Χαλάλι, λοιπόν, η χαμένη βόλτα...

Δεν πρόκειται να σας πω παραμύθια της Χαλιμάς.. Θρονιάστηκα μπροστά στον υπολογιστή γύρω στις 9 βλαστημώντας. Ποιος θέλει να χαραμίσει τη βραδιά της γιορτής του για το ντέρμπι της τοξικότητας, ευρισκόμενος μάλιστα σε μία φιλόξενη πόλη γεμάτη παλιούς φίλους;

Δυόμισυ ώρες αργότερα, αισθάνομαι τυχερός που είδα αυτό το ματς και χαρούμενος που γεννήθηκα «μασόνος». Η μπαρότσαρκα μπορεί να περιμένει και η γκρίνια κλειδώνεται προσωρινά στο συρτάρι.

Ο αληθινός νικητής του ντέρμπι δεν ήταν ο Παναθηναϊκός που κέρδισε το ροζ φύλλο, ούτε ο Ολυμπιακός που φεύγει από το ΟΑΚΑ με το «γαμώτο», αλλά το ρημάδι του μπάσκετ.

Το αγαπημένο μας άθλημα, το ωραιότερο του κόσμου, που εμείς οι Έλληνες κάνουμε το παν για να το καταντήσουμε σαν τα μούτρα μας.

Πολλά ντέρμπι τελειώνουν με γκριμάτσες αποστροφές και αφορισμούς του τύπου, «μακάρι να έχαναν και οι δύο». Απόψε ισχύει το αντίθετο. Μακάρι να νικούσαν και οι δύο.

Ο ξένος φίλαθλος που παρακολούθησε το ματς από την Euroleague TV με αμετάφραστα τα συνθήματα για μάνες που ξεσκιζόντουσαν και που δεν έχει ιδέα για τις καφρίλες των προηγούμενων ημερών ίσως νομίζει ότι η Ελλάδα παραμένει μητρόπολη του αθλήματος.

Από την οπτική γωνία του, δεν θα έχει άδικο. Το ντέρμπι της 6^ης Δεκεμβρίου 2019 είχε ήρωες, είχε αντιήρωες, είχε ωραίους, είχε μοιραίους, είχε τακτική, είχε σκάκι, είχε ανατροπές, είχε εναλλαγές, είχε άμυνα, είχε επίθεση, τα είχε όλα.

Ξέρω, δεν σας ενδιαφέρουν αυτά και άλλωστε τα συζητήσαμε με τους φίλους σας όσο παρακολουθούσατε το ματς με την ψυχή στα δόντια. Οπότε, πάμε παρακάτω.

Ο Παναθηναϊκός φαίνεται ότι είχε σειρά να κερδίσει ένα ματς με ακροβασία πάνω στην κόψη του ξυραφιού.

Τις προηγούμενες τρεις φορές, προσπάθησε να πετύχει το κρίσιμο καλάθι με τρόπο κάπως ανορθόδοξο, «αμερικάνικο» αν θέλετε, μολονότι είχε Έλληνα προπονητή.

Ένας εναντίον ενός μετά από τάιμ-άουτ και ό,τι βγει (Καλάθης με Βιλερμπάν και Αρμάνι). Ή σουτ-χαρταετό απέναντι στην οργανωμένη άμυνα, χωρίς καλά καλά να γίνει μία πάσα (Ράις με την Άλμπα).

Τώρα που τα ηνία κρατάει Αμερικανός, η τελευταία επίθεση έγινε με τρόπο ελληνοπρεπέστατο.

Ο Νικ Καλάθης διάβασε την άμυνα που περίμενε κολοκοτρωνέικη πρωτοβουλία, σήκωσε το κεφάλι, είδε το mis-match και έδωσε την πάσα στον ψηλό, ο οποίος είχε στην πλάτη του έναν αντίπαλο 20-25 πόντους κοντύτερο.

Το ίδιο συνέβη και μερικά δευτερόλεπτα νωρίτερα, ειρήσθω εν παρόδω, αλλά τότε ο Παπαγιάννης σημάδεψε σίδερο και η εξέδρα δυσανασχέτησε. Αυτή τη φορά, βρήκε στόχο, με ένα λέι-απ που θα έπρεπε να είναι παιχνιδάκι για έναν σέντερ με μπόι 2μ18.

Αλλά αυτή είναι μόνο η μία ανάγνωση της φάσης που έσωσε τον Παναθηναϊκό από το στραπάτσο, στο τέλος της κανονικής διάρκειας.

Βγάζω το πράσινο καπέλο και φοράω το κόκκινο, για να διαβάσω το ίδιο περιστατικό με τη θέα που είχαν ο προπονητής και οι υπόλοιποι παίκτες του Ολυμπιακού.

Γιατί δεν έκανε φάουλ ο Ουέιντ Μπάλντγουιν; Διότι έχει γαλουχηθεί στο ΝΒΑ όπου όλα γίνονται στην τύχη, να γιατί. Καλά καλά δεν ήξερε πού βρισκόταν.

Ο Γιώργος Παπαγιάννης είχε 0/4 βολές στα πρώτα ένδεκα παιχνίδια του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη. Ολογράφως, μηδέν στις τέσσερις.

Εάν ο Μπάλντγουιν τον έστελνε στη γραμμή με ένα γρήγορο φάουλ, 3 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, ο Ολυμπιακός μάλλον θα κέρδιζε το ντέρμπι. Είναι τόσο απλό.

Ακόμα και αν οι διαιτητές καταλόγιζαν αντιαθλητικό φάουλ, ο Παναθηναϊκός θα είχε ελάχιστο χρόνο για να σκοράρει μετά την επαναφορά. Μία πάσα, ένα σουτ, μία προσευχή.

Το χειρότερο που θα μπορούσε να τύχει για τους «κόκκινους» θα ήταν να βάλει ο Παπαγιάννης 2/2 βολές και να στείλει το ματς στην παράταση, όπως και έγινε τελικά με το λέι-απ που έβαλε (86-86).

Όταν ο ίδιος παίκτης πήγε στη γραμμή 19 δευτερόλεπτα πριν το φινάλε της παράτασης ευστόχησε μόνο 1/ 2 φορές, αλλά ο Παναθηναϊκός είχε ήδη μαξιλαράκι 3 πόντων.

Είμαι βέβαιος ότι τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού έχουν σημάδια, από το σημείο όπου οι παίκτες του χτυπούσαν τα κεφάλια τους στο ντουβάρι.

Ο Κεστούτις Κεμζούρα έδειξε απίστευτη επιμονή στην άμυνα με αλλαγές όπου ο αμυντικά αδύναμος Βεζένκοφ έβγαινε να μαρκάρει τον Ράις και ο φόρος ήταν βαρύτατος.

Ο Αμερικανός έζησε νύχτα καριέρας και ξελάσπωσε έναν μάλλον απογοητευτικό Παναθηναϊκό, αλλά ήταν ο προπονητής του Ολυμπιακού εκείνος που πλήρωσε τα έξοδα για να στηθεί το πάρτι.

Ο κατά τα λοιπά θαρραλέος Βεζένκοφ έπαιξε περισσότερο και από τον Πρίντεζη, με απολογισμό 6 πόντους, 2 ριμπάουντ και μία σειρά από χαμένα close out απέναντι στον αφηνιασμένο Ράις.

Δεν φταίει φυσικά αυτός, που βρέθηκε εκτεθειμένος. Πάλεψε φιλότιμα και έκανε ό,τι μπορούσε.

Ο Πιτίνο και ο Ράις μυρίστηκαν αίμα και το ήπιαν γουλιά γουλιά, ιδίως στη δεύτερη και στην τέταρτη περίοδο, όταν ο …Μαυροβούνιος του «τριφυλλιού» πέτυχε 16+16 πόντους.

Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Κεμζούρα επέλεξε να παίξει τις κρισιμότερες επιθέσεις της κανονικής διάρκειας χωρίς Σπανούλη, χωρίς Πρίντεζη και χωρίς Παπανικολάου.

Ο Ολυμπιακός πέτυχε μόλις 2 πόντους στο τελευταίο πεντάλεπτο, με 0/5 σουτ εντός παιδιάς, 2/4 βολές και 2 λάθη. Αν προστεθεί η παράταση, οι βολές του στην τελική ευθεία του ντέρμπι γίνονται 3/8. Πώς να μη τον χαρακτηρίσω ιδανικό αυτόχειρα;

Μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Βασκόνια, ο Ρικ Πιτίνο είπε ότι η διαφορά του περυσινού Παναθηναϊκού με τον φετινό είναι ο δείκτης ποιότητας και πείρας στη θέση του εφεδρικού γκαρντ.

Καλός και άγιος ο έντιμος «Λουκ Σκαϊγουόκερ», αλλά ο Ράις συλλέγει τους τίτλους και τα ατομικά βραβεία σαν σπυριά από ρύζι.

Μήπως θυμάστε ποιος ήταν ο ήρωας της Μακάμπι του Μπλατ στον τελικό του Μονάχου; Εγώ θυμάμαι, διότι ήμουν εκεί και του έπαιρνα συνέντευξη. Τα ρούχα του μύριζαν σαμπάνια και το κεφάλι του ήταν στολισμένο με το διχτάκι του θριάμβου.

Ο Ράις έβαλε απόψε 41 πόντους με 8 τρίποντα σε λιγότερο από 30 λεπτά και διέλυσε μία άμυνα που διέπρεπε σε όλα τα υπόλοιπα μήκη και πλάτη των μετόπισθεν.

Ο Καλάθης άφησε τους Κόνιαρη, Τσέρι να πειράξουν το μυαλό του και σούταρε 0/9 τρίποντα. Ο Φρεντέτ διακρίθηκε μόνο για 1 δευτερόλεπτο, όταν τιμώρησε με τετράποντο μία αμυντική αδράνεια του Σπανούλη.

Ο Παππάς ήταν περαστικός από το ματς, όπως και ο Τζόνσον. Ο Τόμας ήταν περισσότερο κρύο παρά ζεστό. Ο Ουάιλι δεν έπαιξε ούτε δευτερόλεπτο.

Ουσιαστικά, η δουλειά έγινε με πασαλείμματα, αφού ουδείς από τους υπόλοιπους δικαιούται ανενδοίαστα τον τίτλο του διακριθέντα. Ο Παπαπέτρου, ο Μήτογλου, ο Παπαγιάννης, είχαν στιγμές αλλά όχι διάρκεια.

«Μόνο άμυνα σας ζητώ», τους φώναζε ο Πιτίνο. «Μην κατεβάζετε τα κεφάλια μετά από κάθε άστοχο σουτ, συγκεντρωθείτε στο άλλο μισό του γηπέδου, τη διαφορά θα την κάνει η άμυνα».

Δεν δικαιώθηκε απόλυτα η προφητεία του Αμερικανού.

Ο Παναθηναϊκός πήρε το ντέρμπι επειδή είχε έναν κοντοπίθαρο Σούπερμαν, επειδή έβγαλε τα πρώτα 25 λεπτά χωρίς το παραμικρό λάθος και συνολικά υπέπεσε σε 5, επειδή απέσπασε ισοπαλία στη μάχη των ριμπάουντ (37-38 συνολικά, 10-9 επιθετικά), επειδή είδε τον αντίπαλό του να υπνωτίζεται στο σημείο καμπής.

Την άμυνα που επίμονα απαιτούσε ο Πιτίνο την έπαιξε ο Καλάθης στην παράταση, όταν -φυσιολογικά- είχε περισσότερες δυνάμεις από τον καταπληκτικό Σπανούλη.

Τα 0/9 τρίποντα του εορτάζοντος Νικ βγάζουν μάτι, αλλά εγώ βλέπω επίσης 14+10+6+3+2, με μόλις 3 λάθη σε 39 λεπτά.

Δυσκολεύομαι να πω ότι ο Παναθηναϊκός ήταν απόψε καλύτερος. Ο Ολυμπιακός τον παγίδευσε σε όλα τα επίπεδα, έμεινε ψύχραιμος όποτε η ψαλίδα άνοιγε και έχασε τη νίκη μέσα από τα χέρια του.

Αλλά είπαμε, η βαθμολογία δεν έχει αστερίσκους. Τα «γαμώτο» δεν δίνουν πόντους.

Το 8-4 φέρνει τον Παναθηναϊκό στην τετράδα ισόβαθμο με Ιτούδη-Σφαιρόπουλο και η επόμενη αποστολή τον στέλνει στη Βαρκελώνη, όπου θα μετρήσει τις δυνάμεις του, απέναντι στην ομάδα που χτίστηκε με χρυσάφι.

Σας αφήνω τώρα, γιατί στέγνωσε το στόμα μου, ενώ χτυπάνε και τα τηλέφωνα. Καλό το μπάσκετ, αλλά δεν θεραπεύει ούτε την πείνα ούτε τη δίψα ούτε την κλεισούρα.