Μια αστεία αλλά πολύ τυχερή χώρα

Εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια, ζούμε στη λεγόμενη εποχή της παγκοσμιοποίησης. Ενώ τα τελευταία 8-10, έχει ξεκινήσει ένα κύμα τεχνολογικών (και όχι μόνο) καινοτομιών το οποίο αποκαλείται 4η βιομηχανική επανάσταση και που ανασυνθέτει και προσδιορίζει άτομα κοινωνίες και κράτη, μ’ έναν καινούργιο, εντελώς διαφορετικό τρόπο. 

Σε αυτό το, ακραία απαιτητικό, περιβάλλον της ταχύτατης κίνησης και των συνεχών εναλλαγών, οι πολίτες και τα κράτη ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε όλα τα επίπεδα, υποχρεωτικά. Διότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Όσο και αν αυτό δεν αρέσει στους υποστηρικτές των μοντέλων που εφαρμόστηκαν σε  περασμένες δεκαετίες.

Όποιος, ομάδα ή άτομο, δεν μπορεί ν’ ακολουθήσει τη συγκεκριμένη κατεύθυνση και τους ταχύτατους ρυθμούς που απαιτεί, είναι καταδικασμένος σε απώλεια ανταγωνιστικότητας και μαρασμό. Άλλοτε αργά αλλά σταθερά, άλλοτε με αστραπιαίες εξελίξεις...

Η ποιότητα και οι ικανότητες είναι αυτά που, τελικά, προσδιορίζουν τον βαθμό επιτυχίας ή αποτυχίας. Η Ελλάδα της προηγούμενης δεκαετίας, αποτελεί κάτι παραπάνω από χαρακτηριστικό παράδειγμα έλλειψης αντίληψης για αυτή την πραγματικότητα! 

Λογικά θα περίμενε λοιπόν κανείς πως, μετά από 8-9 χρόνια σκληρών και επίπονων προσαρμογών (όχι μόνο δημοσιονομικών), να έχει ανακτήσει έναν σημαντικό βαθμό ανταγωνιστικότητας. Αν όχι αυτής καθαυτής να έχει αποδεδειγμένα αποκτήσει τουλάχιστον την απαραίτητη σοβαρότητα και την προσήλωση στην επίτευξη του στόχου της ανταγωνιστικότητας. 

Δυστυχώς αυτή η προσδοκία, αποδεικνύεται από τα γεγονότα, λανθασμένη. 

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να θεωρήσει κανείς, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι, π.χ. μια χώρα ως πραγματικά σοβαρή, όταν αυτή εκλέγει σαν ηγέτη της έναν άνθρωπο όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Ο οποίος θεωρεί ως μέγα επίτευγμα το γεγονός πως του επιτρέπεται να επισκέπτεται κέντρα εξουσίας και διεθνή φόρα, χωρίς να φορά γραβάτα! 

Δηλαδή, θεωρεί κατόρθωμά του ότι (προφανώς προς χάριν της χώρας που εκπροσωπεί) του επιτρέπεται να επιδεικνύει καταφανή και έντονη ασέβεια προς τους οικοδεσπότες του! Ξεχνώντας (αν το ήξερε ποτέ) πως ο τρόπος που ντυνόμαστε αποτελεί απόδειξη του βαθμού σεβασμού που αποδίδουμε στην απέναντι πλευρά...

Μπορεί κανείς να θεωρήσει αυτήν την άποψη, θέση πρωθυπουργού σοβαρής χώρας; Διότι σε άλλες, πραγματικά σοβαρές, χώρες η κυβέρνηση ενός τέτοιου πολιτικού, θα είχε πέσει σε λιγότερο από 24 ώρες. Έχει συμβεί και για πολύ μικρότερα ατοπήματα, πολύ καλύτερων πολιτικών...

Η σοβαρότητα ενός κράτους όμως, δεν κρίνεται μόνο από τη στάση και τις πράξεις της ηγετικής του elite. Κρίνεται από την γενικότερη εντύπωση και τις επιδόσεις του συνόλου της χώρας.

Το Σάββατο ήταν προγραμματισμένο να γίνει μνημόσυνο στη μνήμη του Βορειοηπειρώτη Κ. Κατσίφα, στην Αλβανία. Ένας από εκείνους που θέλησαν να παραστούν, ήταν ο βουλευτής Θεσπρωτίας της Νέας Δημοκρατίας, κύριος Βασίλειος Γιόγιακας. Όπως ήταν φυσικό και πρέπον, τον συνόδευε ο αστυνομικός-φρουρός του.

Μέχρι εδώ, όλα καλά. Εάν θα έπρεπε να παραστεί ή όχι ο βουλευτής, υπό ποιες προϋποθέσεις κ.λπ., είναι μία εντελώς άλλη υπόθεση. Η οποία άπτεται της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, της στάσης του κόμματος του βουλευτή και πολλών άλλων παραμέτρων.

Το θέμα γίνεται προβληματικό από τη στιγμή που ο αστυφύλακας φρουρός, χωρίς να ενημερώσει και, κατά τον ισχυρισμό του "εκ παραδρομής", πήρε μαζί του τ' όπλο του! Ο αστυφύλακας-συνοδός, από τη στιγμή που συνοδεύει επίσημο μόνιμα, έχει εκπαιδευτεί να γνωρίζει πρωτόκολλα και κανόνες ασφαλείας, για το συγκεκριμένο έργο!

Πώς γίνεται ένα μέλος της ομάδας ασφαλείας υψηλών προσώπων (ο φρουρός βουλευτή είναι, de facto) να μην γνωρίζει ότι για να περάσει οπλισμένο σε έδαφος άλλης χώρας, οφείλει ν’ ακολουθήσει συγκεκριμένη, αυστηρή διαδικασία για να λάβει την άδεια να οπλοφορεί στην τρίτη χώρα; Ότι αυτό ισχύει μόνο σε επίσημες επισκέψεις και σε περιπτώσεις ανεπίσημης μετάβασης, οφείλει να ενημερώσει τις αρχές της άλλης χώρας και εκείνες θ’ αποφασίσουν αν θα του επιτρέψουν να οπλοφορεί ή/και εάν θα παρέχουν συνοδεία στον ανεπίσημο επισκέπτη; 

Ο βουλευτής πώς δέχτηκε να οπλοφορεί χωρίς ενημέρωση των Αλβανικών αρχών ο φρουρός του; Οι συνοριοφύλακες δεν έλεγξαν αν οπλοφορεί ο αστυνομικός; Δεν θα έπρεπε, λόγω της ιδιόμορφης και επικίνδυνης κατάστασης με τη γείτονα χώρα και τους ομογενείς, να υφίσταται ιδιαίτερη προσοχή ως προς το ποιος και υπό ποιες συνθήκες περνά τα σύνορα προς την Αλβανία;

Τα ερωτήματα πάρα πολλά αλλά το μοναδικό με σίγουρη και ξεκάθαρη απάντηση είναι το εάν πρόκειται για συμπεριφορά και στάση εκπροσώπων σοβαρού κράτους. Η οποία απάντηση φυσικά είναι, ένα γιγαντιαίο όχι! Σε καμία περίπτωση! Τουλάχιστον, εφόσον μια χώρα επιθυμεί να απολαμβάνει ενός κάποιου σεβασμού...

Τα παραδείγματα αστείας και ανεύθυνης αντιμετώπισης της πραγματικότητας στην Ελλάδα, είναι πολύ περισσότερα από τα παραπάνω. Το ζητούμενο όμως, δεν είναι ο εντοπισμός τους. Τα βιώνουμε όλοι καθημερινά, με αυξανόμενη συχνότητα.

Στόχος πρέπει να είναι η γενικότερη αλλαγή αντιμετώπισης και νοοτροπίας των πραγμάτων.

Διαφορετικά, η ζημιά από την πρόσκρουση στον πάτο, θα είναι ολοκληρωτική, συντριπτική και ανεπανόρθωτη...

Πέτρος Λάζος

petros.lazos@capital.gr