Live τώρα    
23°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
23 °C
21.1°C24.7°C
2 BF 40%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
22 °C
18.6°C23.8°C
3 BF 41%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
18 °C
18.2°C23.2°C
2 BF 68%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.8°C21.6°C
2 BF 62%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
20 °C
19.9°C22.4°C
2 BF 52%
Βαρύ σαν μολύβι
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Βαρύ σαν μολύβι

Του Ιλάν Σολομόν

Βράδυ, κοντά μεσάνυχτα, οι λαμπεροί δρόμοι της μικρής παραλίμνιας τζαζούπολης κατάφωτοι και έρημοι. Ο Ron Carter φορτώνει σε ένα βανάκι το βαρύ μπάσο έγχορδό του, ενώ οι νότες του ακόμα στροβιλίζονται στον υγρό πυκνό αέρα. Είχε μάλλον μόλις τελειώσει η τελευταία του συναυλία με το ιστορικό Miles Davis Quintet, όπου έπαιζε για πέντε χρόνια δίπλα στο πιάνο του Herbie Hancock, τα σαξόφωνα του Wayne Shorter και τα τύμπανα του δυναμικού πιτσιρικά Τony Williams. Και βέβαια τον ίδιο τον Miles στις δόξες του.

Ο τζαμπατζής

Η επταμελής παρέα των φοιτητών, όλο χέρια και πόδια να περισσεύουν από τα παράθυρα του σκαραβαίου του καλού Ούγγρου συμφοιτητή, παρκάρει έξω από την αφύλαχτη είσοδο του Casino του Montreux. Είναι Κυριακή νομίζω, η τελευταία νύχτα του Φεστιβάλ που κλείνει αφιερωμένο στα νέα ιερά τέρατα του ροκ. Από το βάθος φτάνουν δυνατές ηλεκτρικές ριπές και οι κραυγές ενός πλήθους εκστασιασμένου.


John Bonham (31 Μαΐου 1948 - 25 Σεπτεμβρίου 1980) στα τύμπανα και John Paul Jones στο μπάσο

Λεφτά για εισιτήρια ούτε δείγμα, ελπίδες ομοίως. Και, ω του θαύματος, ξαφνικά οι πόρτες ανοίγουν, βιαστικά ζευγαράκια σπεύδουν προς την έξοδο για να προλάβουν το τελευταίο τρένο κι εγώ, ακολουθώντας με προσδοκία την αντίστροφη πορεία, φτάνω στη μεγάλη αίθουσα που κοχλάζει από ένταση και πάθος. Περνώ τα δύο μεγάλα subwoofer και βρίσκομαι ξαφνικά γαντζωμένος πάνω στη σκηνή, σε απόσταση αναπνοής από τον ημίγυμνο ξανθό Robert Plant με το μικρόφωνο στο χέρι και τον Jimmy Page με την doubleneck κιθάρα του και ακούω θαμπωμένος, σαν σε ένα όνειρο, ήχους πρωτόγνωρους, ψυχεδελικούς και τα χιλιάδες ντεσιμπέλ από τα encore της βρετανικής ''σκληρής'' παρέας. You shook me, babies!


Το πρώτο άλμπουμ. Κυκλοφόρησε στις 12 Ιανουαρίου 1969

Λε Λεντ Ζεπελέν, monsieur

Λίγους μήνες πριν, ήταν Σάββατο πρωί όταν, πρωτοετής πολυτεχνίτης και... ερημοσπίτης φοιτητής εξωτερικού, μπαίνω στο πολύβουο φιρμάτο πολυκατάστημα της πόλης. Και τότε, από μακριά, ακούω δυνατά ''αυτή'' τη φωνή. Πλησιάζω σαν ναρκωμένος την πωλήτρια του τμήματος δίσκων, δίπλα στο τμήμα με τα γυναικεία εσώρουχα και στο άλλο με τα παιχνίδια, και τη ρωτώ απορημένος: «Qu'est-ce que c'est ça?». Μου απαντάει με τη γλυκιά γαλλική vaudois προφορά της: «Λε Λεντ Ζεπελέν, monsieur». «Μου τους δίνεις αμέσως!» ήταν η αντίδρασή μου. Έπαθα. Οι Led Zeppelin στον πρώτο τους δίσκο, αυτόν με το φλεγόμενο Ζέπελιν στο εξώφυλλο, τιμούσαν τα ινδάλματά τους: τον Willie Dixon, τον Muddy Waters, αυτούς τους πρωτοπόρους γίγαντες των ηλεκτρισμένων Chicago Blues. Αυτούς που τους έδωσαν φτερά στη μετέπειτα θριαμβευτική πορεία τους.

Νονός τους ήταν ο φίλος τους John Entwistle, ο μπασίστας των Who που προέβλεψε ότι το Blues Rock εγχείρημά τους θα πήγαινε «άπατο». Πως θα πέσει σαν μπαλόνι γεμάτο μολύβι (σ.ς.: Lead Balloon ή Lead Zeppelin). Παρ' όλη όμως την καζούρα, τον Απρίλιο του 1969 ο δίσκος μπαίνει στα U.K. charts και μένει στην κορυφή μέχρι τον Ιούνιο του 1971. Από τότε και μέχρι σήμερα έχει πουλήσει πάνω από 15 εκατομμύρια αντίτυπα. Κάθε άλλο παρά... «άπατος» πήγε! Το τελικό κόστος του άλμπουμ ήταν κάπου 1.800 λίρες μαζί με το artwork του εξώφυλλου με το φλεγόμενο Ζέπελιν, χρήματα που τα πήραν δύο χιλιάδες φορές πίσω μόνο από την Αμερική στον πρώτο χρόνο της κυκλοφορίας του.

Συναυλίες παντού, μπάνια στην Ελλάδα

Το συγκρότημα, με λίγα μικρά διαλείμματα, περιόδευε ακατάπαυστα σε όλο τον κόσμο πουλώντας εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια στον διψασμένο για τα Hard Blues τους κόσμο όπου Γης. Αμερική, Ευρώπη, Βρετανία, Ιαπωνία, παντού, εκτός βέβαια από τη δική μας ψωροκώσταινα την οποία επισκέπτονταν μόνο για τις διακοπές τους, τα μπάνια τους.


Το τέταρτο άλμπουμ τους, Νοέμβριος 1971. Περιείχε το επικό “Stairway to Heaven”

- Τα “Led Zeppelin I, II, III και VI”, “Houses of the Holy”, “Physical Graffiti” ήταν μόνο κάποια άλμπουμ - σταθμοί της γεμάτης δόξα και χρήμα πορείας τους προς το μεγάλο ροκ κοινό. To "Coda", το ένατο και τελευταίο στούντιο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1982, δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Bonham και τη διάλυσή τους, ήταν μια συλλογή ακυκλοφόρητων τραγουδιών από όλη την καριέρα τους, που ολοκλήρωσε το συμβόλαιο τους με την Atlantic Records και επανεκδόθηκε σε CD με τέσσερα επιπλέον τραγούδια το 1993.


“Houses of the Holy”: Το πέμπτο άλμπουμ των Led Zeppelin. Κυκλοφόρησε στις 28 Μαρτίου 1973 από την Atlantic Records

Από τις live ηχογραφήσεις τους ξεχωρίζει το τέσσερις φορές πλατινένιο “The Song Remains the Same” που, στη μορφή ενός ντοκιμαντέρ με εκπληκτικό ήχο και εικόνα, είδαμε και ζήσαμε σαν να βρισκόμασταν κι εμείς σε μια συναυλία τους τον χειμώνα του 1977 στο σημερινό παρανάλωμα πυρός, τον ιστορικό κινηματογράφο Αττικόν' της Σταδίου.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL