Τώρα με ένα ούρλιασμα
γίνομαι παγκόσμιος
Αυτό μεινέσκει πανανθρώπινο
Νίκος Καρούζος
Από μακριά είδα το Φουσκογιάννη (Τζάτζιμο) και ρώτησα το φίλο μου τον Σήφη που τον χαιρέτησε ποιος είναι. Και αυτός αντί απάντησης μου έστειλε ένα βίντεο με το Φουσκογιάννη να τραγουδά το ριζίτικο “κάλεσμα κάνει ο Κωνσταντής”.
Αμέσως ήρθα σε επαφή με μία πνοή ζωής, με τον πόνο, την αντρειοσύνη αλλά και το ταπεινό και το τίποτα, δηλαδή το παν.
90χρονος αλλά πριν λίγα χρόνια ανέβαινε στο μιτάτο του.
Τραγούδα το ριζίτικο με ένα απίστευτο εύρος φωνής λες και μιλεί. Από κει το παρατσούκλι Φουσκογιάννης;
Σεμνός, λιγομίλητος, πώς αλλιώς θα μας ανέβαζε στα υψίπεδα των λευκών ορέων με τη διαύγεια και την απόλυτη ορατότητα; τραγουδά την αντρειοσύνη χωρίς φωνασκια, τον πόνο χωρίς ολοφυρμο, τον έρωτα χωρίς διαλάληση.
Κάλεσμα κάνει ο Κωνσταντής το γάμο του να κάνει, εννιά μέρες εζύμωνε και 9 μέρες εκάλιε
στο ύστερο του κάλεσμα του απάντηξε ο χάρος, αγάλι αγάλι Κωνσταντή είπε ο χάρος στον Κωνσταντή (και μην βαροξοδιάζεις γιατί έχομεν λογαριασμό).
Ο Φούσκογιάννης τελειώνει το τραγούδι πριν τα εντός της παρενθέσεως. Αυτά πρέπει να είναι πρόσθετα, μεταγενέστερα και εντέλει άνευ νοήματος .
Γιατί κάιτοι αγράμματος ξέρει καλά τη στίξη.
Ξερει ότι η τέλεια καταργείται αν βάλεις άλλες δύο τρεις τελείες στη σειρά.
Με λίγα λόγια λες πολλά και με καθόλου πολλές φορές τα πάντα.
Αλλωστε το κάλεσμα του χάρου στον γάμο σημαίνει εξοικείωση με το φθαρτό και επίγνωση του πέρατου. Σημαίνει παραδοχή ότι αυτός και ο άλλος κόσμος δεν είναι οριστικά διαχωρισμένοι αλλά “επικοινωνούν”.
Σημαίνει αίσθηση του μέτρου, των δυνατοτήτων του ανθρώπου, σημαίνει απόρριψη μιας αίσθησης παντοδυναμίας, σημαίνει άρνηση της ύβρεως.
Η μάνα μου όταν πήγαινα να τη δω όσο ζούσε στην ορεινή Αρκαδία δεν παρέλειπε να ανοίγει την κασέλα και να μου δείχνει τα ταφικά της ρούχα.
Και όταν της έλεγα, μάνα μού τα έχεις δείξει, μου απαντούσε, «Μην κάνεις κανένα λάθος»! Με μία φυσικότητα που με εξέπληττε αλλά και με συνέτιζε με γείωνε στην φθαρτοτητα.
Κάλεσμα κανει ο Κωνσταντής …Κι εμείς αντί να ανατρέχουμε στις πηγές και να ανακράζουμε βοήθεια, τραγουδάμε Θουρια στις εθνικές μας εορτές.
Το ριζίτικο τόσο έξω από την εποχή μας αλλά και τόσο μέσα. Στην πηγή, στα έγκατά μας.
Δεν τραγουδιέται, ρέει μέσα μας, βιώνεται.
Δεν αποτελεί αγκύλωση στο παρελθόν αλλά πηγή λαλεουσα για την ξηρασία του μέλλοντος.
Απήχημα ενάντιο στη φθορά, κινούμενο από τις εσχατιές του χρόνου σε μια περιορισμένη τοπική κοίτη, σαν μια πανάρχαιη προγονική εντολή.
Μας διδάσκει και μας εισάγει στη δημιουργική απορία στην ευφορία του υπαινιγμού, στο πολύτιμο του ερωτηματος .
Αφιερωμένο
Στο γήρας που θάλλει.
