– (Tο παλιό λιμάνι) Δεν ξέρω να υπάρχει άλλος τόπος πιο γοητευτικός από τα Χανιά μας. Δεν ξέρω να υπάρχει άλλο λιμάνι στον κόσμο πιο ποιητικό, γλαφυρό, φωτεινό και γιομάτο από ιστορία… Αυτό που ξέρω όμως, είναι πως κάθε χειμώνα, οι καταστηματάρχες, οι πιο εκτεθειμένοι στη μανία των καταιγίδων και των φουσκονεριών, μετράνε ζημιές και καταστροφές (φωτ. 1). Το δε λιμάνι υποφέρει από τις “ατυχείς” επισκευές στο πλακόστρωτο και στην αποβάθρα του (φωτ. 2, 3). Επειδή πρόκειται κατά κάποιο τρόπο για το πιο πολυσύχναστο σημείο της παλιάς πόλης και επειδή εφεξής οι κακοκαιρίες του χειμώνα θα είναι εντονότερες, μήπως θα πρέπει όλοι (Περιφέρεια, Δήμος, φορείς, εμπορικός κόσμος, κάτοικοι, Αρχαιολογική Υπηρεσία) να σκεφτούμε πιο σοβαρά την επανακατασκευή και την καλύτερη προστασία του;
– (H διάσκεψη στο Βερολίνο, για το Λιβυκό πρόβλημα) Πολλά τα διαδραματιζόμενα στη Λιβύη, πολλοί οι υποψήφιοι “προστάτες” της βορειοαφρικανικής χώρας (Ρωσία, ΕΕ, Ιταλία, Γαλλία, Τουρκία). Ο μόνος που λείπει είναι οι ΗΠΑ του Τραμπ -τον οποίο φυσικά αντικαθιστά ο Ερντογάν και εμείς ως άμεσα ενδιαφερόμενοι, ή όχι; Το γιατί η σκυτάλη από τις ΗΠΑ δόθηκε στην Τουρκία, η απάντηση είναι ότι η Τουρκία ανέκαθεν είχε μεγάλη στρατηγική σημασία για την Αμερική: ως ανάχωμα στην κάθοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο αλλά και τον ισλαμικό φονταμενταλισμό (ISIS). Καθώς επίσης και ως πρότυπο (sic) συμβίωσης του Iσλάμ με τη Δύση! Η Τουρκία καλείται και στο Βερολίνο (19/1) να συμμετάσχει στις διπλωματικές πρωτοβουλίες της κας Μέρκελ για την ειρήνευση στη Λιβύη. Aξιον απορίας: γιατί δεν καλείται και η χώρα μας -το έσχατο σύνορο της ΕΕ με τη Λιβύη, αλλά και άμεσα θιγόμενη από την τουρκική πολιτική; Μήπως, μετά τη Συρία και τη Λιβύη, το επόμενο λαμπρό στάδιο “δόξης” του σουλτάνου, θα αφορά στην “ειρηνική επίλυση” των ΑΟΖ της ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου; Μήπως και πάλι οι άλλοι αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς;
– (Προεδρολογικά) Σε μια περίοδο που η τουρκική επιθετικότητα είναι “ante portas” και η εθνική ανάγκη για ενότητα είναι όσο ποτέ αναγκαία, το να προβάλλεται σωρεία ονομάτων (12 παρακαλώ!) ως υποψηφίων ΠτΔ, δεν είναι το καλύτερο που θα ήθελε ο ελληνικός λαός. Δυστυχώς και τώρα -όπως και τον καιρό της κρίσης- προηγούνται οι “κομματικές σκοπιμότητες” και έπεται το εθνικό συμφέρον. Το πολιτικό σύστημα οφείλει να συνειδητοποιήσει πως ο θεσμός του προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι “πινγκ-πονγκ” ονομάτων, αλλά μια σοβαρότατη διαδικασία. Πρόκειται για τον “πρώτο πολίτη” της χώρας, τον εκπρόσωπό μας στα διεθνή φόρα, τον εγγυητή του Συντάγματος και των δημοκρατικών διαδικασιών. Επιπλέον, στις ιδιαίτερα κρίσιμες συνθήκες, σε καιρούς όπου κρίνονται εθνικές υποθέσεις και τίθενται υπό αμφισβήτηση τα εθνικά μας δίκαια, επιβάλλεται το πρόσωπο που θα προταθεί να συγκεντρώνει ορισμένα στοιχεία -όπως βαθιά γνώση του διεθνούς δικαίου, και χαρακτηριστικά- όπως η αξιοπρέπεια και ο σεβασμός όλων μας.
