«Νεαρέ, φύγε για Στεμνίτσα και να γυρίσεις γραμμένος» (1984)! (pics)

Βασίλης Σκουντής Βασίλης Σκουντής
«Νεαρέ, φύγε για Στεμνίτσα και να γυρίσεις γραμμένος» (1984)! (pics)

bet365

To ρολόι του Βig Ben δείχνει την ώρα μηδέν και ο Βασίλης Σκουντής ξετυλίγει το φιλμ των αναμνήσεων του απ' όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που έχει παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς ή καλύψει από την Αθήνα.

Είχα την τύχη να μυηθώ ως γαβριάς της δημοσιογραφίας στην τέχνη των Ολυμπιακών Αγώνων, στα 17 μου και στα 21 μου αισθανόμουν κιόλας σαν βετεράνος. Είχα κάνει κιόλας δυο μεταγραφές (από το «Φως των Σπορ» στο «Έθνος» κι από εκεί στο νεοπαγή «Ελεύθερο Τύπο») και καμωνόμουν ότι έπαιζα στα δάχτυλα το περιβόητο «Spirit of the Games», όπως το είπε κάμποσες φορές, προσποιούμενος ότι κομπιάζει η γλώσσα του, ενώ στην πραγματικότητα διαφήμιζε το μότο της Αdidas, ο μεγάλος πρωταθλητής των 400μ. μετ' εμποδίων Εντουιν Μόουζες στην τελετή έναρξης των Αγώνων!

Tο δαιμόνιο μυαλό του (πρώην πολίστα) Πίτερ Ούμπεροθ δεν αναβάθμισε απλώς, αλλά έσωσε ολόκληρο τον θεσμό με όχημα την εμπορευματοποίηση τους. Από το 1984 και πέρα άρχισe να αυξάνεται θεαματικά ο αριθμός των υποψηφίων πόλεων κι ενώ για την διοργάνωση του 1984 το Λος Αντζελες είχε να υπερκεράσει μονάχα την Τεχεράνη του θεοκρατικού καθεστώτος του Χομεϊνί- που κι αυτή μάλιστα αποσύρθηκε πρόωρα- από εκεί και πέρα οι ενδιαφερόμενες πόλεις έκαναν ουρά έξω από τα γραφεία της ΔΟΕ.

Αυτά βεβαίως τα έμαθα και τα συνειδητοποίησα αργότερα, διότι εκείνες τις μέρες, παρακολουθώντας τους Αγώνες από την τηλεόραση και με τη διαφορά ώρας, το μόνο που έμαθα ήταν πώς να βάζω τσιμπιδάκια στα βλέφαρα μου για να μη με πάρει ο ύπνος ενώ οδηγούσα κάθε ξημέρωμα γυρίζοντας από την εφημερίδα στο σπίτι.

Αλλά, είπαμε, στα 21 σου, είσαι μικρό (και ενίοτε χαζό) παιδί, χαρά γεμάτο!

Απ' όσα γράφω κατά καιρούς εδώ, (φαντάζομαι ότι) έχετε καταλάβει πόσο πολύ αγαπώ τη δουλειά μου και πόσο ευλογημένος νιώθω που έκανα το χόμπι μου -με τα αθλητικά και το γράψιμο- επάγγελμα. Αλλά, ειδικά, εκείνο το καλοκαίρι του '84 δεν θα το ξεχάσω ποτέ, διότι είχα την τύχη να κάνω τον υποδοχέα των κειμένων του ανθρώπου που τον θεωρώ δάσκαλο μου σε αυτή τη δουλειά και τον ευχαριστώ διότι με έκανε να την αγαπήσω ακόμη περισσότερο: τον συχωρεμένο εδώ και 16 χρόνια, Χρήστο Ράπτη, που το χειρόγραφο του, όπως λέγαμε παλιά (γιατί τώρα άλλαξαν οι εποχές, οι τεχνολογίες και τα στερεότυπα) κεντούσε!

Οι Αγώνες του 1984 σημαδεύτηκαν ανεξίτηλα από το μποϊκοτάζ των Σοβιετικών, από τον Χολιγουντιανό χαρακτήρα τους και από τη λάμψη του Καρλ Λιούις ο οποίος κατέκτησε τέσσερα χρυσά μετάλλια και ισοφάρισε το ανάλογο (στιβικό) επίτευγμα του Τζέσε Οουενς, αλλά έπεσε στο στόμα του Ντάλει Τόμπσον. Ο Βρετανός δεκαθλητής, ο οποίος πέτυχε το repeat στα χρυσά μετάλλια (μετά τη Μόσχα) προκαλούσε ταραχή με τα μηνύματα που έγραφε καθημερινά στα μπλουζάκια του, αλλά μια μέρα το παράκανε, θέλοντας να ειρωνευτεί την αμφιλεγόμενη σεξουαλικότητα του Λιούις. Εμφανίστηκε λοιπόν στον αγώνα με ένα μπλουζάκι στο οποίο αναρωτιόταν: «Is the world's second greatest athlete gay?» και φυσικά προκάλεσε πάταγο, πανικό και τα συναφή!

Από εκείνο το δεκαπενθήμερο μου έμειναν κάμποσα πράγματα: η πολλή δουλειά, το πολύ ξενύχτι, η πολλή αγωνία για την αγαπημένη μου εθνική ομάδα πόλο (που τα κατάφερε και βγήκε όγδοη με την ισοπαλία 8-8, κόντρα στην Ιταλία, με το γκολ του Γούνα) και τα πολλά χιλιόμετρα που έκανα μέσα στη νύχτα για να φτάσω από τον Αλιμο στη Στεμνίτσα!

Το προηγούμενο βράδυ από εκείνο το αναπάντεχο ταξίδι ένα άξιον τέκνον αυτής της ονομαστής για την τέχνη της χρυσοχοΐας και της αργυροχοΐας κωμόπολης της Αρκαδίας είχε ανέβει εξίσου απροσδόκητα στο δεύτερο σκαλί του Ολυμπιακού βάθρου: ο Δημήτρης Θανόπουλος δεν ήταν (τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό) από τα πρώτα ονόματα στη μαρκίζα της ελληνικής αποστολής, αλλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία και κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία των 82 κιλών της ελληνορωμαϊκής πάλης.

Η φτωχομάνα πάλη (του Γαλακτόπουλου, του Μυγιάκη, του Χολίδη που κατέκτησε στην ίδια διοργάνωση το χάλκινο μετάλλιο στα 57 κιλά και έμελλε να κάνει ρεπετισιόν το '88 στη Σεούλ, αλλά γι' αυτή τη φάση στην οποία ήμουν αυτόπτης μάρτυς θα γράψω αύριο) στάθηκε και πάλι στο ύψος της. Με το που ολοκληρώθηκε ο τελικός στον οποίο ο Θανόπουλος ηττήθηκε στα σημεία με σκορ μόλις 4-3 από τον Ρουμάνο Ντράικα, ο τότε διευθυντής σύνταξης του «Ελεύθερου Τύπου», Γιώργος Βελαχουτάκος με κάλεσε στο γραφείο του.

«Τελείωσες παιδί μου την εργασία σου για σήμερα;» με ρώτησε με το αυστηρό ύφος, του που γινόταν αυστηρότερο μέσα από τα χοντρά γυαλιά του.

«Μάλιστα κύριε» του είπα, απορώντας από μέσα μου για ποια αγγαρεία με προόριζε.

«Μπράβο» με επαίνεσε. «Πάτε καλά, όλο το αθλητικό τμήμα αυτές τις μέρες, που λείπει ο προϊστάμενος σας στο Λος Αντζελες. Για να μην τα πολυλογώ, έχω ήδη ειδοποιήσει τον οδηγό, τον Βρεττό και τον φωτορεπόρτερ, τον Τάσο, που σε περιμένουν στο πάρκινγκ. Φεύγετε αμέσως για τη Στεμνίτσα της Αρκαδίας, να κάνετε ρεπορτάζ με την οικογένεια και τους συγχωριανούς του Θανόπουλου. Πάρε και μερικά λεφτά που θα σας χρειαστούν στο δρόμο για βενζίνες, φαγητό, τσιγάρα και τα σχετικά.» μου είπε με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση και έβαλε μπροστά μου έναν φάκελο με παλιά καλά χιλιάρικα!

Δεν είχε ολοκληρώσει όμως τη διαταγή του. «Άκου νεαρέ μου. Θα φτάσετε νωρίς το πρωί, θα κάνεις τη δουλειά σου, θα βγάλετε φωτογραφίες και θα γυρίσετε πίσω το απόγευμα. Θέλω όμως να μου έρθεις γραμμένος για να μην αργήσουμε. Εντάξει;»

Τον διαβεβαίωσα ότι θα γυρίσω γραμμένος και όντως (αφού φύγαμε και λαγοκοιμήθηκα μέσα στο αυτοκίνητο) το επόμενο απόγευμα γύρισα γραμμένος: κάθισα στην πίσω θέση του αυτοκινήτου, έβαλα ένα χοντρό βιβλίο στα γόνατα μου κι έγραψα όλο το ρεπορτάζ για το γλέντι το οποίο στήθηκε από το πρωί στη Στεμνίτσα για χάρη του Θανόπουλου, που δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα και μάλιστα έγινε πρωτοσέλιδο!

Στο επόμενο: Σεούλ, 1988 και « Μαμά, είμαι ζωντανός, μην ανησυχείς!»

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σκουντής
Βασίλης Σκουντής

H φήμη ότι βγήκε από την κοιλιά της μάνας του κρατώντας ένα στυλό κι ένα χαρτί ελέγχεται ως εντελώς αναληθής. Αντιθέτως είναι περίπου… αληθής η φήμη ότι στην πρώτη έκθεση του στο δημοτικό έβαλε τίτλο, υπότιτλο, φωτογραφία, λεζάντα και έδωσε χαρακτηρισμό γραμματοσειράς!
Τα νομικά βιβλία του Σάκουλα ενέμειναν απλώς στο ράφι, αλλά στις… σακούλες. Ο προορισμός υπήρξε μοιραίος και αναπόδραστος. Μετά από 32 χρόνια και με τα μαλλιά του να έχουν από ετών προτιμήσει την ταπείνωση από το θάνατο, ο Βασίλης Σκουντής ταλαιπωρεί τους γύρω του και τον εαυτό του, επιμένοντας να γράφει, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθε να κάνει (πιστεύει καλά, αλλά κι αυτό παίζεται!) στη ζωή του. Αν και ενίοτε παρασπονδεί, εν τούτοις στις φλέβες του τρέχει πάντοτε πορτοκαλί αίμα, θεωρεί τον εαυτό του απόγονο του Homo Βasketikus και (περπατώντας στην πέμπτη δεκαετία της ενασχόλησης του με τη δημοσιογραφία) γουστάρει που ακόμη δεν βαρέθηκε να κάνει το χόμπι του!

ΥΓ: Αν μετά από τόσα χρόνια δεν τον βαρεθήκατε, εκτός από το gazzetta.gr μπορείτε να τον υποφέρετε ακόμη καθημερινά στο Goal News και στον Sentra FM 103.3