Πατέρας, ένα μη τέλειο πλάσμα...
Συνήθως δεν αποφασίζεις εσύ για το πότε θα κάνεις παιδί. Δεν χτυπάει μέσα σου ένα βιολογικό ρολόι. Σου το ανακοινώνουν μια μέρα ότι είναι στο δρόμο, άλλοτε είσαι ανυποψίαστος, άλλοτε έχεις ήδη περιμένει σε μια άχαρη αίθουσα αναμονής ενός Κέντρου Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Όταν έρχεται πετάς απ' τη χαρά σου ή χέζεσαι από το φόβο σου ή και τα δύο. Το πρωτοκρατάς και βαράνε στο μυαλό σου δεκάδες σειρήνες. “Είμαι υπεύθυνος”.
Όσο “τρέχουν” τα ορμονικά, τα συναισθηματικά, εσύ πρέπει να σηκώσεις τείχη προστασίας, να ασχοληθείς με τα πρακτικά. Πρέπει να φροντίσεις να κάνεις τη Γη να γυρνάει, για να ζουν επάνω με ασφάλεια. Αν χρειαστεί να δουλέψεις διπλά, θα δουλέψεις διπλά. Αν χρειαστεί τριπλά, θα δουλέψεις τριπλά. Στην αρχή είσαι λίγο διακοσμητικός. Η Φύση επιβάλλει άλλη σχέση εξάρτησης, η δική σας πρέπει να χτιστεί μέρα μέρα. Πρέπει να τη χτίσεις.
Θα οδηγήσεις, θα αγοράσεις, θα μεταφέρεις, θα συναρμολογήσεις, θα βάψεις. Θα διαπραγματευτείς, θα συμφωνήσεις, θα προβλέψεις, πάντα με το βαθύ φόβο μην αποτύχεις. Δε θα ξυπνήσεις για να θηλάσεις, θα “μπερδευτεί” ο ύπνος σου από την ανησυχία. Θα ξυπνάς και θα βάζεις το δάχτυλο κάτω από τη μύτη για να βεβαιωθείς ότι αναπνέει, θα είσαι αστείος. Θα είσαι ακόμα πιο αστείος όταν προσπαθήσεις να το ταϊσεις ή να το αλλάξεις, σαν άτσαλος Γκιούλιβερ σε ειδική αποστολή. Θα κάνεις ψεύτικες φωνές σε παιδικά τραγουδάκια-νανουρίσματα, γιατί η κανονική σου φωνή δεν το κοιμίζει.
Θα πάρεις εσωτερικούς όρκους, ανείπωτους. “Θα είμαι καλύτερος από όλους τους άλλους, θα είμαι καλύτερος από τον δικό μου. Δε θα χάνω την ψυχραιμία μου, δε θα υψώσω τον τόνο της φωνής μου, δε θα το τρομάξω και φυσικά δε θα σηκώσω χέρι ποτέ.” Θα κατεβάζεις τα σκουπίδια, θα υποδέχεσαι τους λογαριασμούς, θα ψάχνεις νύχτα εφημερεύοντα φαρμακεία, θα οδηγείς προς τον γιατρό σαν ραλίστας που μεταφέρει τα τελευταία αυγά του κόσμου!”
Θα αποτύχεις σχεδόν σε όλα. Θα ακούς να λένε, “πες κάτι, εσένα πρέπει να σε ακούει, εσένα πρέπει να σε φοβάται” Θα ακούς να εκτοξεύονται στον αέρα κουβέντες ακατανόητες, “Θα τα πω όλα στον πατέρα σου - αν το μάθει ο πατέρας σου αλίμονο σου.” Όλος ο περίγυρος θα σου αποδώσει το ρόλο του φόβητρου, του μπαμπούλα. Και να μην ήσουν έτσι, έχεις το knowhow, έτσι μεγάλωσες κι εσύ. Και να μην ήθελες να καταντήσεις αυτό, όλοι οι άλλοι το χρειάζονται για ασφάλεια, για προστασία. “Ο φόβος φυλάει τα έρημα”. Ο έρημος φόβος είσαι εσύ. Όλες σου οι προθέσεις να διαφέρεις πέφτουν στο κενό.
Την πρώτη μέρα στο σχολείο θα αγριοκοιτάξεις διακριτικά τη δασκάλα. “Το νου σου, στο εμπιστεύομαι. Αν πάθει κάτι θα σε κυνηγήσω σαν άλλος Λίαμ Νίσον στο Taken”. Στις σχολικές γιορτές θα γίνεις εικονολήπτης -φωτογράφος. Στο σπίτι θα ψιλομάθεις και μοντάζ. Πρέπει η σχολική γιορτή να είναι έτοιμη για να τη δείξεις σε όλους. Το ψιλοακατάληπτο ποιήμα θα είναι η υπέρτατη μορφή τέχνης. Στις φωτογραφίες δε θα είσαι ποτέ εκεί, αφού ήσουν ο φωτογράφος ρε ανόητε!
Επιμένεις να μη μείνει ποτέ μόνο με τη γιαγιά. Κάτι σε τρομάζει στην προοπτική να μην είσαι εκεί. Συμβαίνει όμως και τα ξημερώματα χτυπάει το τηλέφωνο. Έχει πάθει ωτίτιδα κι έχει πλαντάξει στο κλάμα. Παίρνεις το ακουστικό στα χέρια σου. “Αγάπη μου;” “Μπαμπά έλα!” Σε δευτερόλεπτα, είσαι στο αυτοκίνητο. Θα οδηγήσεις σε δυο ώρες απόσταση τριών ωρών, θα ακούς στο τέρμα το live cd των Guns 'n' Roses για να είσαι στην τσίτα, θα πας το αμάξι, όπως δεν έχει ξαναπάει ποτέ και θα φτάσεις 5 παρά. Ακόμα κλαίει. Με το που θα σε δει, αγκαλιά και θα το πάρει ο ύπνος. Θα κοιμηθείτε αγκαλιά και θα είναι ο πιο γλυκός ύπνος του κόσμου. Θα σε ξυπνήσει με χάδια στα γένια σου.
Στο πρώτο επισκεπτήριο στην κατασκήνωση θα θέλει να φύγει με γοερό κλάμα και θα την πέσει σε σένα γιατί ξέρει ότι εσύ είσαι ο αδύναμος. Θα το γυρίσεις σε όλο το camp δήθεν παίρνοντας συνέντευξη με την κάμερα και θα το βάλεις να δει τι ωραία που είναι ενώ από μέσα σου σκέφτεσαι “γαμώ την κατασκήνωση, να το πάρω και να φύγω.”
Αν στην πορεία αλλάξουν τα πράγματα, υπάρχει ένα ολόκληρο πλαίσιο για να τιμωρηθείς. Από μέσα σου θα σε στοιχειώσουν οι ενοχές. Απ' έξω σου θα αναλάβει ο Νόμος. Θα συνειδητοποιήσεις κι επίσημα ότι είσαι τοποθετημένος ως νούμερο 2. Όχι από τη Φύση, από όσους την ερμηνεύουν.
Αν δούλευες πριν διπλά και τριπλά, τώρα χρειάζεται κι άλλο. Δε θα σου πει κανείς μπράβο, πάντα θα υπολείπεσαι του αρχικού σχεδιασμού. Πάντα θα είσαι υπεύθυνος για ό,τι συνέβη. Για τον νομικό πολιτισμό, έχεις κυρίως υποχρεώσεις. Αν έχεις καλή επικοινωνία θα πας στο μοντέλο κάθε δεύτερο ΠΣΚ και μια καθημερινή, αν δεν έχεις θα πας στο διάολο πληρώνοντας πολύ ακριβά εισιτήρια. Ό, τι πληρωθεί δεν είναι έξοδο, ό,τι εισπραχθεί δεν είναι εισόδημα. Είναι “ό,τι πρέπει” ασχέτως με το τι μπορείς. Σε ένα κόσμο “συναισθημάτων” είναι η υλική τιμωρία σου και θα σου πουν και καλά να πάθεις.
Πριν καταλάβεις πως, είσαι απέναντι σε έναν έφηβο. Σε αντιγράφει, σε εγκρίνει, σε απορρίπτει, έχει ακούσει πολλά για σένα, σε ξέρει λιγότερο από το επιθυμητό. Πρέπει να τον βάλεις κάτω να μιλήσετε, να τον ακούσεις. Να φοβάσαι για τα χειρότερα, να μην τον τρομάξεις, να νιώσει πως μπορεί να σου πει τα πάντα, χωρίς να μυριστεί το φόβο σου, να καταλάβει ότι πάντα μα πάντα θα είσαι εκεί. Η ζωή του σε πρώτο πλάνο, εσύ ποτέ σκηνοθέτης, πάντα βοηθός παραγωγής.
Δεν υπάρχουν πολλά ρητά για τον πατέρα. Δεν υπάρχουν πολλά τραγούδια για τον πατέρα. Δε χρειάζεται να υπάρχουν. Χρειάζεται απλά να υπάρχει ο πατέρας. Το ατελές αυτό ον που πρέπει να φροντίζει να γυρνάει η Γη κάθε μέρα, 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες το χρόνο. Κανείς δεν έδειξε πως γίνεται αυτό σωστά για αυτό και τόσα λάθη. Δε φτάνει μια μέρα ολόκληρη για να τα μετρήσουμε. Ούτε καν η σημερινή μέρα. Χρόνια μας πολλά.
