Όταν σκάει στο μυαλό το πρώτο Αστέρι

100% Επιστροφή* χρημάτωνΛίβερπουλ - Τσέλσι! (21+, *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

Με τις επετείους και τα άρθρα σε συγκεκριμένες ημερομηνίες δεν τα πάω και πολύ καλά. Είχαμε προχτές την επέτειο για την πρώτη κατάκτηση Πρωταθλητριών στο Παρίσι και άρχισα να θυμάμαι πιο συγκεκριμένα εκείνες τις μέρες ή καλύτερα εκείνες τις νύχτες του μακρινού 1996. Η δυσκολία έγκειται και στο γεγονός, ότι τότε υπηρετούσα την θητεία μου στη Νέα Σάντα Κιλκίς, στο 595 Τ.Π.

Φανταστείτε οι τωρινοί πιτσιρικάδες μια θητεία 18 μηνών χωρίς κινητά τηλέφωνα, χωρίς facebook, twitter και instagram, χωρίς πρόσβαση στο gazzetta ή σε οποιοδήποτε άλλο αθλητικό και ειδησεογραφικό site, χωρίς messenger και skype, χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο της προηγούμενης ζωής σου γενικώς. Κάτι στεναχωρημένα καρτοτηλέφωνα μόνο και λίγο αργότερα στον Έβρο, στη Νέα Βύσσα κάτι αναλογικές συσκευές, από όπου καλούσες στο σπίτι και μιλούσες, μόνο αν αποδέχονταν οι δικοί σου την χρέωση!

Υπήρχε η ζωή σου πριν και μετά το στρατό, η καριέρα σου αν είχες ξεκινήσει κάτι πριν και μετά το στρατό, η κοπέλα σου πριν και μετά το στρατό (δύσκολα η ίδια κοπέλα), η Ομάδα σου πριν και μετά το στρατό. Με τις αθλητικές εφημερίδες η σχέση μου είχε ήδη πληγωθεί ανεπανόρθωτα για λόγους που θα εξηγήσω σε άλλο άρθρο, το Ευαγγέλιο – Τρίποντο ήταν δυσεύρετο, οπότε η πληροφόρηση ερχόταν με το σταγονόμετρο.

Θυμάμαι αρκετά καλά την έλευση στην Αθήνα του μεγαλύτερου ΝΒΑ star που διέσχισε τον Ατλαντικό, την πρώτη ανατριχιαστική προπόνηση του Ντομινίκ στο ΟΑΚΑ μπροστά σε χιλιάδες πράσινους fans, θυμάμαι ελάχιστα τα όσα συνέβησαν στη διάρκεια της κανονικής περιόδου, μια που πριν καταταγώ τον Ιανουάριο του ’96 στα 21 μου χρόνια, ζούσα κι εργαζόμουν νυχθημερόν στο Ωνάσειο λόγω της κάλυψης της νοσηλείας του Ανδρέα Παπανδρέου (κι αυτά σε άλλο άρθρο), θυμάμαι όμως πολύ καλά τον Τελικό.

Τον παρακολούθησα στο ΚΨΜ του Τάγματος παρέα με λίγους φαντάρους ή πάντως λιγότερους απ’ όσους είδαν το διπλό στο Άμστερνταμ εκείνη την χρονιά. Προλαβαίναμε οριακά να δούμε τον τελικό, πριν ο κάφρος αξιωματικός υπηρεσίας μάς κλείσει την τηλεόραση σε μια ακόμα ανούσια και κομπλεξική επίδειξη ισχύος και στρατοκαυλίασης.

Λένε χρόνια τώρα, ότι οι ομάδες του μπάσκετ χτίζονται ξεκινώντας από τον άσσο και το πεντάρι. Αδιαφορώντας για το τι διέθεταν οι αντίπαλοι, οι Πράσινοι είχαν στον άσσο Παναγιώτη Γιαννάκη και Τζον Κόρφα και στο πέντε τον θρυλικό κύκλωπα Στόγιαν Βράνκοβιτς. Είχαν δηλαδή τον εμβληματικό αρχηγό της Εθνικής και συναρχηγό του Αυτοκράτορα Άρη, τον αμερικανοτραφή εγκέφαλο του μεγάλου ΠΑΟΚ κι έναν σέντερ κροατικής σχολής 2.17 στα ντουζένια του. Καλή μαγιά για χτίσιμο δε συμφωνείτε;

Στον πάγκο ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ο προπονητής που έχει να επιδείξει τίτλους με τα πιο αντικρουόμενα ρόστερ, που έχει διαχειριστεί ποτέ μπασκετικός κόουτς. Από τους υπερταλαντούχους Γιούγκους στους ξυλοκόπους της Λιμόζ και μετά στο ρόστερ που περιελάμβανε τον ίδιο τον Human Highlight Film. Αν μη τι άλλο αυτό έχει να το καυχιέται ο bon viveur Μπόζα.

Ανάμεσα στις θέσεις 1 και 5 υπήρχαν ο Οικονόμου, ο Βουρτζούμης, ο Σταυρακόπουλος, ο Μυριούνης, ο Πετσάρσκι, ο τεράστιος Φραγκίσκος Αλβέρτης και βέβαια ο άνθρωπος, που δεν πίστευες ότι έβλεπες στο παρκέ. Ο Ντομινίκ Ουίλκινς. Ο άνθρωπος «κάτσε να δεις τι θα κάνει», ο αθλητής που ερχόταν από ένα ευθύ Rivalry με τον Μάικλ Τζόρνταν, ο παίκτης που πριν κυριολεκτικά εγκαταλείψει την ομάδα προτού ολοκληρωθεί το πρωτάθλημα Ελλάδας, εμφανίστηκε στο Final 4 του Παρισιού και σκόραρε 51 πόντους σε ημιτελικό και τελικό.

Ο δικός μου ήρωας, ο κύριος με το βαθύ βλέμμα εξαιτίας της μεγάλης του μυωπίας Στόγιαν Βράνκοβιτς είχε δει το ίδιο του το χέρι, να στέλνει το Τριφύλλι στο Παρίσι με ένα κρίσιμο κόψιμο στον τελευταίο αγώνα της σειράς με την Μπενετόν Τρεβίζο. Ο ίδιος κύριος έπρεπε την ώρα που όλοι γύρω του τα έκαναν μαντάρα, να πραγματοποιήσει το παράλογο. Να επιστρέψει σαν σπρίντερ στην άμυνα, να ξεπεράσει σαν άλλη Βούλα Πατουλίδου το εμπόδιο του πεσμένου κορμιού του Παναγιώτη Γιαννάκη, να κάνει το τέλειο άλμα και να βάλει το χέρι του ανάμεσα στην μπάλα και στο καλάθι στην προσπάθεια του άποντου Μοντέρο, να βάλει τους πρώτους του πόντους-μαχαιριά. Τη συνέχεια την ξέρετε όλοι...

Η αντανακλαστική αντίδραση κάποιων ήταν να πουν μετά το replay, «έι το καλάθι έπρεπε να μετρήσει, η μπάλα βρήκε ταμπλό». Πιθανώς είναι οι ίδιοι που στο χρυσό της Πατουλίδου στην Βαρκελώνη ειρωνεύτηκαν, «ας μην έπεφτε η Αμερικανίδα και θα σου έλεγα εγώ». Είναι οι γνωστοί αντιδραστικοί του «ναι αλλά»... Αγνόησαν τα τρία διαιτητικά εγκλήματα που προηγήθηκαν υπέρ της Μπάρτσα, πριν ανακαλύψουν το έγκλημα υπέρ του Στόικο. Αγνόησαν την τεράστια ευκαιρία που κέρδισαν οι Γιαννακόπουλοι και οι ανταγωνιστές τους να χτίσουν κάτι εξαιρετικό στο ελληνικό μπάσκετ, άλλωστε πολλοί ξύπνησαν μετά από αυτό το πρώτο αστέρι. Συνέχισαν στο γνωστό ελληνικό τροπάριο της μισαλλοδοξίας που μας ταλαιπωρει αθλητικά και κοινωνικά χρόνια τώρα.

Κάποιοι περίμεναν μερικές εβδομάδες να χαρούν και να τραγουδήσουν, «και τώρα βάλτε όλο το κύπελλο στον ... » αλλά η ιστορία γράφτηκε λίγο διαφορετικά. Το 1^ο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης έγινε αστέρι και προστέθηκαν δίπλα του άλλα 5. Είναι αυτό που λέμε, το 1^ο αστέρι δείχνει το δρόμο...