Είναι κάτι σαν πολιτικός ιός. Μεταλλάσσεται και είναι ανθεκτικός στα εμβόλια. Προσβάλλει κυρίως τις εγκεφαλικές λειτουργίες αγκαλιάζοντάς τες με την ελαφρότητα του δικού του εγκεφάλου. Μειώνοντας την ισχύ τους, προκαλεί ψυχική ευεξία. Μη φαντασθείτε τίποτε κακό. Ο Τέρενς Κουίκ είναι σαν τις μαύρες τρύπες του σύμπαντος. Οπως στις μαύρες τρύπες η βαρύτητα είναι τόσο ισχυρή, που δεν αφήνει ούτε καν το φως να ξεφύγει, έτσι και ο εγκέφαλος του Τέρενς Κουίκ έχει τέτοια βαρύτητα ελαφρότητας, που δεν αφήνει ούτε σκέψη να βγει στην επιφάνεια. Συνήθως το φαινόμενο παρατηρείται στη γραφή δυσνόητων φιλοσόφων. Οποιος έχει αποπειραθεί να κατανοήσει τον Χάιντεγκερ καταλαβαίνει τι εννοώ. Επειδή όμως η μικρή αλλά υπερήφανος Ελλάς Χάιντεγκερ δεν διαθέτει αλλά διαθέτει Τέρενς Κουίκ, έχει αναλάβει αυτός να κρατάει τη σκέψη μας σε εγρήγορση. Γιατί ο Κουίκ υπέγραψε πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων διακηρύσσοντας στο πανελλήνιο ότι θα ψηφίζει στη Βουλή ό,τι του πει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι έχει στο μυαλό του ο προοδευτικός πατριώτης; Και ποιος επιτέλους είναι ο Τέρενς Κουίκ, αυτός ο άγνωστος; Καλά, αυτό το τελευταίο το αφήνω για τον βιογράφο του, αν δεν τον προλάβει ο ίδιος με την αυτοβιογραφία του.
Τις τελευταίες ημέρες διακινούνται στο Διαδίκτυο διάφορα που μας υπενθυμίζουν ότι ο Τέρενς στα νιάτα του εργαζόταν για την αείμνηστη ΥΕΝΕΔ και κολάκευε Παττακούς και Ασλανίδηδες. Σιγά τα ωά. Εκανε ό,τι θα ήθελε να κάνει η πλειονότης των Ελλήνων, αλλά δεν της δινόταν η ευκαιρία – διότι, όποτε της δινόταν, το έκανε. Εγώ θυμάμαι πάντα την καλύτερη, νομίζω, στιγμή της σταδιοδρομίας του. Είμαστε στο 1991, ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου, όταν απογειώνονται τα πρώτα μαχητικά της συμμαχίας με στόχο το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν. Ο Τέρενς τότε ήταν στον ΑΝΤ1, αν δεν κάνω λάθος, και αναμετέδιδε εικόνα από το CNN, έναν σκοτεινό διάδρομο και βομβαρδιστικά που απογειώνονται. Και από όλα όσα θα μπορούσε να πει τι διάλεξε; «Δείτε τι ωραία που αναβοσβήνουν τα φωτάκια τους». Ενας άνθρωπος που βλέπει τα βομβαρδιστικά σαν αεροπλανάκια σε λούνα παρκ δεν μπορεί παρά να είναι ευτυχισμένος. Κι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος κάνει και τους γύρω του ευτυχισμένους.
Δεν προσχώρησε ο Κουίκ στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαθε Κουίκ για να κερδίσει το δικαίωμα στην ευτυχία. Προς το παρόν, η ευτυχία ταυτίζεται με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ομως η προσφορά του Κουίκ δεν περιορίζεται σ’ αυτήν. Απαλλάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ από την ιδεολογική και πολιτική σαβούρα που βάραινε την ελαφρότητά του. Ο Κουίκ και πρόσωπα σαν τον Κουίκ κάποτε ξαλάφρωναν τη Δεξιά από την πολιτική της βαρύτητα. Τώρα ανέλαβε υπηρεσία στην Αριστερά. Του εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία. Αντί για προοδευτική συμμαχία, θα λένε «πάθαμε Κουίκ» και θα καταλαβαινόμαστε.