Χρόνια, πια, στο κουρμπέτι πρωινών εκπομπών, η Μάγδα Τσέγκου έχει γράψει τη δική της πορεία στην τηλεόραση. Όχι μόνη βέβαια (και τη ρωτήσαμε –και- επ’ αυτού). Κάποια στιγμή, νομοτελειακά, θα γίνει.

Εκτός από δημοσιογράφος και παρουσιάστρια, είναι μια πανέμορφη γυναίκα με όνειρα και στόχους. Αλλά και με τεράστια κοινωνική προσφορά. Και προς τιμή της δεν βγαίνει να το «φωνάξει». Εχει βοηθήσει πολύ κόσμο και δεν θα σταματήσει να το κάνει. «Μικρή βοήθεια, μεγάλη σωτηρία» όπως λέει και ο πατέρας της.

Μιλάει για τον Γιώργο Αυτιά (και τις… αφίσες του ΠΑΟΚ!), τις πρωινές εκπομπές, την Πρέβεζα και το χωριό της, τον Γιάννη που συνέβαλε τα μέγιστα για να ξεπεράσει το ατύχημα που συγκλόνισε την Ελλάδα, για το ALTER και άλλα πολλά.

Η Μάγδα, όπως δεν την ξέρετε, άνοιξε την καρδιά της και απάντησε σε όλα.

«Στην Αθήνα ερχόμουνα από παιδί καθώς εδώ ζουν πολλοί συγγενείς μας και ήταν οι διακοπές μας στη θεία Δώρα την αδερφή της μαμάς μου για καλοκαίρι και Χριστούγεννα συνήθως. Η πρωτεύουσα δεν ήταν για μένα μια άγνωστη πόλη, το αντίθετο θα έλεγα. Τελείωσα την τρίτη λυκείου στην Αθήνα και παρέμεινα και ξεκίνησα σπουδές δημοσιογραφίας. Ήθελα να κάνω ρεπορτάζ ελεύθερο σε ενημερωτική εκπομπή. Η αρχή έγινε στο ΣΚΑΪ και στην εκπομπή "Ζούγκλα" με το Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, αμέσως μετά βρέθηκα στην ΕΡΤ στην εκπομπή "Όσο υπάρχουν άνθρωποι" με τον Τάκη Σπηλιόπουλο. Η πρόταση από το STAR ήρθε ένα χρόνο αργότερα και έτσι εργάστηκα τρία χρόνια στην πρωινή ζώνη και την εκπομπή "Λόγια Σταράτα" με το Γιώργο Βαρεμένο. Το ξεκίνημα του ALTER με έφερε και πάλι στην πρωινή ζώνη ξανά με το Γιώργο Βαρεμένο και την εκπομπή "Καθαρές Κουβέντες". Η σκυτάλη του πρωινού πέρασε στον Τέρενς Κουίκ και την εκπομπή "Καλημέρα Τέρενς". Παράλληλα, εργάστηκα ως ρεπόρτερ στο δελτίο ειδήσεων. Από το 2009 έως και το 2011 είχα την αρχισυνταξία και συμπαρουσίαση της εκπομπής "Καλημέρα" με το Γιώργο Αυτιά. Πέρασαν 10 ολόκληρα χρόνια στο ALTER που αποτελούν σταθμό στην καριέρα μου. Για τρίτη χρονιά τώρα είμαι στο ΣΚΑΪ με το Γιώργο Αυτιά στο σαββατοκύριακο και στο καθημερινό μαγκαζίνο στο τιμόνι της αρχισυνταξίας και των δυο εκπομπών».

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι και τα 17 μου στο Ριζοβούνι και το Θεσπρωτικό Πρεβέζης. Κάθε Σαββατοκύριακο κάνω αναφορά στον τόπο μου που αγαπώ και σέβομαι πάντα. Δεν εκτιμώ τους ανθρώπους που αρνούνται την ταυτότητά τους και ξεχνούν πού γεννήθηκαν, πώς ξεκίνησαν και ποιοί τους στήριξαν. Κάνω ακριβώς το αντίθετο πάντα. Δεν ξεχνώ πού γεννήθηκα, τους συγγενείς μου, τους φίλους μου, το χωριό μου και όλους όσους μου έδωσαν το χέρι τους και μου προσέφεραν ακόμη και το παραμικρό.

Νίκο φίλε μου, δεν υπάρχει χειρότερο από την αχαριστία στη ζωή μας νομίζω. Έχω τα παιδικά μου χρόνια πολύ γλυκά και πολύ τρυφερά στο μυαλό και στην ψυχή μου και χαίρομαι γι’ αυτό. Τα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας είναι καθοριστικά για τη μετέπειτα ζωή μας. Το κατάλαβα τώρα που μεγάλωσα, που γνώρισα πολλούς ανθρώπους οι οποίοι βίωσαν δύσκολες καταστάσεις και που η ζωή δεν τους τα είχε φέρει θετικά. Τώρα που είναι Χριστούγεννα και γιορτές, θυμάμαι πάντα το δέντρο στο σπίτι της μαμάς που της λέγαμε τι δώρο θέλουμε απ’ τον Άη Βασίλη μαζί με τα αδέρφια μου τη Γιώτα και το Λευτέρη. Θυμάμαι τα παιχνίδια μας μπροστά στο τζάκι, όχι τίποτα το ιδιαίτερο όπως βλέπεις σήμερα τα πιτσιρίκια με δεκάδες παιχνίδια στο δωμάτιο, κάθε άλλο. Εμείς τότε παίζαμε κρυφτό μέσα στο σπίτι, κυρίως με το μικρό μου αδερφό, ζωγραφίζαμε πολύ, δεν υπήρχε η τηλεόραση τότε με παιδικά προγράμματα όπως τώρα. Πόσο διαφορετικά μεγαλώνουν τα ανίψια μου τώρα! Σκέφτομαι το τότε και το τώρα... Όλα διαφορετικά…».

«Ναι βεβαίως, όσο περισσότερο μπορώ. Δυστυχώς έχουν φύγει από τη ζωή η γιαγιά και οι παππούδες που ζούσαν στο πατρικό μας, αλλά πηγαίνω και ανάβω τα καντηλάκια τους πάντα. Ζει η γιαγιά η Παναγιώτα και την έχουμε μαζί μας στο σπίτι. Χαίρεται τα δισέγγονα τώρα. Αυτό της δίνει ζωή νομίζω.

Πάντα πηγαίνω στην Πρέβεζα, φέτος μάλιστα το καλοκαίρι έμεινα στον Μύτικα ένα μήνα ακριβώς, δεν πήγα πουθενά αλλού. Η Πρέβεζα το καλοκαίρι είναι υπέροχη, είναι σαν νησί: τα γραφικά σοκάκια, οι ταβέρνες, οι γαρίδες που δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο καλύτερες, οι κρυστάλλινες παραλίες.... Είναι άλλωστε πολύ κοντά η Πάργα, τα Σύβοτα, η Λευκάδα, η Κέρκυρα. Υπέροχος συνδυασμός για διακοπές. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι εκεί είναι οι άνθρωποι που αγαπώ».

«Η ζωή έχει γυρίσματα και δεν ξέρεις ποτέ. Νομίζω ότι αν έκανα οικογένεια -πρώτα ο Θεός- και έπρεπε, όπως έχουν κάνει χιλιάδες οικογένειες, να πάω στην περιφέρεια στον τόπο μου, θα το έκανα. Πρέπει να κοιτάμε και τα θετικά σε κάθε απόφαση, όχι μόνο τα αρνητικά. Και τα θετικά στην περιφέρεια είναι πολλά. Είναι η ηρεμία, η φύση, οι άνθρωποι, το κόστος ζωής, ο συνδυασμός βουνό-θάλασσα, καλύτερο και ασφαλέστερο περιβάλλον για τα παιδιά».

«Ήταν τιμή για μένα να συνεργαστώ με το Γιώργο Αυτιά πέντε χρόνια τώρα, γιατί είναι πρωταθλητής στην ενημέρωση. Αν δεν είχα όμως την εμπειρία των ετών μέσα από τη συνεργασία με το Γιώργο Βαρεμένο άλλα πέντε χρόνια και δυο με τον Τέρενς Κουίκ, δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει. Η εμπειρία που απέκτησα ήταν το σκαλοπάτι για τη συνεργασία με το Γιώργο Αυτιά. Γυρνώντας πίσω -αν μιλήσω με αριθμούς- θα πρέπει να σου πω ότι φέτος κλείνω 16 χρόνια στην ενημέρωση. Πάνω από 2.000 εκπομπές στον αέρα! Τώρα, αν έρθουν τα πράγματα αλλιώς και μου προταθεί κάτι τέτοιο, θα χαρώ να το κάνω. Να δοκιμαστώ και σε μια εκπομπή που θα πρέπει να παρουσιάζω μόνη. Για μένα στόχος τώρα είναι να κρατήσω τα κεκτημένα, αυτό το λέω πάντα. Ίσως πιο σημαντικό απ’ το να φτάσεις στο στόχο, είναι να παραμείνεις εκεί. Αυτό το έχει καταφέρει ο Αυτιάς και για μένα αποτελεί παράδειγμα. Το κατάφερε με πολλή δουλειά, σκληρή δουλειά, διάβασμα, προσπάθεια και υπομονή.

Ο Γιώργος πολλές φορές με έχει τιμήσει με αυτό που έχει πει στον αέρα" αν φύγω από την τηλεόραση θα αφήσω άξιους συνεργάτες να συνεχίσουν την εκπομπή" και αυτό το λέει όχι μόνο για εμένα, αλλά για όλη την ομάδα που τον στηρίζουμε όπως τη Λιλη Τζίμα, τη Γιώτα Μαρία Πανταζίδου και τον Αλέκο Βασιλόπουλο. Θα χαρώ να κάνω -αν ποτέ μου δοθεί η ευκαιρία- μια ενημερωτική εκπομπή με κοινωνικό χαρακτήρα που θα στηρίζει και θα βοηθάει πολίτες σε όλη την Ελλάδα. Έχει ο Θεός, όμως προς το παρόν, χαίρομαι που κάνω την αρχισυνταξία σε δυο εκπομπές: το "Καλημέρα Σαββατοκύριακο" και το καθημερινό "Μαγκαζίνο". Η εμπειρία στο κοντρόλ καθημερινά για μένα είναι σημαντική και πραγματικά μου αρέσει περισσότερο απ’ το να είμαι στούντιο».

«Αν κατέβει και ο Αυτιάς στην πολιτική πάω για Γκίνες, αυτό της συμπαρουσιάστριας με τους τρεις παρουσιαστές που κατέβηκαν στην πολιτική! Αλλά… μπα δύσκολο!!! Δεν ξέρω αν ο Γιώργος θα άφηνε δυο εκπομπές για να πάει στη Βουλή. Ο ίδιος έχει πει πως το καλύτερο κόμμα είναι αυτό των πολιτών. Ο Γιώργος μέσα από τη δουλειά του παρεμβαίνει ουσιαστικά και βοηθάει πολύ κόσμο και κοινωνικές ομάδες. Έχει "ξυπνήσει" πολλούς πολιτικούς που δεν ήξεραν τι τους γίνεται σε θέματα φόρων μισθών και συντάξεων. Πρόταση του έκαναν τρία κόμματα στις εκλογές που πέρασαν. Το είχε πει και στον αέρα. Επίσης έλεγαν ότι θα πάει για δήμαρχος Πειραιά. Όλο κάτι ακούγεται και ποτέ δεν γίνεται. Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι είναι ένας δημοσιογράφος που έχει εμπειρία, γνώση, όρεξη για δουλειά και ξέρει πολύ περισσότερα απ’ ότι κάποιοι υπουργοί…».

«Νομίζω πως λείπουν εκπομπές με κοινωνικό προφίλ, με ρόλο διαφορετικό, όπως αυτόν της προσφοράς και της αλληλεγγύης. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που έχουν ανάγκη και ταυτόχρονα τόσοι άλλοι που θέλουν να δώσουν αυτό που τους περισσεύει και θα ήταν όμορφο να υπάρχει μια τέτοια εκπομπή. Εγώ το έζησα πολλές φορές αυτό μέσα από τη δική μας εκπομπή. Όταν ας πούμε παραδείγματος χάριν, ένας τηλεθεατής με αναπηρία μας ζήτησε βοήθεια για ένα καροτσάκι και αμέσως στα 10 λεπτά βρέθηκαν όχι ένας, αλλά δέκα να τον βοηθήσουν. Αυτό σημαίνει πολλά, ο Έλληνας πάντα ήταν φιλότιμος, πάντα δίνει, πάντα στηρίζει και υπάρχει αλληλεγγύη. Δεν είναι τυχαίο ότι το "όλοι μαζί μπορούμε "του ΣΚΑΪ έχει στηρίξει χιλιάδες οικογένειες από τη βοήθεια του απλού κόσμου. Αυτό είναι σπουδαίο, πολύτιμο και ό,τι πιο σημαντικό στις μέρες μας. Εγώ συγκινούμαι πάρα πολύ στην εκπομπή, δακρύζω, χαίρομαι που υπάρχουν ακόμη ΑΝΘΡΩΠΟΙ».

«Δέκα χρόνια απ’ τη ζωή μου τα πέρασα στο ALTER. Εκεί έμαθα πολλά, απέκτησα γνώση, εμπειρία, καλούς φίλους, ήταν ένας σημαντικός σταθμός στην καριέρα μου. Εκεί έζησα όμορφες επαγγελματικές στιγμές και δυστυχώς εκεί πήραμε 800 άνθρωποι και τη μεγάλη πίκρα όπου για μήνες δεν πληρωθήκαμε μέχρι και σήμερα που μιλάμε. Είναι πραγματικά πολύ άδικο. Αυτό που έγινε είναι πολύ άδικο, δεν ξέρω αν ποτέ θα δικαιωθούμε, αν θα πάρουμε τα χρήματά μας. Στεναχωριέμαι πολύ, να σου πω την αλήθεια. Τα πράγματά μου είναι ακόμη εκεί, πάνω στο γραφείο μου, οι οικογενειακές φωτογραφίες, τα ενθύμια, οι σημειώσεις, όλα εκεί.

Το άσχημο είναι ότι υπάρχουν οικογένειες που δεν βρήκαν δουλειά μετά το ALTER, αυτό είναι το πιο σημαντικό, ενώ κάποιοι άλλοι στάθηκαν τυχεροί και κατάφεραν και εργάστηκαν μετά από λίγο καιρό, δόξα τω Θεώ».

«Ήταν μια σκέψη της στιγμής που έγινε πράξη μετά από λίγο, έτσι απλά. Ξεκινάμε τώρα κάτι νέο, πιο ουσιαστικό, ενημερωτικό, διαφορετικό, σύντομα θα το διαβάσετε. Το blog είναι ένα επιπλέον μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο».

«Νίκο, για μένα η ουσία που βρίσκω μέσα στη δουλειά που επέλεξα να κάνω, είναι αυτή από τα πρώτα χρόνια μου κιόλας όταν ήμουνα κοριτσάκι στη σχολή και ξεκινούσα την καριέρα μου. Δόξα τω Θεώ, δεν έχω σταματήσει να δουλεύω ούτε μέρα από τότε που ξεκίνησα πριν 16 χρόνια και ταυτόχρονα δεν έπαψα ποτέ να βοηθάω κόσμο όσο και οπότε μπορώ με όλη μου την ψυχή. Αυτό είναι ευλογία, είναι πολύ ωραίο πραγματικά. Το συναίσθημα είναι ακριβώς όπως όταν κάνουμε ένα δώρο σε κάποιον, εμείς χαιρόμαστε περισσότερο από αυτόν που σκίζει το περιτύλιγμα και περιμένουμε -τι άλλο- απ’ το να τον δούμε να χαμογελά και ένα απλό "ευχαριστώ". Αυτό είναι η ζωή, μη νομίζεις! Στα απλά πράγματα και στην προσφορά κρύβεται η ομορφιά της ζωής.

Η πιο συγκινητική στιγμή για μένα ήταν η περιπέτεια που έζησε ο 22χρονος Γιάννης Σεβδικάλης που έχασε τα δυο του πόδια μέσα σε λίγα λεπτά όταν τον παρέσυρε τρένο. Ένας κοινός μας φίλος μου ζήτησε να τον βοηθήσουμε μέσα από την εκπομπή να συγκεντρώσουμε χρήματα, κάποιοι άλλοι φίλοι του διοργάνωσαν μια μεγάλη συναυλία στο κέντρο "Βοτανικός" του Θανάση Πριόβολου.

Μέσα από την εκπομπή συγκεντρώσαμε ένα μεγάλο πόσο και με τη βοήθεια του κυρίου Γιώργου Πατούλη Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου καταφέραμε το ακατόρθωτο. Το συγκλονιστικότερο απ’ όλα ήταν το βράδυ της συναυλίας που -εξαιτίας της απεργίας των ΜΜΜ- ο κόσμος ερχόταν με τα πόδια από όλη την Αθήνα. Αυτό δεν το είχα ξαναδεί! Ο Γιάννης ήταν πραγματικά ευτυχισμένος και μου ζήτησε να ανέβω στη σκηνή και να του διαβάσω ένα γράμμα που είχε γράψει. Εκεί συγκινήθηκα πάρα πολύ.

Με αυτό το παιδί και την οικογένειά του μας συνδέει πια κάτι πιο ουσιαστικό από φιλία.

Τέτοια παρόμοια περιστατικά είναι πολλά. Σημασία έχει να μην τα προσπερνάμε και να βοηθάμε όσο μπορούμε. Ο μπαμπάς μου λέει πάντα "μικρή βοήθεια μεγάλη σωτηρία". Αυτό το ακούω από παιδάκι μέχρι σήμερα να το λέει και έχει απόλυτο δίκιο. Και βέβαια δεν πρέπει να λες τι κάνεις, αλλά να κάνεις και να μην τα λες. Αυτό είναι το σωστό».

«Το ατύχημα που είχα με τάραξε αρκετά γιατί βρέθηκα από τη μια στιγμή στην άλλη στο σπίτι για 10 ημέρες με πόνους. Η οικογένειά μου και οι πιο στενοί μου άνθρωποι ήταν εκεί παρόντες μέρα νύχτα. Με στήριξαν πολύ.

Δεν με επηρέασε σε τίποτα, με συγκίνησε μόνο πολύ το ενδιαφέρον του κόσμου. Δεν το περίμενα. Μια κοπέλα από τη Γερμανία, η Μαρία, μου έστειλε ένα φυλαχτό με γράμμα. Άλλος, μου έστειλε κάρτες με ευχές. Να σου πω την αλήθεια ένιωσα την αγάπη ανθρώπων που δεν περίμενα».

«Γενικά ναι. Παλιά, τώρα περισσότερο ελεγχόμενο θα έλεγα. Προσπαθώ τουλάχιστον να το ελέγχω γιατί το άγχος δημιουργεί τεράστια προβλήματα χωρίς να το καταλαβαίνουμε».

«Αδυναμία έχω μόνο στους ανθρώπους που αγαπώ κυρίως στα ανίψια μου τη Μελίνα και τον Άγγελο. Ο χρόνος που περνάω μαζί τους είναι πολύτιμος και ξεχωριστός».

Πως τα προλαβαίνεις όλα; Αρχισυνταξία σε δυο εκπομπές, σχολή, υποχρεώσεις;

«Εδώ και τρία χρόνια διδάσκω δημοσιογραφία στη σχολή ΟΜΗΡΟΣ και πρέπει να σου πω πως ειδικά για τη σχολή αφήνω τα πάντα. Η χαρά που παίρνω από τα παιδιά και κυρίως από την απόδοση που έχουν όσο περνάει ο καιρός δεν συγκρίνεται. Έχουν όρεξη, διάθεση για μάθηση , πίστη σε αυτό που κάνουν. Μου αρέσει το μάθημα πάρα πολύ. Προσπαθώ να τους μεταδώσω όλα όσα έχω διδαχθεί όχι μόνο μέσα από τα βιβλία, αλλά και από την εμπειρία των ετών στην πρωινή ενημερωτική ζώνη. Αυτό που θέλω να μάθουν πάνω απ’ όλα είναι πως πρώτα πρέπει να είσαι καλός άνθρωπος και μετά μπορείς να γίνεις καλός σε οποίο επάγγελμα και αν επιλέξεις στη ζωή».

«Αααααα κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Έκλεισα 10 χρόνια που ξυπνάω στις 03:30.
Συνήθεια είναι όλα στη ζωή Νίκο. Κάποιες φορές μου κακοφαίνεται πολύ, άλλες λέω "δεν πειράζει, δόξα τω Θεώ που έχω δουλειά και πάω καλά και έχω την υγεία μου". Τι να κάνουμε, όλες οι δουλειές έχουν τα καλά και τα κακά τους, έτσι και η δικιά μου. Σκέφτομαι τα θετικά και προχωράω παρακάτω».

«Νομίζω ναι! Αν θέλει ο Θεός, θα έρθει και η δική μου σειρά. Βεβαίως και θέλω να κάνω οικογένεια σαν και αυτή που μεγάλωσα και έτσι όπως μεγάλωσα με τους γονείς μου με πολύ αγάπη. Θα ήταν δώρο Θεού!».

«Τα ταξίδια για μένα είναι ένα μεγάλο κομμάτι στη ζωή μου. Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Από Αμερική και Καναδά, μέχρι Ασία και Αφρική και Ευρώπη. Είμαι πολύ τυχερή γιατί έχω φίλους που ζουν έξω και τους έχω επισκεφτεί. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση είναι αυτό που ακούς συχνά ότι "όποια πέτρα και αν σηκώσεις από κάτω είναι ένας Έλληνας". Είχα πάει στο Γκραντ Κάνυον και σε ένα χωριό Ινδιάνων και ένας τύπος μόλις του είπα ότι είμαι Ελληνίδα άρχισε να μου τραγουδάει "Τα παιδιά του Πειραιά"! Και ταυτόχρονα όλοι άρχισαν να χτυπούν συνοδευτικά παλαμάκια».

«Ωχχχχ πολλά μου έβαλες!!! Θα σου πω ένα καλό ανέκδοτο που μου είπαν πρόσφατα:

Δεν ξέρω πολλά από ποδόσφαιρο, αλλά στο γραφείο απέναντί μου βλέπω αφίσες του ΠΑΟΚ που έχει βάλει ο Αυτιάς. Στο πατρικό μας σπίτι βλέπω αφίσες του Παναθηναϊκού που έχει ο αδερφός μου...Τώρα τι να σου πω τι είμαι… Για Παναθηναϊκό με βλέπω!».