Του Χρήστου Χωμενίδη
Στις 16 Οκτωβρίου 1901 ο Θίοντορ Ρούζβελτ -φυσιοδίφης και κυνηγός (προς τιμήν του ονομάστηκαν τα λούτρινα αρκουδάκι "teddy bears"), συγγραφέας, εθνικός ήρωας πολέμου και εικοστός έκτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών- έκανε κάτι πρωτάκουστο: Δείπνησε στον Λευκό Οίκο με έναν αφροαμερικάνο ακτιβιστή, τον Μπούκερ Γουόσινγκτον. Σάλος ξέσπασε από άκρου σε άκρον της Αμερικής. Τα σχόλια του ρατσιστικού Νότου ανατριχιάζουν όποιον τα διαβάζει σήμερα. Επρόκειτο για μια συμβολική χειρονομία εξαιρετικής σημασίας, η οποία υπογραμμίζεται στις βιογραφίες του Θίοντορ Ρούζβελτ.
Κατά τη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, γεγονός ανάλογης βαρύτητας θα ήταν η έμπρακτη προστασία εκ μέρους κάποιου ισχυρού μίας γυναίκας, η οποία θα εμφανιζόταν στη Σαουδική Αραβία χωρίς τσαντόρ ή μπούργκα. Η διανυκτέρευση του Έλληνα Πρωθυπουργού στη μαρτυρική Μόρια υπό συνθήκες ίδιες με εκείνες που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες. Ο περιορισμός -για ένα μήνα έστω- των προσωπικών εξόδων του Γάλλου Προέδρου σε όσα αντέχει το πορτοφόλι ενός "κίτρινου γιλέκου". Μια κίνηση εν ολίγοις που θα σήμαινε "συμπάσχω μαζί σας, μπαίνω στη θέση σας, σάς ανοίγω την πόρτα μου και την καρδιά μου"... Σίγουρα πάντως όχι το ότι ο κύριος Τσίπρας έγινε επίσημα δεκτός στη Μόσχα, στο Πεκίνο και στην Οουάσινγκτον άνευ λαιμοδέτου.
Ρέπουμε ως κοινωνία προς τον εύκολο χλευασμό. Κάθε φορά που μέσα από το στόμα κάποιου -κάποιου ιδίως υψηλά ιστάμενου- πηδάει ένα βατράχι, τον παίρνουμε ακαριαία στο ψιλό, χαχανίζουμε με την κουτουράδα του, εξαντλούμε τον οίστρο μας στη γελοιογράφηση. Αποφεύγουμε, από τεμπελιά μάλλον, να μπούμε στην ουσία. Το "αγραββατοσύνης εγκώμιον" που έπλεξε προχθές ο κύριος Τσίπρας στον εαυτό του έχει ουσία. Αποκαλύπτει πώς αντιλαμβάνεται ο επικεφαλής της εκτελεστικής μας εξουσίας όχι την ενδυματολογία. Αλλά την κατάκτηση.
Πότε δικαιούσαι να θριαμβολογείς γιά μία επιτυχία σου; Όταν αγωνίστηκες, μόχθησες, αντιμετώπισες αντιξοότητες, κινδύνους, πανίσχυρες αντιδράσεις. Όταν έπρεπε να επιστρατεύσεις όλες τις δυνάμεις σου, να υπερβείς τον εαυτό σου, προκειμένου να τα καταφέρεις.
Συνέβη κάτι τέτοιο στην προκειμένη περίπτωση; Ασφαλώς και όχι. Οι οικοδεσπότες τού Έλληνα Πρωθυπουργού σε Ανατολή και Δύση ουδόλως ενδιαφέρονταν εάν θα τούς έσφιγγε το χέρι, εάν θα καθόταν στο τραπέζι τους, φέρων γραβάτα, παπιγιόν ή φουστανέλα. Τα ήθη της διεθνούς ελίτ έχουν τόσο εξελιχθεί ώστε ακόμα και εάν στη θέση της συμπαθούς κυρίας Μπαζιάνα, ο κύριος Τσίπρας σύστηνε ως έτερον του ήμισυ έναν ομόφυλό του, κανενός το αυτί δεν θα ίδρωνε. (Όπως πολύ καυστικά έχει επισημάνει η πρωτοπόρος του ομοφυλοφιλικού κινήματος κυρία Πάολα Ρεβενιώτη, "οι πλούσιοι και διάσημοι είναι γκέι. Οι φτωχοί παραμένουν πούστηδες...").
Πώς είναι συνεπώς δυνατόν να θεωρεί ο Πρωθυπουργός μας ότι κατάγει κάποιας λογής θρίαμβο αφήνοντας το πουκάμισό του ξεκούμπωτο; Θα διατυπώσω έναν τολμηρό ισχυρισμό: Όλοι οι θρίαμβοι, όλες οι κατακτήσεις τής ζωής του παρόμοιοι στάθηκαν. Εξίσου "πέτσινοι".
Ρίσκαρε κάτι ουσιαστικό την εποχή που ηγούνταν των σχολικών καταλήψεων; Στη χειρότερη να έμενε στην ίδια τάξη από απουσίες - ποιός όμως διευθυντής λυκείου θα προκαλούσε έτσι τον μαθητικό συνδικαλισμό;
Ίδρωσε μήπως για να τελειώσει το Πολυτεχνείο; Το γεγονός ότι -παράλληλα με τις σπουδές του- ήταν μπροστάρης της οργάνωσης "Εγκέλαδος" δείχνει πως έπαιρνε με μεγάλη ευκολία τα γράμματα. Ότι τον πήγαινε η επιστήμη...
Λαβώθηκε, γρατζουνίστηκε έστω, στον πολιτικό στίβο; Εάν κοιτάξει κανείς τη διαδρομή του από τη νεολαία του "Συνασπισμού" μέχρι το κατώφλι του Μαξίμου, θα διαπιστώσει ότι παραβίαζε ανοιχτές πόρτες, τη μία ύστερα από την άλλη. Με ύφος ανέμελου περιπατητή πέρασε πάνω από το πολιτικό πτώμα τού Φώτη Κουβέλη, του Αλέκου Αλαβάνου, της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη συνέχεια και του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ούτε καν μείωσε ταχύτητα ούτε καν λαχάνιασε... Διαθέτει προφανώς ο κύριος Τσίπρας το χάρισμα. Έχει άστρο. Αγώνες ωστόσο άξιους λόγου στο βιογραφικό του δεν έχει. Οι δε κατακτήσεις του θυμίζουν την παροιμία "πέσε πίτα να σε φάω".
Μία φορά σε όλη του τη ζωή βρέθηκε εν κινδύνω, από δικό του φταίξιμο εν πολλοις: Το καλοκαίρι του 2015, μετά το Δημοψήφισμα. Τότε κατάπιε την επαναστατική του γλώσσα, κατέβασε άρον-άρον τα λάβαρα, υπετάγη αυθωρεί σε ό,τι τού υπαγόρευσαν -καγχάζοντας- οι δανειστές της χώρας. Τότε υπέστη την πανωλεθρία του άκαπνου. Επαίρεται εντούτοις και για εκείνην ακόμα την "κατάκτησή" του. Με το ίδιο ύφος ακριβώς όπως και για την αγραββατοσύνη του.
Στον Σύριζα, από τη βάση μέχρι την κορυφή, υπάρχουν άνθρωποι μιάς ηλικίας που έχουν πληρώσει στο πετσί τους τους αγώνες τους. Άνθρωποι που έχουν εξορισθεί, φυλακισθεί, βασανιστεί επί Χούντας. Που έχουν ζήσει την εποχή όπου το να είσαι Αριστερός ήθελε κότσια.
Αναρωτιόμουν -χρόνια τώρα- πώς να νοιώθουν εκείνοι οι άνθρωποι όποτε ο κύριος Τσίπρας εξομοιώνει τις "θυσίες" του με τις δικές τους. Νομίζω πλέον ότι χαμογελούν πικρόχολα κάτω από τα μουστάκια τους. Ότι καταπίνουν με στωικότητα το μουρουνέλαιο. Πως -το πολύ- να σκέφτονται: "Εμάς μάς σακατεύανε στο ξύλο επειδή εκπροσωπούσαμε, έστω και με ενστάσεις, τη Σοβιετική Ένωση. Την "Αρκούδα". Αυτόν εδώ τον έχουνε στα ώπα-ώπα γιατί είναι το αρκουδάκι τους. Το teddy bear τους..."
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
