστικά αποδέχτηκε ότι υπάρχουν ποινικές ευθύνες και εγκλήματα, σε ό,τι αφορά όμως μόνο τον πυρήνα της Νίκαιας - δηλαδή, όπως προσπάθησε να καταδείξει, την επικράτεια του Γ. Λαγού. Ακόμα και σε κατηγορίες τις οποίες η υπεράσπιση αρνείται, όπως αυτή της συμμετοχής χρυσαυγιτών στη δολοφονική απόπειρα κατά των Αιγύπτιων αλιεργατών, ο «αρχηγός» χρησιμοποίησε τον αμφίσημο τύπο «απ’ ό,τι μου είπαν όταν τους ρώτησα», θέλοντας να κάνει σαφές ότι δεν είχε κανέναν έλεγχο της δράσης στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά.
Η στάση του αυτή έφερε αντιδράσεις μεταξύ των εκ Πειραιά ορμόμενων ναζιστών και των συνηγόρων τους. Ο δικηγόρος του πυρηνάρχη της Νίκαιας Πατέλη έκανε ορισμένες -τηρουμένων των αναλογιών- επιθετικές ερωτήσεις στον Μιχαλολιάκο μετά το πέρας της απολογίας του (κατά τη διάρκεια της οποίας είχε πει ότι του «φαίνεται παράξενο» να μαζεύτηκαν μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα οι χρυσαυγίτες στη Νίκαια για να πετάξουν τρικάκια το βράδυ της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα), ενώ ο εκ των άλλοτε πρωτοπαλίκαρων του αρχηγού Σωτ. Δεβελέκος έκανε μια οργισμένη δήλωση εναντίον του την επομένη, εξαίροντας τον Γιάννη Λαγό και οικτίροντας τον φίρερ για την προδοσία του.
Αν και υποχρεωμένος εκ της θέσης του να πετάξει μερικούς λεονταρισμούς για «τα ορφανά του Στάλιν» και το μαρξιστικό κατεστημένο, ο Μιχαλολιάκος δύσκολα έκρυβε ότι ο πραγματικός του εκνευρισμός στρεφόταν προς αυτούς που του πήραν τη δουλειά: την ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. Ο Σαμαράς, ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο Κυρανάκης και ο Μάκης Βορίδης, που «επί ημερών ηγεσίας του στη νεολαία της ΕΠΕΝ ένα μέλος της δολοφόνησε έναν αριστερό στη Σπάρτη, αλλά δεν κατηγορήθηκε γι’ αυτό», υπήρξαν τα υποκείμενα της οργής στο πλαίσιο αυτής της (όχι και τόσο) ευγενούς ακροδεξιάς άμιλλας.
Χωρίς να μπει ούτε για μια στιγμή στον κόπο να μιλήσει για τις «ιδέες» του ή να διεκδικήσει το δικαίωμά του σε μια πολιτική απολογία από αυτές που συνηθίζονται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, επιβεβαιώνοντας αν μη τι άλλο τον τίτλο του ηγέτη του ελληνικού φασισμού και προσφέροντας πρώτη ύλη στους εναπομείναντες «συναγωνιστές» του για να υπερασπίζονται τον ίδιο και τη συμμορία τους, χωρίς να ενδιαφερθεί ούτε στιγμή για την «πολιτική» υστεροφημία του, ο Μιχαλολιάκος αρκέστηκε σε μόνο ένα πράγμα: να κατηγορεί τους άλλους για την εγκληματική δράση της Χ.Α. Στόχος του; Να γλιτώσει για ακόμη μία φορά το τομάρι του εις βάρος των συνεργατών του (παλιότερα ο Καλέντζης και ο «Περίανδρος», σήμερα ο Λαγός και οι συν αυτώ) και να ξαναβάλει χέρι στα λεφτά της κρατικής χρηματοδότησης που η Χρυσή Αυγή στερείται οριστικά αν καταδικαστεί ως εγκληματική οργάνωση.
Πολύ λίγο, πολύ αργά. Ο ίδιος ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής επιφύλαξε στον εαυτό του ένα πολιτικό τέλος μίζερο και μικρόψυχο, σαν αυτό που άξιζε στον ηγέτη μιας τέτοιας άθλιας ιδεολογίας. Η απολογία του ήταν ένα δείγμα ότι επιθυμεί να τον ξεχάσει η Ιστορία. Δεν πρέπει να τον ξεχάσει. Τα επτά χρόνια μαζικής παρουσίας των ναζιστών στην ελληνική κοινωνία και η παρακαταθήκη που άφησε και της οποίας τις ελεεινές συνέπειες βιώνουμε σήμερα σε κοινωνικό και κυβερνητικό επίπεδο με την κανονικοποίηση του ακροδεξιού λόγου δεν πρέπει να ξεχαστούν. Η δουλειά για να φύγουν ο φασιστικός λόγος και οι πρακτικές που τον συνοδεύουν από τη δημόσια σφαίρα και να μην γυρίσουν ποτέ ξανά είναι πολλή και για όλους μας.
