Η πολιτισμική γεωγραφία μπορεί να είναι ένας από τους πιο ελκυστικούς κλάδους της γνώσης, αλλά η θέαση έργων που ξετυλίγουν προσωπικές διαδρομές σε ένα σώμα ιστορίας, αρχιτεκτονικής και κουλτούρας του τόπου, προκαλεί άμεση σύνδεση. Τα έργα της Λίλας Μαδούρου, όπως παρουσιάζονται στην γκαλερί Genesis του Γιώργου Τζάνερη, οργανώνουν μια προσωπική ανθολόγηση τόπων και κατευθύνουν το βλέμμα σε συστάδες κτιρίων, δέντρων, μνημείων και αρχιτεκτονικών θραυσμάτων σε μαυρόασπρα σχέδια με μελάνι, μαρκαδόρο ή ραπιδογράφο. Ορισμένα, λίγα, είναι φαιόχρωμα και εκπέμπουν θέρμη. Ολα όμως τα έργα της Λίλας Μαδούρου έρχονται να προτείνουν μια νέα σχέση με τις αρχέγονες ιδέες της περιήγησης και της βιωματικής ταύτισης με σπαράγματα της ζώσας ιστορίας.
Το αποτύπωμα της έκθεσης φέρει ένα ιδίωμα ειδικού βάρους. Ισως να είναι «η ρυθμική ευχέρεια της αφήγησης και η απροσδόκητη γοητεία της ενδελεχούς αποτύπωσης του εφήμερου», όπως γράφει στον κατάλογο η επιμελήτρια της έκθεσης, Ιρις Κρητικού. Νιώθει κανείς την αύρα του καλού γούστου. Η Λίλα Μαδούρου, με σπουδές εσωτερικής αρχιτεκτονικής στο Παρίσι, ζωγραφικής, αγιογραφίας και χαρακτικής, μας οδηγεί στην προσωπική της γεωγραφία: Αθήνα (Ηρώδειο, Αέρηδες, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Πλάκα), Σπέτσες, Ανδρος, Πάτμος, Εφεσος, Παρίσι, Ρώμη, Βενετία… Σε αυτές τις στάσεις, η Λίλα Μαδούρου δεν αρκείται σε περιγραφές ούτε σε αναπαραγωγές. Είναι εμφανείς η εσωτερική διαδρομή και η εύκρατη ζώνη μέσα στην οποία γεννήθηκε κάθε έργο ξεχωριστά. Υπάρχει βίωμα. Και επιπλέον εξαιρετική ευχέρεια στο σχέδιο, το οποίο πατάει γερά και στέρεα στις διδαχές μιας μακράς, κληροδοτημένης παράδοσης.
Η καλαισθησία των έργων της Λίλας Μαδούρου μας επανασυνδέει με ξεχασμένα ζητήματα κάλλους, όπως αυτά περιθωριοποιήθηκαν από περισσότερες στρατευμένες και πολιτικές κατευθύνσεις της τέχνης ή από ρεύματα και σχολές που υπογράμμιζαν το αθέατο, το κρυπτικό και το αμφίσημο. Η Λίλα Μαδούρου δίνει έργα απολύτως αυτοτελή και έντιμα, πιστά σε μια αντίληψη του κόσμου με αρχή, μέση και τέλος, με στέψη και βάση, με ορίζοντες και γεωμετρίες, με υλικές συσσωρεύσεις του ανθρώπινου πνεύματος και με ξέφωτα της θεϊκής δημιουργίας της φύσης. Η σύμπλευση ύλης και πνεύματος, άλλωστε, απογειώνεται στην πρώτη, επί της ουσίας, νεωτερική αρχιτεκτονική, που είναι το αποτύπωμα της Αναγέννησης, η οποία καλεί τον άνθρωπο να σταθεί με αυτοσυνειδησία. Η Λίλα Μαδούρου, έστω και έμμεσα, ανακαλεί στοχασμούς πάνω στην εξέλιξη των πόλεων όπως εκφράστηκαν από τον Αυστριακό αρχιτέκτονα και στοχαστή Καμίλο Σίτε (1843-1903) με εκείνη τη συγκινητική πίστη στην ιδέα του κάλλους.