Το πώς μπορείς να μεγαλώσεις κανονικά, όπως αναρωτιόνταν κι οι Τρύπες, στο περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι ένα πολύ καλό ερώτημα, όπως και το ποιος θεωρείται «κανονικός».

Τα παιδιά όμως που υπέγραψαν την δράση τους ως «αλληλέγγυοι αθλητές» προέρχονται κατά συντριπτική πλειοψηφία από το χώρο του ποδοσφαίρου. Κάποιοι κάνουν πρωταθλητισμό, πιέζονται, παίζουν σερί ματς, έχουν τριγύρω τους έναν σωρό παρατρεχάμενους. Άλλοι πασχίζουν για τη σωτηρία της ομάδας, άλλοι απλά για να πάρουν τα χρήματα που τους οφείλονται κι άλλοι σημειώνουν έναν ακόμα μήνα στον θλιβερό απολογισμό των χρεών.

Συγκεντρώθηκαν, όμως, 77. Χωρίς να ρωτήσουν πόσα, πώς και γιατί. Μάζεψαν χρήματα για τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ένα σπίτι μακριά από τους γονείς τους, στο «Χαμόγελο του Παιδιού». Και τους έφτιαξαν γήπεδο για ποδόσφαιρο, ρακέτα και μπασκέτα, βόλεϊ, πινγκ-πονγκ. Ο καθένας με το λιθαράκι του, έστησαν το δικό τους τείχος αλληλεγγύης για τα παιδιά αυτά.

Πέραν της πράξης, έχει σημασία και ο τρόπος. Οι αθλητές δεν συγκέντρωσαν απλά τα χρήματα, τα έδωσαν σε κάποιον διοικητικό και εκείνος ανέλαβε το έργο. Το έτρεξαν όλο μόνοι τους. Από την αναζήτηση προσφοράς για τους τάπητες, μέχρι το βάψιμο των γραμμών στη ρακέτα του μπάσκετ, το έργο έγινε σταδιακά, με μεράκι και χαρά. Τα παιδιά που μεγαλώνουν στον Καρέα έβλεπαν σχεδόν σε καθημερινή βάση τους ήρωες της Κυριακής να περνούν από τα μέρη τους, να τα λένε σαν είναι φίλοι, να παίζουν μαζί και να διασκεδάζουν.

Χωρίς ίχνος βεντετισμού, χωρίς τα φώτα της δημοσιότητας. Η επαφή αυτή αξίζει όσο χίλια γήπεδα. Μια κουβέντα με έναν παιδοψυχολόγο μπορεί να σας πείσει για του λόγου το αληθές. Μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες τα πιτσιρίκια άλλαξαν χαρακτήρα, συμπεριφορά και συνήθειες. Και παράλληλα γνώρισαν το πραγματικό νόημα του αθλητισμού.

Όταν όλη η Ελλάδα έψαχνε να βρει πως στο καλό ένας μεγαλομέτοχος μπήκε οπλισμένος στο γήπεδο, οι πραγματικοί πρωταγωνιστές συγκεντρώθηκαν στον Καρέα για να ακούσουν το «ευχαριστώ» των παιδιών και των ανθρώπων που συναναστρέφονται καθημερινά μαζί τους. Ποδοσφαιριστές από διάφορες ομάδες, αντίπαλοι στο γήπεδο και μόνο σε αυτό. Τα κανονικά παιδιά. Που δεν τα ένοιαξε να βγουν προς τα έξω τα ονόματά τους, αλλά η ουσία. Η δράση.

Σε αντίθεση με τα Media, τα οποία αντί να σταθούν στην πρωτοφανή για την ιστορία του ελληνικού αθλητισμού συλλογική πράξη αλληλεγγύης αναζητούσαν ποιοι βρίσκονται πίσω της. Εκείνοι ήδη αναζητούν την επόμενη κίνηση. Ονειρεύονται κανονικά όχι μόνο για την ποδοσφαιρική τους πορεία, αλλά και για τον συνάνθρωπο. Για την κοινωνία και τα προβλήματά της.

Αξίζει να ρίξει κανείς μια πιο προσεκτική ματιά στα όμορφα λόγια της επιστολής των αθλητών. Πασπαλισμένη με τη σοφία του Εδουάρδο Γκαλεάνο, το πνεύμα του Νίκου Καζαντζάκη, την αποφασιστικότητα του Νέλσον Μαντέλα. Υπογράφουν ως «ανεξάρτητοι επαγγελματίες αθλητές», αφού η αυθόρμητη κίνησή τους δεν έχει πίσω της συμφέροντα, οικονομικά, πολιτικά, επιχειρηματικά. Και το σημαντικότερο είναι ότι το κύμα θα έχει συνέχεια...