«Eνα μικρό βήμα για τον άνθρωπο ένα γιγαντιαίο άλμα για την ανθρωπότητα».
Aυτά ήταν τα πρώτα λόγια του αστροναύτη Νιλ Aρμστρονγκ όταν κατέβηκε το σκαλάκι της σεληνακάτου και επραγματοποίησε το πρώτο βήμα ανθρώπου πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης. Ηταν ώρα Ελλάδος 10.56, της 21ης Ιουλίου 1969. Ενα όνειρο των επιστημόνων της NASA και της ανθρωπότητας ολόκληρης γινόταν πραγματικότητα.
Τον ακολούθησε ο Εντουιν Ολντριν. Ενα δισεκατομμύριο άνθρωποι παρακολούθησαν το εγχείρημα με κομμένη την ανάσα. Αλλο όμως, μεγάλο επίτευγμα ήταν η ζωντανή μετάδοση λεπτό προ λεπτό, από την τηλεόραση αυτού του γεγονότος. Θυμάμαι που καθόμασταν κολλημένοι στην ασπρόμαυρη συσκευή τηλεόρασης της εποχής, μάρκας ελληνικής IZOLA, και κάποιες στιγμές εγώ να πηγαίνω στην αυλή του σπιτιού μας και βλέποντας το φεγγάρι να μην είναι δυνατόν να συνειδητοποιήσω ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει εκεί επάνω άνθρωπος! Εξάλλου δεν ήταν μεγάλο το διάστημα που είχε δημιουργηθεί η ελληνική τηλεόραση, σε ασπρόμαυρο φυσικά.
Η αγωνία όλων είχε αρχίσει από τη στιγμή που το διαστημόπλοιο που μετέφερε την σεληνάκατο έφθασε σε τροχιά της σελήνης και όλοι περίμεναν να αποκολληθεί η σεληνάκατος για να προσσεληνωθεί. Η αγωνία δεν περιγράφεται όταν ακουγόταν η εκφώνηση των μέτρων που αυτή απείχε από την επιφάνεια της σελήνης. Ογδόντα, εξήντα, σαράντα, είκοσι μέτρα και τέλος. Οπως, αγωνία φοβερή αν θα λειτουργήσει το σύστημα των μικρών πυραύλων που θα επανέφερε τη σεληνάκατο, μετά από τις παραπάνω από δύο ώρες παραμονή εκεί, στο διαστημόπλοιο. Ο φόβος μήπως οι αστροναύτες παραμείνουν αιώνια στο φεγγάρι ήταν διάχυτος σε όλους και ξέσπασαν σε χειροκροτήματα όταν αποσεληνώθηκε και συνδέθηκε πάλι με τη “μάνα” και όταν μετά από τέσσερις μέρες, επέστρεψαν στη γη.
Ο κυβερνήτης του διαστημόπλοιου “APOLLO 11” Μάικ Κόλινς, που ανέμενε κινούμενος με ταχύτητα 6.000 χλμ. την ώρα, μα και η NASA, είχαν χάσει για αρκετή ώρα την επαφή με τη σεληνάκατο. Αργότερα αφηγήθηκε την τρομερή αγωνία του για το τι θα έκανε αν οι δυο κατακτητές της Σελήνης δεν επέστρεφαν στο διαστημόπλοιο. Σκέψεις να αυτοκτονούσε ή να επέστρεφε στη γη και να είναι στιγματισμένος για το υπόλοιπο της ζωής του;
Σήμερα, ευρίσκεται εν ζωή όπως και ο Ολντριν που είναι 90 ετών.
Το κατόρθωμα αυτό προκάλεσε παγκόσμια φρενίτιδα και πάνω από 1.000.000 Αμερικανοί υποδέχθηκαν τους αστροναύτες, και ιδίως τον Αρμστρονγκ. Μετά την επιστροφή του αργότερα δε γυρίστηκε και φιλμ με τίτλο το όνομα αυτού του αστροναύτη.
Λίγους μήνες πριν, τα Χριστούγεννα του 1968, με το “APOLLO 8” τρεις αστροναύτες επραγματοποίησαν πτήση γύρω από τη Σελήνη 14 ημερών, για να επισημάνουν το σημείο που θα είχε προσσελήνωση το “ΑΠΟΛΛΩΝ ΙΙ”. Ο αρχηγός αυτού του ταξιδιού Φρανκ Μπόρμαν, που κήρυσσε τον θείο λόγο στον ναό του διαστημικού κέντρου, ανάφερε μετά την επιστροφή: «Ετσι αντικρίσαμε την όψη του Θεού». Και συμπλήρωσε: «Η θέα της Γης από την Σελήνη με εμάγεψε κυριολεκτικά. Ενας μικρός δίσκος 240.000 μίλια μακριά. Ηταν δύσκολο να φαντασθεί κανείς πως το μικρό αυτό πράγμα, ήταν γεμάτο από τόσα προβλήματα, απογοητεύσεις, μαινόμενα εθνικιστικά συμφέροντα, λιμούς, πολέμους, αρρώστιες, που δεν φαίνονται από την απόσταση αυτή…».
Ο Μπόρμαν, 100 χλμ. από την επιφάνεια της Σελήνης, και με τη φανταστική ταχύτητα των 40.000 χλμ., σαν Χριστουγεννιάτικο μήνυμα προς τη Γη διάβασε το πρώτο μέρος από το κεφάλαιο της Βίβλου τη Γένεση: Στην αρχή εδημιούργησε ο Θεός τον Ουρανό και τη Γη. Και είπε ο Θεός: Ας γίνει Φως και διαχώρισε ο Θεός το φως από το σκοτάδι και ονόμασε το φως ημέρα και το σκοτάδι νύχτα κ.λπ…
Για την κατάκτηση του διαστήματος πλήρωσαν όμως με τη ζωή τους τρεις αστροναύτες της NASA όταν την 28-1-1967 τυλίχθηκε στις φλόγες το διαστημόπλοιο “ΑΠΟΛΛΩΝ Ι”, κατά τη διάρκεια δοκιμής, ενώ αρκετά χρόνια αργότερα, επτά αστροναύτες μέσα στους οποίους και η θρυλική δασκάλα της NASA και άλλη μια γυναίκα “εξαερώθηκαν”, όταν το διαστημικό λεωφορείο “Τσάλεντζερ” ένα λεπτό μετά την εκτόξευσή του εξερράγη στον αέρα. Στο έδαφος ένα εκατομ. Αμερικανοί, μέσα στους οποίους τα παιδιά και η οικογένεια της δασκάλας και των άλλων, έζησαν αυτό το απίστευτο δράμα.
