Build A Bet στο Άρσεναλ - Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ένας αγώνας – πολλές αγορές – ένα στοίχημα. |21+

Πριν από τρεισήμισι είχε ένα σοβαρό τροχαίο. Ο επιθετικός της Φαρκαδόνας και πρώην παίκτης του ΑΟ Τρίκαλα, Σωτήρης Ρεντζιλάς, κατάφερε να μείνει στη ζωή ύστερα από μια δύσκολη μάχη που έδωσε.

Σήμερα μιλάει για τα όσα βίωσε στο σημαντικότερό του αγώνα, ενώ αναφέρεται και στο μεγάλο του πάθος, το ποδόσφαιρο.

Η συνέντευξή του στο goaltrikala:

Πως περιμένεις τη νέα χρονιά;
‘Έχει αλλάξει όλη η φιλοσοφία μου για τη ζωή. Δεν κάνω πολύ μεγάλα σχέδια για τον επόμενο χρόνο, για τον επόμενο μήνα. Κάνω πιο ρεαλιστικά και μικρά πλάνα. Κακά τα ψέματα… το έζησα και δεν ξέρεις πότε θα φύγεις από τη ζωή. Σε 5 λεπτά δεν ξέρουμε τι θα γίνει στον καθένα απο εμας. Γενικά οι άνθρωποι δεν την εκτιμούμε τη ζωή. Την έχουμε του… πεταματού. Όταν θα βρεθείς σε δύσκολη θέση θα την εκτιμήσεις πραγματικά και θα καταλάβεις ότι πάνω από όλα είναι υγεία. Αυτό είναι το υπέρτατο αγαθό. Ελπίζω να έχω την υγεία μου και εγω και όσοι με στηρίζουν. Απλά μπορώ να πω, πως έχω ένα πλάνο για το τι θα κάνω και τι θελω να πετύχω σε άλλες κατευθύνσεις πέρα από τον αθλητισμό”.

Σου λείπει ο επαγγελματικός αθλητισμός;
“Το έκανα από 7 χρονών όταν ξεκίνησα από την ακαδημία Ασκληπιός. Είναι τρόπος ζωής για μένα το ποδόσφαιρο και γενικά ο αθλητισμός. Μου λείπει πραγματικά πάρα πολύ. Είναι πολύ δύσκολο για μένα. Όχι μόνο ότι δεν παίζω ποδόσφαιρο και ότι δεν αθλούμαι συστηματικά. Είχα κάθε μέρα προπόνηση, τους ρυθμούς μου, το πρόγραμμα μου, τους αγώνες το Σαββατοκύριακο. Θέλω να ξαναπαίξω. Είναι ανεκπλήρωτο όνειρο… όχι απωθημένο. Σταμάτησε βίαια όλο αυτό και δεν πρόλαβα να δω που είναι το ταβάνι μου. Δεν θεωρώ μόνο εγώ αλλά και οι προπονητές ότι έφτασα στο ταβάνι μου. Που πιστεύω ότι ήταν πιο ψηλά από εκεί που σταμάτησα, βίαια”.

Πια είναι η άποψη σου για τα Τρικαλινά παιδιά στον ΑΟ Τρίκαλα ;
“Μεγάλη ιστορία. Ποτέ δεν εκτιμήθηκαν στον τόπο τους. Παίζει σίγουρα ρόλο η υπομονή. Πρέπει να έχεις το μυαλό στο κεφάλι σου για να παίξεις ποδόσφαιρο. Δεν είναι τόσο απλά να παίξεις ποδόσφαιρο. Για παράδειγμα δεν είχα ούτε το 1/10 του ταλέντου από ένα συμπαίκτη μου που ήταν και αριστεροπόδαρος αλλά δεν ήταν τόσο πειθαρχημένος. Εγώ είχα τη θέληση για να δουλέψω. Δούλευα στις προπονήσεις και ήμουν συγκεντρωμένος και άκουγα τους προπονητές μου. Δεν είναι μόνο το ταλέντο. Χρειάζεται και πειθαρχία και υπομονή. Θεωρώ ξεκάθαρα πως δεν υπολογίζουν τα Τρικαλινά παιδιά. Η ατάκα μου από μικρός είναι ότι κανείς δεν “αγιάζει” στον τόπο του. Αυτό έχω δει με Τρικαλινούς ποδοσφαιριστές που έχω συνεργαστεί και δεν έχουν εκτιμηθεί βάζοντας και τον εαυτό μου. Δεν το λέω σαν παράπονο. Γενικά το λέω. Είναι και θέμα υπομονής και τύχης, όχι τόσο πολύ βέβαια, όσο ικανότητας. Είναι και συγκυρίες. Πρέπει να εκμεταλλευτείς την ευκαιρία που θα σου δοθεί. Πρέπει να είσαι έτοιμος όταν θα σου δοθεί να την αρπάξεις”.

Παρακολουθείς τον ΑΟΤ;
“Έρχομαι και στο γήπεδο. Ενδιαφέρον έχει. Πάει καλά η ομάδα και θα ανέβει. Είναι ο κόουτς ο Αμανατίδης. Τον πήγαινα σαν προπονητή απεριόριστα όπως πιστεύω με πήγαινε και αυτός. Είναι εξαιρετικός επαγγελματίας στην δουλειά του. Ζητάει πάντα το 100% από τους παίκτες του. Είναι πιεστικός εν μέρει αλλά όχι με κακή έννοια. Θέλει να πάρει το καλύτερο δυνατό. Κάνει και το χαβαλέ του στην προπόνηση… Περνάς καλά με τον κόουτς”.

Παρακολουθείς τα παιδιά που είναι εκτός Τρικάλων και παίζουν σε άλλες ομάδες;
“Με το Γιδόπουλο και πολλά παιδιά ακόμη, με τον Χρήστο τον Αλμπάνη και τον Κώστα τον Φορτούνη έχουμε μεγαλώσει μαζί. Ήμασταν μαζί από την αρχή της Δήμητρας, με τον Κωστή μαζί από τον Ασκληπιό, έχουμε μεγαλώσει μαζί. Γνωριζόμαστε οικογενειακώς. Δεν φτάσανε τυχαία εκεί που βρίσκονται. Είχαν σίγουρα ταλέντο και δούλεψαν πάρα πολύ. Έχουμε πάει σε πολλά τουρνουά και από τον Φορτουνη τα πράγματα που έχω δει δεν τα έχω δει από άλλο παίκτη. Δεν υπήρχαν τα πράγματα που έκανε στα 16. Η ζωή όμως είναι απρόβλεπτη και του έφερε έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό. Θα την ξεπεράσει την δυσκολία και θα παίξει σε υψηλό επίπεδο πάλι”.

Ποιους Τρικαλινούς ξεχωρίζεις;
“Τους Φορτούνη και Αλμπάνη, φυσικά. Είναι και ο Γιδόπουλος και ο Τόλης ο Σκόνδρας και ο Μιχάλης Ζαρόπουλος που και με αυτόν μεγαλώσαμε μαζί και παίζει στον ΑΟ Τρίκαλα. Από ένα τραυματισμό έχασε την θέση του και αλλα θα την ξαναπάρει. Δίκαια”.

Κανένα τερματοφύλακα “λογικό” έχεις γνωρίσει (χαριτολογώντας);
“Τερματοφύλακα λογικό; Κοίτα… παίζουν 11 άτομα ποδόσφαιρο. Από τα έντεκα, ένας πιάνει τέρμα. Οι άλλοι δέκα κλωτσάνε την μπάλα και προσπαθούν να βάλουν γκολ. Ο ένας προσπαθεί να μην φάει γκολ από τους άλλους δέκα. Κάτι δεν πάει καλά (γελάει). Τους άλλους δέκα τους δίνει χαρά να βάλουν γκολ και τον ένα να μην φάει γκολ”.

Την χρονιά που είχες το ατύχημα ήσουν στην Φαρκαδόνα…
“Ήμουν στη Φαρκαδόνα στην Γ΄Εθνική. Είχα φύγει από τα Τρίκαλα όταν είχε έρθει ο κ. Γιαλιάς με την ομάδα του. Είχαμε φύγει όλοι. Είχα συζητήσει να μείνω εγώ και ο Αλμπάνης. Τελικά δεν έμεινε κανείς από τους δύο. Προχωρήσαμε παρακάτω. Ήταν καλή χρονιά στην Φαρκαδόνα. Ήταν ένα πρωτάθλημα μεταξύ επαγγελματικού και ερασιτεχνικού. Περνούσαμε καλά. Ήμασταν πολλά παιδιά, συνομήλικοι που παίζαμε με ευχαρίστηση. Δεν είχαμε τόσο μεγάλη πίεση. Ήταν ωραία. Ήταν καλή χρονιά αλλα προέκυψαν δυσκολίες και στην Φαρκαδόνα. Είχα στήριξη από τον κ. Χαλβατζά και τον ευχαριστώ και έχουμε ακόμη και προσωπικές σχέσεις. Από όλους τους συμπαίκτες μου είχα στήριξη. Φαντάσου είχα στήριξη και ενδιαφέρον από συμπαίκτη μου που τον είχα στην καλοκαιρινή προετοιμασία του ΑΟ Τρίκαλα στο Καρπενήσι και δεν συνέχισε. Νομίζω ότι όλο αυτό οφείλεται και στην προσωπικότητα μου και την εικόνα μου. Ότι ήμουν εντάξει απέναντι τους και μετρημένος και σωστός”.

Είχες συμμετοχές με τον ΑΟΤ…
“Πρέπει να τα δώσεις όλα ότι έχεις και δεν έχεις. Είχα πάρει συμμετοχή και με τον κ. Διγκόζη. Στην Τσαριτσάνη μου είχε δώσει την ευκαιρία, ξεκίνησα βασικός, πιστεύω ότι βοήθησα και με το γκολ που πέτυχα πήραμε τον αγώνα. Και στη Νεοκαισάρεια με τον κ. Γκούμπλια για το κύπελλο αγωνίστηκα που φτάσαμε στην παράταση στο 117΄”.

Η πιο ευχάριστη στιγμή; Η άνοδος με τον ΑΟ Τρίκαλα;
“Ποδοσφαιρικά η πιο ευχάριστη στιγμή; Είναι ο Μαΐος σαν μήνας που συνδυάζει και την πιο ευχάριστη και την πιο δυσάρεστη στιγμή της ζωής μου. Η πιο ευχάριστη ναι είναι με τον ΑΟ Τρίκαλα που πήραμε το πρωτάθλημα και ανεβήκαμε κατηγορία. Οι σκηνές που ακολούθησαν ήταν σούπερ. Είχαμε πολύ χαβαλέ, πολύ πλάκα μεταξύ μας, πειράγματα, καυλάντα. 17 Μαΐου πήραμε το πρωτάθλημα και ένα χρόνο και έντεκα μέρες μετά, στις 28 Μαΐου είχα το ατύχημα”.

Στο άκουσμα της είδησης “πάγωσαν” όλα τα Τρίκαλα…
“Φαντάσου εγώ όταν το έμαθα στο νοσοκομείο (γελάει). Ήμουν σε κώμα και το έμαθα όταν ξύπνησα. Ήμουν 33 μέρες σε καταστολή, σε τεχνικό κώμα δηλαδή και 51 μέρες στην εντατική. Το έμαθα 34η… 35η ημέρα. Οταν άρχισα και είχα επικοινωνία και ήμουν σε φάση “γιατί είμαι εδώ, τι κάνω εδώ” και μου εξηγούσαν οι δικοί μου.
Θυμάμαι μέχρι την στιγμή του ατυχήματος. Θυμάμαι μέχρι το “μπαμ”, αυτό είναι η αλήθεια. Έχω ξυπνήσει αρκετές φορές στον ύπνο μου με εφιάλτη. Δεν ήξερα τι ακολούθησε μετά το ατύχημα. Μου το έφεραν με τον τρόπο τους. Δεν μου το είπαν ξεκάθαρα. Μου εξήγησαν. Είχες ένα ατύχημα. Δεν μου είπαν ότι θα πέθαινα. Δεν κατάλαβα την σοβαρότητα αρχικά. Το κατάλαβα μετά από καιρό το πόσο σοβαρό ήταν το ατύχημα μου. Ήθελα να φύγω από το νοσοκομείο. Είχα άρνηση. Δεν μου άρεσε καθόλου στην εντατική. Κρύωνα κιόλας. Ήταν δύσκολες στιγμές εκεί. Ξυπνούσα τα βράδια και ήθελα να φύγω αλλά δεν δεν μπορούσα να κουνηθώ καν, δεν μπορούσα να περπατήσω. Ήμουν ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι και ήμουν καλωδιωμένος παντού. Έλεγα “είναι βράδυ και δεν θα με δούνε θα σηκωθώ να φύγω τώρα”. Για μένα πλέον είναι αστείο και γελάω. Επειδή προσπαθούσα να φύγω, οι άνθρωποι στην εντατική είχαν απηυδήσει μαζί μου και είχαν φτάσει σε σημείο να μου δέσουν τα χέρια και τα πόδια, όχι για να μην φύγω αλλά για να μην πέσω και χτυπήσω και γίνει πιο σοβαρή η κατάσταση”.

Πως βγήκες από όλη αυτή την μάχη;
“Θα μπορούσα να είμαι νεκρός. Αυτό ήταν το μόνο βέβαιο. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο στα Τρίκαλα είπαν δεν φτάνει Λάρισα αυτό το παιδί. Θα κάνει το αιμάτωμα και “γεια σας”. Εντάξει έφτασα χειρουργήθηκα τα κατάφερα, έζησα. Παρ’όλες τις πολλές επιπλοκές. Εκεί που πήγαινε προς το καλό ξαναγυρνούσε πίσω. Εντάξει καλά ήταν. Είμαι ευγνώμων, ευγνώμονας όπως θα έλεγε και ο “Φατσέας” που ζω (γελάει). Που είμαι σε καλή κατάσταση να το πω. Κινητικά, νοητικά που είμαι εντάξει”.

Πιστεύεις στον Θεό;
“Πιστεύω στο Θεό με ένα δικό μου τρόπο. Εχω την δική μου λογική. Σίγουρα πιστεύω αλλά όπως όχι όλοι οι άλλοι. Έτσι θεωρώ ότι είναι η πίστη πραγματικά. Για παράδειγμα νηστεία δεν είναι μόνο να μην τρως κρέας, να μην πίνεις γάλα, νηστεία είναι και η σκέψη. Σίγουρα με βοηθούσε κάτι. Ο καθένας το λέει όπως θέλει. Έχω δει κάποια πράγματα. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Αν μου το έλεγε κάποιος άλλος, χωρίς να έχω περάσει αυτό θα έλεγα ότι χάνει από κάπου. Κάτι δεν πάει καλά”.

Τα συναισθήματα σου μετά από όλο αυτό; “Αναρωτιέσαι ακόμα… γιατί σε μένα;
Σίγουρα είμαι ευγνώμων που τα κατάφερα. Με στήριξαν και ήταν παρά πολλά άτομα δίπλα μου. Πικραμένος είμαι γιατί δεν μπόρεσα να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Δεν μπόρεσα να κυνηγήσω αυτό που ήθελα από πιτσιρικάς. Όχι απλά το ήθελα αλλά πιστεύω ότι μπορούσα. Δεν αναρωτιέμαι γιατί. Λέω πάλι καλά που ήμουν δυνατός και σωματικά και ψυχικά και βγήκα αλώβητος από αυτή την διαδικασία. Ήταν ξεκάθαρα υπέρ μου ότι ήμουν επαγγελματίας αθλητής. Αυτό είπαν και οι γιατροί μου ότι αντεπεξήλθα και βοήθησε να φτάσω σε αυτό το σημείο σήμερα. Είμαι μια χαρά… όσο γίνεται να είμαι, εντάξει. Έχω κάποια μικρά προβλήματα αλλά τα καταφέρνω. Δεν ήμουν τόσο συνειδητοποιημένος. ‘Έχω εκτιμήσει πολλά πράγματα. Αν δεν σου αλλάξει κάποιες σκέψεις είσαι ηλίθιος, είσαι βλάκας . Αλλάζουν όλα γύρω σου. Είναι μάθημα ζωής. Είναι μια εμπειρία που κακώς ήρθε αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού… έμαθα πολλά πράγματα”.

Η ζωή σου πως είναι σήμερα;
“Προπονούμαι μόνος μου όσο μπορώ. Θέλω να έχω όσο μπορώ μια επαφή με αυτό που αγαπάω. Όνειρα μεγάλα δεν κάνω. Επειδή τώρα είμαι καλύτερα και το έχω ξεπεράσει θα προσπαθήσω να ρυθμίσω το υπόλοιπο της ζωής μου , πως θα ζήσω απο δω και πέρα. Στοχεύω σε σπουδές”.

Πόσο δύσκολο ήταν όλο αυτό για την οικογένεια σου;
“Είχα χάσει και τον πατέρα μου οχτώ μήνες πριν το ατύχημα και ήρθε και το ατύχημα αρχές καλοκαιριού ήταν πολύ δύσκολο για τους δικούς μου. Ήταν συγκλονιστικό. Είχαν χάσει έναν άνθρωπο και εκείνες τις ημέρες έχαναν και δεύτερο. Εκείνη τη στιγμή τους είχαν ενημερώσει, πηγαίνετε Λάρισα, τελειώνω το χειρουργείο και βγαίνει ο γιατρός μου έξω να τους ενημερώσει και τους λέει το χειρουργείο έχει πάει καλά αλλά ο Θεός. Ξεκάθαρα. Δεν ξέρουμε αν θα ζήσει. Εμείς ότι ήταν να κάνουμε το κάναμε. Ο Θεός τώρα. Εντάξει. Εγω ήμουν αλλού. Τους δικούς μου απέξω τους ενημέρωναν κάθε ώρα για την κατάσταση της υγείας μου. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Για τους πυρετούς που έκανα και τις επιπλοκές. Τις πρώτες μέρες τους είχαν ετοιμάσει, να έχουν γραφείο τελετών stand by. Πλάκα μου κάνεις;;; Πρέπει να είστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι. Και ναι και όχι. Να είστε stand by. Η μάνα μου δεν έφυγε μια εβδομάδα έξω από την εντατική. Δύσκολες καταστάσεις”.

Όταν ξεκίνησες να σηκώνεσαι….
“Όταν ξεκίνησα να σηκωθώ από το κρεββάτι ζαλιζόμουν και λιποθυμούσα γιατί έλειπε το οστό στο δεξί μέρος στο κεφάλι μου. Με σήκωσαν οι άνθρωποι στο νοσοκομείο και ο φυσικοθεραπευτής που είχα για να βοηθήσει στην ανάρρωση . Είχα πλήρη άρνηση. Έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Με σήκωναν να κάτσω απλά τα πόδια μου να ακουμπάνε κάτω και έσβηνα, λιποθυμούσα. Σε μένα ήταν σε υπερβολικό βαθμό. Ξύπνησα από την εντατική και ήμουν 31 κιλά. 1.91 ύψος να είναι μόνο ο σκελετός και συν να του λείπει το δεξί μέρος στο κεφάλι, το είχαν αφαιρέσει για να αποσυμπιεστεί ο εγκέφαλος. Έκανα δεύτερο χειρουργείο που μου έβαλαν το οστό. Επειδή ήμουν αθλητής με βοήθησε. Λόγω του μυικού όγκου. Είχα σπάσει και το δεξί χέρι κάτω από τον αγκώνα. Με βάση την σφοδρότητα του ατυχήματος, θα μπορούσα να είχα σπάσει, αυχένα, σπονδυλική μέση, λεκάνη, πόδια, χέρια… Άκλαυτος. Τα κατάφερα. Στην προκειμένη περίπτωση τα κατάφερε το σώμα μου”.

Είναι η πιο σημαντική νίκη της ζωής σου…
“Τα κατάφερα. Με κάνει χαρούμενο με κάνει περήφανο . Ήμουν μαχητής από πρίν μέσα στο γήπεδο. Τα κατάφερα. Αν με ρωτούσες πριν περάσω κάτι τέτοιο αν θα νικούσα θα σου έλεγα ναι θα νικούσα γιατί θα φτάσω μέχρι τέλος. Και όπου φτάσω. Δεν θα τα παρατήσω. Ξέρω να μην τα παρατάω. Ξέρω να τα δίνω όλα. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου προσευχόμουν κάθε βράδυ ότι αν είναι να ξανά συμβεί κάτι άσχημο στην οικογένεια μου ας συμβεί σε μένα γιατί ξέρω ότι εγώ θα τα καταφέρω”.

Είναι ταμπού για σένα το ατύχημα; Είσαι πιο άνετος με όλο αυτό;
“Είναι η φιλοσοφία μου τέτοια που γελάω πλέον. Είμαι ευχάριστος και χαμογελαστός άνθρωπος και δεν με νοιάζει τι θα πει ο άλλος η να ντραπώ. Οι άνθρωποι που με έχουν βοηθήσει στην αποκατάσταση μου είναι σαΐνια . Λειτούργησαν άψογα, λειτούργησαν επαγγελματικά. Δεν θα πω όλα τα άτομα γιατί σίγουρα κάποιον θα ξεχάσω. Όλοι μαζί με βοήθησαν και η γιατρός που με χειρούργησε και το κέντρο αποκατάστασης που πήγα και ο φυσικοθεραπευτής μου. Πραγματικά θα ξεχάσω κάποιον και είναι κρίμα. Όταν βγήκα από την εντατική έβλεπα τα μηνύματα από φίλους, συμπαίκτες, γνωστούς, αγνώστους. Κατάλαβα το ατύχημα αλλά δεν είχα καταλάβει το μέγεθος. Με είχε πάρει ο Γκαραγκάνης και μου είπε σε περιμένω στην προετοιμασία. Έτσι το είχα στο μυαλό μου. Το ποδόσφαιρο είναι ο πρώτος έρωτας. Η μπάλα είναι γένους θηλυκού και είναι η πρώτη που ερωτεύτηκα”.

Πέρα από την μπάλα υπάρχει και άλλος έρωτας;
“Μπορεί και να είμαι ερωτευμένος (γελάει) αλλά δεν θα απαντήσω” .

Πότε το συνειδητοποίησες όλο αυτό;
“Ξέρεις πότε κατάλαβα τι πραγματικά μου συνέβη. Στο κέντρο αποκατάστασης, με σήκωσαν, περπατούσα στο δίζυγο και ήταν μια μέρα που με είχαν βάλει απέναντι από τον καθρέπτη και έπρεπε να σηκώσω το κεφάλι και να βλέπω πως περπατάω και να βλέπω τον εαυτό μου απέναντι, σηκώνω το κεφάλι και βλέπω να μου λείπει το οστό από το κρανίο και κάνω σκέψη μέσα μου, “ο καθρέπτης είναι χάλια τι έγινε;;;” . Τότε κατάλαβα τι ακριβώς συνέβη. Είδα τον ευατό μου. Πήγα στο δωμάτιο μου και άρχισα να πιάνω το κεφάλι μου πιο συνειδητά. Τότε κατάλαβα το μέγεθος”.

Μπορούσες να το αποφύγεις το τροχαίο;
“Εγώ να το αποφύγω, δεν θεωρώ πως μπορούσα να το αποφύγω. Παραβίασαν κόκκινο, έπεσαν πάνω μου. Μίσος σίγουρα έχω, θυμό έχω… όλα τα αρνητικά τα έχω σε μέγιστο βαθμό. Έχουν αναλάβει την πλήρη υπαιτιότητα του τροχαίου. Είναι χρονοβόρο όλο αυτό, δυστυχώς στην Ελλάδα. Ήμουν συνειδητοποιημένος στην οδική συμπεριφορά. Ερχόμουν στις προπονήσεις του ΑΟ Τρίκαλα κάθε μέρα με το μηχανάκι και δεν έβγαλα ποτέ το κράνος. Ζώνη φοράω πάντα. Κράνος δεν φοράς για να μην είσαι φλώρος. Προσέχεις την ζωή σου. Αν θες να πιεις και να οδηγήσεις, πήγαινε πέσε καλύτερα από τα Μετέωρα. Ο άλλος δεν σου φταίει σε τίποτα που μπορεί να έχει την οικογένεια μέσα και παιδιά και να μην έχει πιει τίποτα και να πας εσύ να τον σκοτώσεις. Μην σκέφτεσαι μόνο τον κώλο σου. Σκέψου και τον συνάνθρωπο. Ο άλλος δεν φταίει σε τίποτα. Έφταιξα εγώ σε τίποτα; Οχι. Ο άλλος πέρασε με κόκκινο… Ο άλλος γύρισε σπίτι του κοιμήθηκε στο κρεββάτι του και εγώ κοιμήθηκα στην εντατική 51 μέρες. Αφού δεν νοιάζεσαι για σένα και θες να πιεις πήγαινε πέσε από τα Μετέωρα θα έχεις 100% επιτυχία”.

Η ζωή είναι ωραία;
“Τα έφερε έτσι η ζωή. Για αυτό είναι ωραία η ζωή. Είναι απρόβλεπτη. Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Πρέπει να την απολαύσεις. Δεν ξέρεις πότε θα τελειώσει το νήμα. Όταν τελειώσεις θα πρέπει να την έχεις απολαύσει να είσαι χαρούμενος μην φύγεις με πικρία και πεις δεν έκανα αυτό , δεν έκανε εκείνο, όχι χαζομάρες. Να περάσεις ποιοτικά, όχι ποσοτικά. Να κάνεις και την οικογένεια σου χαρούμενη και δέκα φίλους εκτός από την πάρτη σου. Να αγαπάτε τους ανθρώπους σας ανιδιοτελώς χωρίς να περιμένετε ανταλλάγματα. Και αυτό που το ασπάζομαι 100% και το έχω δει σε συνέντευξη του, να ασχολείστε με άλλους ανθρώπους μόνο αν έχετε σκοπό να τους βελτιώσετε έστω και 0.01% και όχι να τους κρίνετε απλά και να τους κράζετε. Ο Παντελής Παντελίδης το είπε αυτό. Αυτός ο άνθρωπος έφυγε από τη ζωή λίγο πριν το τροχαίο το δικό μου και ο τραυματιοφορέας στην εντατική τραγουδούσε Παντελίδη (γελάει) και μου έχει μείνει από τότε”.

Ποια είναι για σένα σημαντικά πράγματα στην ζωή;
“Τα σημαντικά πράγματα είναι η υγεία, η υγεία και η υγεία. Το μήνυμα μου είναι να προσέχουν ειδικά αυτές τις μέρες στο δρόμο που βγαίνουν λίγο παραπάνω όλοι. Προχθές βγήκα εξω και ήπια ένα ποτήρι και πήρα ταξί. Δεν είναι κακό να πάρεις ταξί να γυρίσεις σπίτι από το να τρέχεις στα νοσοκομεία μετά… Γενικά η ακραία νυκτερινή ζωή δεν μου άρεσε ποτέ. Τα “ξίδια” δεν μου αρέσουν πολύ. Θα πιω δύο τρία, μέχρι εκεί γιατί μετά με χαλάει. Δεν θέλω να με χαλάει. Περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια μου και με τους φίλους μου. Δεν προλάβαινα πριν. Προπόνηση, σπίτι, φαγητό, ξεκούραση, γυμναστήριο. Απολαμβάνω πολλά μικρά πράγματα που πριν δεν τους έδινα σημασία. Εχω διαφορετικές παραστάσεις και θα μιλήσω πιο ώριμα με την παρέα μου. Διαβάζω κιόλας. Προσπαθώ να το συνδυάσω με σπουδές. Πρώτη μου σκέψη είναι το ΤΕΦΑΑ. Το έκανα από μικρό παιδί, το αγαπάω. Θέλω να το κάνω επαγγελματικά. Θα δείξει άμα το κάνω…”

Κλείνοντας ο “Ρέτζι” τονίζει: “Θέλω να ευχηθώ χρόνια πολλά και καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο. Να έχουν όλοι την υγεία τους και θα ήθελα να τονίσω το ευχαριστώ και την αγάπη μου σε όλους τους ανθρώπους που με βοήθησαν με κάθε μέσο να ανταπεξέλθω σε αυτή την περιπέτεια”.