Σωθήκαμε!

Η οικονομική κατάσταση της χώρας, βαδίζει από το κακό στο χειρότερο. Τα σημάδια της επιδείνωσης έχουν εμφανιστεί εδώ και καιρό αλλά πλέον είναι ολοκάθαρα και αδιαμφισβήτητα. Όσο κι αν προσπαθεί να τα κρύψει το κυβερνητικό "αφήγημα"...

Τα επιτόκια του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου benchmark, βρίσκονται σταθερά πάνω από το 4%, με το άνω μέρος του εύρους διακύμανσής τους να ξεπερνά το 4,5%, κατά πολύ. Βρίσκονται δηλαδή, σε επίπεδα πολύ υψηλότερα από εκείνα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν βιώσιμα για δανεισμό από την ελεύθερη αγορά. Και τα μαξιλάρια, κάποτε "αδειάζουν"! Όσο "παχιά" και αν είναι...

Οι τραπεζικές μετοχές στο ταμπλό της Λεωφόρου Αθηνών έχουν υποστεί απώλειες της τάξης του 40%, από τα υψηλά του τέλους Απριλίου και δύσκολα μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η πτωτική κίνηση έχει ολοκληρωθεί. Υπάρχουν σοβαρότατοι επενδυτές οι οποίοι πωλούν  (είτε short, είτε κανονικές θέσεις), σε κάθε ανοδική αντίδραση του κλάδου, σαν να μην υπάρχει αύριο...

Την προηγούμενη Παρασκευή, όλος ο κόσμος των επενδύσεων (και όχι μόνο) που έχει σημαντικούς λόγους να παρακολουθεί την πορεία της ελληνικής οικονομίας, περίμενε μια ανακοίνωση αναβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, από τον οίκο Moody’s. Έναν οίκο που μέχρι τον περασμένο Φεβρουάριο, ήταν υπέρμαχος της δουλειάς που πραγματοποιεί στην οικονομία η ελληνική κυβέρνηση.
H επικαιροποιημένη αξιολόγηση όμως δεν πραγματοποιήθηκε! "Αναβλήθηκε"! Για πότε, άγνωστο! 

Η αναβολή αυτή αποκλείεται να είναι συμπτωματική. Οι μεγάλοι οίκοι σε τέτοια θέματα, δεν κάνουν τίποτα τυχαία. Ειδικά μετά την κρίση των subprime δανείων και τις άκριτες αξιολογήσεις που παρείχαν στα σχετικά χρεόγραφα...

Τα τρία παραπάνω γεγονότα αποτελούν ένα μόνο μέρος της συνολικής ελληνικής οικονομικής εικόνας, όπως αυτή δημιουργείται από στοιχεία και δεδομένα, χωρίς την παρεμβολή προπαγανδιστικών φανφαρονισμών, αερολογιών και μπουρδολογίας.

Το ζήτημα είναι εάν ασχολείται κανείς να βρει τους λόγους που έχει δημιουργηθεί αυτή η κακή εικόνα, εάν υπάρχει κάποιος που έστω αναρωτιέται. Και εάν υπάρχει κάποιος στην κυβέρνηση που να σχεδιάζει ή, ακόμη καλύτερα, να υλοποιεί το οτιδήποτε για την βελτίωσή της...

Οι λόγοι δεν είναι και τόσο δύσκολο, να εντοπιστούν. 

Κατ’ αρχήν έχουμε τους διάφορους "καρσιλαμάδες" και "ζεϊμπέκικα" της κυβέρνησης, για υπαναχώρηση από τις ήδη ανειλημμένες υποχρεώσεις διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Αυτά το "χορευτικά", μόνο θετικό momentum δεν δημιουργούν στη χώρα. Αντίθετα, ενδυναμώνουν ιδιαίτερα την αίσθηση αδυναμίας συνέχισης των αναγκαίων αλλαγών και κυβερνητικής αστάθειας.

Κατόπιν υπάρχουν οι σπασμωδικές, "θεατρινίστικες" και λαϊκίστικες κινήσεις τύπου "αύξηση του κατώτατου μισθού". Οι οποίες το μόνο που κατορθώνουν είναι να μειώνουν την ανταγωνιστικότητα της χώρας. Χωρίς να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό σε κανένα. 

Ούτε καν στους ίδιους τους εργαζόμενους, οι οποίοι ουσιαστικά είναι τα πρώτα θύματα αυτών των κινήσεων (οι αυξήσεις μισθών μετακυλίονται αυτόματα στις τιμές όλων των προϊόντων, με αποτέλεσμα να εξαερώνονται μέσα σε ημέρες).

Τελευταία, αλλά όχι λιγότερη σημαντική, υπάρχει η κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών. Όπου, στις καταστάσεις εξαμήνου, έχουμε τον αναβαλλόμενο φόρο  (δηλ. μελλοντικά χρήματα από μελλοντικές απαλλαγές, σε μελλοντική φορολογία μελλοντικών κερδών), να ξεπερνά κάθε όριο και να φτάνει το 75% (δηλαδή τα τρία τέταρτα!) των εποπτικών κεφαλαίων Tier 1! Τη στιγμή κατά την οποία, το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας με πιθανότητες κυβερνησιμότητας, προαναγγέλλει μείωση της φορολογικής κλίμακας, δηλαδή προαναγγέλλει μείωση της "αξίας" του αναβαλλόμενου.  

Σε απλά ελληνικά, έχουμε τις τράπεζες να δείχνουν στο εξάμηνο πως χρειάζονται νέα κεφάλαια και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν. Το ύψος δε αυτών των κεφαλαίων, θα είναι ακόμη μεγαλύτερο, εφόσον οι επόμενες κυβερνήσεις πράξουν το αυτονόητο και προχωρήσουν στο απαραίτητο βήμα της σημαντικής μείωσης των φορολογικών συντελεστών!

Χρειάζεται κανείς ειδικές εξηγήσεις για τη σημασία  και το άσχημο μήνυμα που μεταδίδεται από μία ακόμη τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση; Την τέταρτη κατά σειρά; Όσο απαραίτητη, αναγκαία και σωτήρια κι αν είναι για τη χώρα; 

Οι κυρίες αιτίες της στάσης των ξένων (υποψήφιων κυρίως) επενδυτών είναι αυτές. Συν και κάποιες άλλες, χρονίζουσες παθολογικές καταστάσεις του ελληνικού κράτους (π.χ. η εχθρικότητα του νομικού του πλαισίου προς τις επενδύσεις), δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα σε μια θετική, μελλοντική πορεία της οικονομίας.

Το κρίσιμο ζητούμενο όμως, δεν είναι οι αιτίες. Απαραίτητο να εντοπιστούν οπωσδήποτε, αλλά όχι το βήμα εκείνο το οποίο θα αλλάξει την κατάσταση, αυτό που θα βγάλει τη χώρα, επιτέλους στην αντεπίθεση. 

Αυτό που χρειάζεται να μάθουμε, ο αποφασιστικός παράγοντας, είναι τι γίνεται πρακτικά για ν’ αντιμετωπιστούν αυτές οι αιτίες. Ποια είναι η λύση του μεγάλου προβλήματος. Σε αυτό το σημείο ακριβώς, ο κάθε πολίτης (πρέπει και να) στρέφεται προς τα υπεύθυνα, για την οικονομική πρόοδο της χώρας, κυβερνητικά χείλη και αναμένει απαντήσεις.

Δυστυχώς η μοναδική που ακούγεται απ’ όλα αυτά τα στόματα είναι: 

"Εγώ με τον ήλιο τα μπάζω, με τον ήλιο τα βγάζω! Δεν ξέρω τι έχουν τα έρμα και ψοφάν'!"

Όπως καταλαβαίνετε, "Τώρα δέσαμε" που λέγαν’ κι οι παλιοί…

Πέτρος Λάζος

petros.lazos@capital.gr