Είναι νησί μικρό, αλλά όσα της λείπει σε έκταση τα αναπληρώνει σε ομορφιά το Θιάκι, όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι. Είναι τραχύ και συγκλονιστικά καλλίγραμμο. Όταν πήγα την πρώτη φορά, έπαθα έρωτα. Πήγα ακόμη δύο φορές μαζεμένες μέχρι να μου περάσει. Η διαδρομή απλή και υπέροχη. Για μπάνιο στο φιλιατρό ή το Γιδάκι, φαγητό στον Σταυρό ή Ανωγή, καφέ και πρώτο ποτό στο Κιόνι (αν και ξεμέναμε πολλά βράδια εκεί) και Φρίκες για συνέχεια.
Το άλλο απίθανο που δεν είναι πολύ γνωστό είναι τα πανηγύρια του νησιού. «Τα πανηγύρια είναι το γεγονός του καλοκαιριού. Βαλς, κανταδόρικες μπαλάντες, επτανησιακά παραδοσιακά τραγούδια. Οποιαδήποτε απόπειρα περαιτέρω περιγραφής των θιακιώτικων πανηγυριών χρειάζεται οπτικοακουστικές λέξεις, και τέτοιες δεν υπάρχουν», όπως λέει και ο φίλος μου Lolek, κατά κόσμο Γιάννης Αναγνωστάτος, Θιακός μέχρι το κόκκαλο. Γίνεται της τρελής στα πανηγύρια της Ιθάκης, χορεύουν και οι αχόρευτοι. Το βράδυ φεύγει νεράκι και χωρίς να το καταλάβεις σε έχει χτυπήσει η πρώτη αχτίδα του πρώιμου ήλιου και τότε μαζεύεσαι για ύπνο κατευχαριστημένος. Σαν πας στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να ΄χεις πάρει αρκετές μέρες άδειας, γιατί δεν θα θες να φύγεις.
Το άγαλμα του Οδυσσέα
Θανάσης Καρατζάς / athensvoice.gr
