Μανία για εξουσία

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Θυμάμαι ακόμα τις πρώτες αντιδράσεις όταν τα ξημερώματα της 25ης Ιανουαρίου του 2015, τέσσερα χρόνια πριν, τέτοιες μέρες περίπου, ο Πάνος Καμμένος ανακοίνωσε πρώτος τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ. «Δεν θα μπορούσε να εξετάσει ο ΣΥΡΙΖΑ το ενδεχόμενο συνεργασίας με το Ποτάμι πρώτα;», αναρωτιόταν εύλογα ψηφοφόρος της Κεντροαριστεράς (της ΔΗΜΑΡ τότε) στα κοινωνικά δίκτυα, εκφράζοντας, προφανώς, τις σκέψεις των περισσοτέρων.

Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ μοιράστηκαν –διχάστηκαν μάλλον– τότε. Κάποιοι το «κατάπιαν», «χρύσωσαν το χάπι», «έκαναν τους Κινέζους» – παρατηρείτε, φαντάζομαι, τον καταιγισμό από εισαγωγικά: προτάσεις και φράσεις με συνοδεία πολλών εισαγωγικών ταιριάζουν γάντι σε κάθε τέτοια υποκριτική στάση. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι εξέφρασαν απευθείας την απογοήτευσή τους, ακόμα και την αποστροφή τους. Αυτοί ήταν από τους πρώτους που αποχώρησαν από τη δεξαμενή των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.

Οσοι δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν τους χειρότερούς τους φόβους: τον άκρατο πολιτικό αμοραλισμό, τον κυνισμό, την εξουσιομανία, την απόλυτα συνειδητή επιλογή από την Κουμουνδούρου να λέει ότι έχει ήλιο ενώ βρέχει καταρρακτωδώς (κοινώς, η κωμικοτραγική βάφτιση των ΑΝΕΛ ως κόμμα «Κεντροδεξιό»). Οι μη συριζαίοι ψηφοφόροι επιβεβαίωσαν τους φόβους τους βλέποντας βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ να σφιχταγκαλιάζονται στις ορκωμοσίες τους, ενθυμούμενοι πόσο συγκρατημένα, αν όχι ψυχρά, συγκυβέρνησαν για λίγο Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ με το ΛΑΟΣ (στην ουσία οι μεν απλώς ανέχονταν τους δε).

Κάπως έτσι, ένα κόμμα του 3%, με στοιχεία κραυγαλέου εθνολαϊκισμού, ομοφοβικά και αντισημιτικά σύνδρομα και κορώνες πατριδοκαπηλείας, βρέθηκε στην εξουσία, καταλαμβάνοντας υπουργεία πολλά και σημαντικά, μεταξύ αυτών και το υπουργείο Εθνικής Αμυνας.

Πέρα από τον τραγέλαφο του πρώτου εξαμήνου ως προς τα μνημόνια, πέρα από το βαρουφάκειο σουρεαλισμό, πέρα από το τραυματικό δημοψήφισμα, ήταν αυτή η συνεργασία της ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη λαϊκιστική Ακροδεξιά που στιγμάτισε την πολιτική ζωή της χώρας, στο εσωτερικό της τουλάχιστον, και η οποία γνώρισε την αποθέωση στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, με τους κοινούς πανηγυρισμούς των αρχηγών των δύο κομμάτων στην πλατεία Κλαυθμώνος, στο κεντρικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ. Το χειρότερο; Από κάτω, αριστεροί ψηφοφόροι αποθέωναν τον Πάνο Καμμένο!

Ολο αυτό το πανηγύρι έλαβε τέλος την εβδομάδα που πέρασε με αφορμή τις Πρέσπες. Φαίνεται, όμως, ότι κάπου έπρεπε και οι ΑΝΕΛ να βάλουν ένα όριο σε αυτές τις αλυσιδωτές κωλοτούμπες από το 2015. Προχθές, στη Βουλή, ο πρωθυπουργός επέμεινε ότι το «διαζύγιο» ήταν πραγματικό και όχι στημένο. Και ο κ. Καμμένος επέμεινε, με τη σειρά του, ότι δύο φορές αθέτησε ο κ. Τσίπρας τον λόγο του απέναντί του, αναφορικά με το Μακεδονικό.

Η Ιστορία ίσως αποφανθεί κάποτε γι’ αυτή τη συμμαχία-σύμβολο εξουσιομανίας και πολιτικού αμοραλισμού.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή