O Εμανουέλ Μακρόν έμαθε να μιλάει, αλλά όχι να ακούει

O Εμανουέλ Μακρόν έμαθε να μιλάει, αλλά όχι να ακούει

3' 0" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ποιοι είναι οι ιστορικοί προπομποί των «Κίτρινων Γιλέκων»; Γιατί έχει στραφεί η γαλλική κοινή γνώμη κατά του Εμανουέλ Μακρόν; Αυτά και άλλα συζητήσαμε με τον Φίλιπ Νορντ, καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Princeton που ειδικεύεται στη σύγχρονη γαλλική ιστορία.

Ο Νορντ, που βρέθηκε στην Αθήνα στα τέλη του περασμένου μήνα για μία διάλεξη στο Princeton Athens Center, ανατρέχει στις ρίζες της σημερινής κακοδαιμονίας της Γαλλίας, το πετρελαϊκό σοκ του 1973. Μιλάει για την απώλεια βιομηχανικών θέσεων εργασίας, τη μείωση της επιρροής του συνδικαλισμού αλλά και της θρησκείας, την αποτυχία του σοσιαλιστικού προγράμματος Μιτεράν στις αρχές της δεκαετίας του ’80, τη διαίρεση της αγοράς εργασίας σε insiders και outsiders. 

Αναφερόμενος στα «Κίτρινα Γιλέκα», εξηγεί: «Μία από τις συγκρίσεις που κάνουν ορισμένοι είναι με τους Πουζαντιστές της δεκαετίας του ’50. Ηταν ένα δεξιό κίνημα, σαφώς αντισυστημικό. Παλαιότερα, στα τέλη του 19ου αιώνα, υπήρξε ένα κίνημα που ξεκίνησε ως εξέγερση φορολογουμένων, αρχικά με αριστερές τάσεις αλλά εξελίχθηκε στην κατεύθυνση του στρατοπέδου των anti-Dreyfusards. Το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» εντάσσεται σε αυτήν τη μακρά παράδοση: αντισυστημικό, πολιτικά ευμετάβλητο, πυροδοτούμενο κι αυτό από μία φορολογική διαμαρτυρία. Βλέπουμε ότι τόσο η Λεπέν όσο και ο Μελανσόν επιχειρούν να το προσεταιριστούν –εκτιμώ ότι η Λεπέν θα βρει στις τάξεις τού κινήματος περισσότερους οπαδούς, αλλά δεν είναι όλοι δικοί της».

Απομονωμένος κόσμος

Σχολιάζοντας την επιβεβαίωση της κατάρρευσης του παλαιού πολιτικού κατεστημένου στις πρόσφατες εκλογές, ο Αμερικανός καθηγητής σημειώνει: «Ολοι αυτοί οι θεσμοί που έδιναν μορφή στις ζωές των ανθρώπων –η Εκκλησία, τα συνδικάτα, τα κόμματα– δεν είναι πια παρόντες. Και ο κόσμος που δεν συμμετέχει στη νέα παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα νιώθει αποκομμένος, χωρίς υποστήριξη, απομονωμένος. Γι’ αυτό βλέπετε ότι τα μέλη των «Κίτρινων Γιλέκων» συναντιούνται σε πλατείες και οργανώνουν μπάρμπεκιου – είναι ένας τρόπος κοινωνικοποίησης, ένας τρόπος να νιώσουν λιγότερο απομονωμένοι».

Πόσο καλά έχει χειριστεί ο Μακρόν τη συγκεκριμένη πρόκληση; «Ο Μακρόν δεν διαθέτει τις αρετές του δημοκράτη πολιτικού, δεν έχει έφεση στην επαφή με τον κόσμο – αντιθέτως, τείνει να είναι συγκαταβατικός, ακόμα και προσβλητικός μερικές φορές. Είναι ολύμπιος στην προσέγγισή του, κι αυτό είναι εμπόδιο στην εφαρμογή του προγράμματός του. Παρακολούθησα ένα από τα Grand Débats [«Μεγάλες Συζητήσεις»] στα οποία συμμετείχε και είναι σίγουρο ότι ξέρει να μιλά και γνωρίζει τα θέματα. Ισως το πρόβλημα είναι ότι δεν σταματά να μιλά. Δεν ακούει πραγματικά, άρα δεν νομίζω ότι καταφέρνει να συνδεθεί με το ακροατήριο. Είναι πολύ κρίμα, γιατί υπάρχει μία τεράστια ευκαιρία με αυτήν την κυβέρνηση, και φοβάμαι ότι θα πάει χαμένη. Και η αγωνία είναι: τι έρχεται μετά; Εχουμε προεδρικές εκλογές το 2022 και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι ο Μακρόν ή οι Ρεπουμπλικανοί θα βρίσκονται στον β΄ γύρο. Μπορεί η αναμέτρηση να είναι μεταξύ του Μελανσόν και της Λεπέν».

Κοιτάζοντας το ευρύτερο ευρωπαϊκό μέτωπο, θεωρεί ότι το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών είναι ένδειξη ότι τα χειρότερα έχουν περάσει σε σχέση με την επέλαση του αντι-ευρωπαϊκού λαϊκισμού; «Το πρόβλημα είναι ότι οι υποκείμενες προκλήσεις παραμένουν ακέραιες. Στη Γαλλία για παράδειγμα, η ανεργία παραμένει υψηλή και οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του Μακρόν δεν έχουν φέρει ακόμα αποτέλεσμα. Η γήρανση του πληθυσμού επιβαρύνει το κοινωνικό κράτος. Στο ζήτημα της μετανάστευσης είμαι πιο αισιόδοξος: σε χώρες όπως η Γαλλία και η Βρετανία, η διαδικασία ενσωμάτωσης προχωράει – έστω και με αργά βήματα».

Θεωρεί ότι επικρατεί ένας εφησυχασμός στα υψηλότερα κλιμάκια της Ε.Ε. σχετικά με το πώς διαχειρίστηκε την ευρωκρίση; «Ναι. Παρακολουθώντας εξ αποστάσεως την άκαμπτη στάση της Γερμανίας, θεωρώ ότι προκάλεσε δυστυχία, η οποία δημιούργησε μίσος, το οποίο τελικά πολλαπλασίασε τα πολιτικά προβλήματα της Ευρώπης.

Ηταν μία πολύ μυωπική πολιτική, που έμοιαζε να πηγάζει από το προτεσταντικό ένστικτο. “Εγώ επέβαλα στον εαυτό μου αυτοπειθαρχία· τώρα πρέπει να κάνεις κι εσύ το ίδιο”».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή