Τι έκαναν οι «4» που πήραν την ευκαιρία από τον Μαρτίνς στο Βελιγράδι

Ο Πέδρο Μαρτίνς έδωσε στον αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα την ευκαιρία σε τρεις ποδοσφαιριστές του (Τοροσίδη, Μπενζιά, Λοβέρα) να παίξουν για πρώτη φορά στη φετινή σεζόν στην αρχική ενδεκάδα του Ολυμπιακού-και σε ένα τέταρτο, τον Καμαρά, την ευκαιρία να παίξει για πρώτη φορά βασικός φέτος σε ευρωπαϊκό παιχνίδι.

Ήδη, έχει υπεραναλυθεί η (επιεικώς ατυχής) επιλογή του προπονητή να αφήσει στον πάγκο τους τέσσερις πιο βασικούς παίκτες της ομάδας στα 12 προηγούμενα παιχνίδια της σεζόν. Ας επιχειρήσουμε, όμως, να μελετήσουμε την εικόνα των τεσσάρων συνήθως μη βασικών «ερυθρόλευκων» στους οποίους έδωσε χρόνο συμμετοχής. Γιατί πάντα μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα συζητάμε περισσότερο για όσους δεν έπαιξαν, παρά για όσους έπαιξαν!

Κατ΄ αρχάς, η γνώμη μου για το πιο πολυζητημένο πρόσωπο, τον Μπενζιά. Εμένα μου άρεσε αρκετά. Σίγουρα είναι στο παθητικό του η αποβολή, καθώς όποιος έχει κίτρινη πρέπει να είναι πιο προσεκτικός, αλλά πραγματικά νομίζω ότι έπεσε θύμα της διάθεσης του Γάλλου διαιτητή να αβαντάρει τον Ερυθρό Αστέρα που έχανε. Αλλά σε αυτά τα 57 λεπτά που έπαιξε ο Αλγερινός είχε θετική παρουσία.

Παίζοντας σε ρόλο Βαλμπουενά, δηλαδή δεκάρι, βοήθησε τόσο ανασταλτικά, με κλεψίματα της μπάλας και με επεμβάσεις, όσο και δημιουργικά με καλές μπαλιές, από τις οποίες ξεχώρισε μία κάθετη στον Τοροσίδη και μία άλλη ωραία πάσα στον Τσιμίκα. Να είμαστε ρεαλιστές: δεν είναι Βαλμπουενά, δεν πάτησε στην αντίπαλη περιοχή, όμως νομίζω ότι έδειξε καλά πράγματα, για πρώτο παιχνίδι βασικός στον Ολυμπιακό, έχοντας στα πόδια του προηγουμένως μόλις 45 λεπτά συμμετοχής από τρία ματς σαν αλλαγή και προερχόμενος από αποχή εφτα μηνών από αγώνες και χωρίς να έχει κάνει προετοιμασία. Δεν είμαι βέβαιος, με τόσο μικρό δείγμα, ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, αλλά θεωρώ ότι θα δώσει βοήθειες.

Ο Τοροσίδης ήταν ξεκάθαρα καλός. Από την αρχή της σεζόν είχε παίξει μόλις…τρία λεπτά, αλλά έδειξε ετοιμότητα. Δεν αντιμετώπισε προβλήματα αμυντικά και βγήκε να συνεισφέρει κι επιθετικά. Ίσως του έλειψε η καλύτερη σέντρα, αλλά και τον Γκερέρο βρήκε σε θέση βολής κι ένα φάουλ κέρδισε από το οποίο ξεκίνησε η ευκαιρία του Μεριά. Εάν πρόσεχε πιο πολύ και δεν έβγαζε την μπάλα κόρνερ, γυρίζοντας την με μεγαλύτερη ασφάλεια στον Σα στη φάση του 2-1 του Ερυθρού Αστέρα κι έμπαινε και πιο αποφασιστικά στη φάση του 1-1 (κι αυτός κι ο Σεμέδο, δεν ζόρισαν τον Τομανέ) θα μιλάγαμε για μία πολύ καλή εμφάνιση .

Για τον Λοβέρα έχω ήδη γράψει. Αποδείχθηκε εντελώς ανέτοιμος για τέτοιο επίπεδο: δύο εντυπωσιακές προσωπικές ενέργειες χωρίς όμως να τις ολοκληρώσει σωστά, εντελώς υποτονική παρουσία από το 15’ έως το 61’ που βγήκε και πολύ λίγα πράγματα αμυντικά. Πρέπει να καταλάβει ότι στην Ευρώπη τον πρώτο λόγο έχει το ποδόσφαιρο κι όχι η μπάλα.

Ο Καμαρά ήταν ο καλύτερος νομίζω παίκτης του Ολυμπιακού στο α΄ ημίχρονο, αλλά στο β΄ έπεσε-αν και τις δύο καλύτερες ενέργειες του τις έκανε τότε! Ένα πολύ δυνατό σουτ από τα 25 μέτρα με τον αντίπαλο γκολκίπερ να δυσκολεύεται πολύ να διώξει και η όμορφη πάσα στον Ποντένσε από την οποία προήλθε η μεγάλη ευκαιρία του Μεριά. Είχε ένταση το παιχνίδι του στα πρώτα 45 λεπτά, πήρε αρκετές ωραίες πρωτοβουλίες, μάρκαρε, θεωρώ ότι ήταν παίκτης καταλύτης για την ανωτερότητα του Ολυμπιακού σε αυτό το διάστημα, όμως πρέπει να μάθει κάποια στιγμή ορισμένα πράγματα.

Πρώτον, να συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει νόημα αυτό που κάνει, να παίρνει την μπάλα, να ντριμπλάρει και να σουτάρει απ΄ όπου να΄ ναι! Έχει γίνει πια και ολίγον γραφικό! Σουτάρεις όταν είσαι κοντά στην αντίπαλη περιοχή κι έχεις καλή ορατότητα. Πριν σουτάρεις, σηκώνεις το κεφάλι και βλέπεις αμαρκάριστους συμπαίκτες-ο Τοροσίδης την Τρίτη τουλάχιστον δύο φορές έβγαινε μόνος του από δεξιά, αλλά δεν πήρε την πάσα του Μαντί…Ακόμη και στο φάουλ που κέρδισε κι έφερε το γκολ του Σεμέδο, πάσα έπρεπε να βγάλει κι αυτός καθυστέρησε.

Δεύτερον, να μην «χάνει φάσεις» στο αμυντικό κομμάτι. Τον βλέπεις να μαρκάρει έναν παίκτη που έρχεται από τις πίσω γραμμές και όταν ο αντίπαλος κάνει κίνηση να μπει στη φάση ο Καμαρά αντί να πάει κι αυτός προς την μπάλα, σταματάει, λες και «κολλάει» και απλά παρακολουθεί. Το έκανε δύο φορές με τον Αστέρα, και δη μέσα σε λίγα λεπτά. Την πρώτη δεν κόστισε, αφού ο Λα Πάρα στο 55’ αστόχησε από πολύ καλή θέση. Την δεύτερη όμως στοίχισε ακριβά, αφου ο Βούλιτς στο 62’ ισοφάρισε…

Στέκομαι πολύ στον Καμαρά, γιατί νομίζω ότι και λόγω ηλικίας και λόγω προδιαγραφών, μπορεί να σταθεί σε υψηλό επίπεδο. Αρκεί να φτιάξει τα κουσούρια του…

Άσχετο: για εμένα λείπει πολύ από τον Ολυμπιακό ο Λάζαρος, με την εμπειρία του και την ικανότητα του να μπαίνει στη φωτιά. Ακόμη κι ο Σουντανί, που μου αρέσει, είναι περισσότερο περιφερειακός παρά εξτρέμ.