Ενδεχομένως το έθνος να οφείλει στον Ευριπίδη Στυλιανίδη κάποια πανεπιστημιακή σχολή μάρκετινγκ στο Αγρίνιο ή κάπου ακόμη καλύτερα, π.χ. στα περίχωρα της Λαμίας. Πάντως, τη θέση του στην ιστορία της ελληνικής γραμματείας ο γνωστός παλαιός πολιτικός την κέρδισε με τη μεγαλειώδη ιδέα του να συγκεντρώσει νόμους, διατάγματα και εγκυκλίους, ολόκληρη την ως επί το πλείστον ακατάληπτη γραφειοκρατική παραγωγή του υπουργείου του, και να την εκδώσει σε έναν τόμο οκτακοσίων σελίδων. (Μεγαλειώδη χαρακτήρισα την ιδέα του, διότι, τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο έκανε και ο Βαβυλώνιος βασιλεύς Χαμουραμπί, με τον περίφημο κώδικά του· και μπορείτε να ρωτήσετε οποιονδήποτε ειδικό στη Μεσοποταμία για να σας πει το κύρος που απολαμβάνει σήμερα ο Χαμουραμπί στους κύκλους των αρχαιολόγων και των ιστορικών…)
Ολα αυτά τα ανέσυρα από το παρελθόν στο οποίο ανήκει πλέον ο Ευρ. Στυλιανίδης (δεν εξελέγη στις τελευταίες εκλογές), χάρη στον τίτλο που έδωσε στον ογκώδη τόμο του έργου του: «Τα πάντα είναι θέμα παιδείας». Ακριβώς! Πόσο δίκιο έχει. Τις προάλλες, λ.χ., τον άκουγα στο ραδιόφωνο να εκφράζει τις ανησυχίες του για το μέλλον της Ροδόπης, που δεν εκπροσωπείται πια στη Βουλή από χριστιανό βουλευτή, καθώς όλοι οι εκλεγέντες είναι μουσουλμάνοι. Ανησυχεί κυρίως, είπε, για τους 8.000 χριστιανούς ψηφοφόρους, οι οποίοι ψήφισαν μουσουλμάνους υποψηφίους, επειδή –κατά τη γνώμη του– υπέστησαν ένα είδος «μιθριδατισμού». Σε αυτό το σημείο, τον είδα με τα μάτια της φαντασίας να ορθώνεται, φορώντας το τιμημένο ηλεκτροφόρο (τριφασικό) ράσο του Γορτυνίας, και με τα στιβαρά χέρια του να αρχίζει να χτυπά το σήμαντρο του εθνικού κινδύνου! Διότι κατέληξε με τη ζοφερή διαπίστωση ότι «απειλείται η ανοικτή κοινωνία που φτιάξαμε μετά το 1974».
Η «ανοικτή κοινωνία», όπως την ορίζει ο Καρλ Πόπερ στο ιστορικό έργο του «Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της», είναι εκείνη στην οποία τα άτομα έχουν να αντιμετωπίσουν προσωπικές αποφάσεις, εν αντιθέσει με τις φυλετικές, κολεκτιβιστικές ή άλλες κοινωνίες η συνοχή των οποίων βασίζεται σε κάποιον «μαγικό» δεσμό, όπως λ.χ. η θρησκεία. Επομένως, το θρησκευτικό κριτήριο ότι, δηλαδή, οι χριστιανοί πρέπει να ψηφίζουν μόνο χριστιανούς είναι το αντίθετο της ανοικτής κοινωνίας. Γι’ αυτό ακριβώς, όμως, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε τον σύγχρονο Ευριπίδη της Ροδόπης και τη συμβολή του: επειδή, μέσα από τις αρλούμπες που εκστομίζει, μας θυμίζει ότι, ναι, αν όχι τα πάντα, τουλάχιστον η προσωπική σοβαρότητα εκείνου που διεκδικεί δημόσιο λόγο είναι και θέμα παιδείας…
Ηλθε πέμπτος
Γράφοντας σχετικά με τη δυναστεία των Καισάρων, με διάθεση αναθεωρητική, όπως θα λέγαμε σήμερα, ο Τάκιτος παρατήρησε ότι τα μεγάλα γεγονότα είναι τόσο σκοτεινά, ώστε ορισμένοι δέχονται ως αληθινή οποιαδήποτε φήμη σχετικά με αυτά, ενώ άλλοι μετατρέπουν την αλήθεια σε ψεύδος. Αυτά τα δύο λάθη, παρατηρεί ο μεγάλος Λατίνος ιστορικός, διαιωνίζονται με την πάροδο του χρόνου και κάπως έτσι διαμορφώνεται η ιστορική «αλήθεια» για τα γεγονότα.
Θα αποδείξω πόσο δίκιο είχε ο Τάκιτος, με ένα παράδειγμα, όχι από τη χορεία των μεγάλων γεγονότων, γιατί –δυστυχώς– η σταδιοδρομία του Απόστολου G. G. Kώστα επί του παρόντος δεν διαθέτει τέτοια. Είναι μια παράγραφος από το βιογραφικό του στη Wikipedia, όπου μπορούμε να θαυμάσουμε με πόση λεπτότητα και γλωσσική χάρη εξωραΐζεται η μεγαλύτερη αποτυχία της ζωής του. Διαβάζουμε: «Στις εθνικές εκλογές της 4ης Οκτωβρίου του 2009 έλαβε 35.107 ψήφους με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στην Α΄ εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης και κατέλαβε την πέμπτη θέση. Τον Μάρτιο του 2010 ανέλαβε γραμματέας Αποδήμου Ελληνισμού της Νέας Δημοκρατίας. Στις περιφερειακές εκλογές της 14ης Νοεμβρίου του 2010 εξελέγη αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης. Οταν ο Παναγιώτης Ψωμιάδης κηρύχθηκε έκπτωτος, εξελέγη περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας με 33 ψήφους έναντι 17 του συνυποψηφίου του Διονύση Ψωμιάδη, θέση την οποία διατήρησε και στις περιφερειακές εκλογές του 2014, όταν κατέβηκε ως ανεξάρτητος υποψήφιος».
Τι ωραία που αποσιωπάται η αλήθεια! Ναι, πράγματι, ο G. G. έλαβε αυτές τις ψήφους και ήλθε πέμπτος, αλλά παραλείπεται το βασικό: δεν εξελέγη. Σε εκείνες τις εκλογές, η Α΄ Θεσσαλονίκης εξέλεξε από τη Ν.Δ. κατά σειράν επιτυχίας τέσσερα πρόσωπα: τους Κ. Γκιουλέκα, Σπ. Καλαφάτη, Ιω. Ιωαννίδη και την Ελενα Ράπτη, η οποία έφαγε την έδρα (μεταφορικώς όλα…) του G. G. Παρακάτω, στις περιφερειακές εκλογές του 2010, λέει ότι «εξελέγη» αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης. Δεν εξελέγη ακριβώς, ούτε και διορίστηκε όμως. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση: τοποθετήθηκε άνωθεν ως επικρατείας στο ψηφοδέλτιο του Ψωμιάδη (μήπως επειδή θα ήταν αμφίβολο αν θα κατάφερνε να εκλεγεί μόνος του;), ώστε να κλείσει τον δρόμο του αδελφού Ψωμιάδη, Διονύση, που ήταν ο πρώτος σε ψήφους. Από το κόμμα, λοιπόν, επιβλήθηκε ο G. G. ως διάδοχος του Π. Ψωμιάδη όταν αυτός εξέπεσε και ύστερα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Φαίνεται όμως ότι το βιογραφικό του στη Wikipedia δεν το έγραψε ο ίδιος, γιατί είναι αδύνατο να μην τα θυμάται αυτά – στον ίδιον συνέβησαν όχι σε κάποιον άλλο. Ισως το έγραψε η γενιά του, που τον έχει καμάρι της και τον κακομαθαίνει.
Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι η γενιά του G. G. θα υποστηρίξει ότι είναι άδικος ο ισχυρισμός ότι ίσως δεν θα εκλεγόταν με τον Ψωμιάδη αν διεκδικούσε την εκλογή μέσω της ψήφου, διότι είχε λάβει 35.107 όταν απέτυχε στις βουλευτικές. Ομως, αν ισχύει το επιχείρημα αυτό, τότε η Ελενα Ράπτη θα μπορούσε να διεκδικήσει την προεδρία της Νέας Δημοκρατίας (γιατί όχι και της κανονικής Δημοκρατίας;), επειδή έλαβε περισσότερες από τις 35.107 ψήφους του G. G. – πόσο μάλλον, δε ο Γκιουλέκας ή ο Καλαφάτης, που πήραν ακόμη περισσότερες.
Το γελοιωδέστερο, πάντως, στην παράγραφο αυτή είναι το πώς χρησιμοποιείται η ακρίβεια των στοιχείων παραπειστικά. Αναφέρεται επακριβώς ο αριθμός των ψήφων μέχρι και την τελευταία, διότι υποτίθεται ότι αυτό δίνει αξιοπιστία στο κείμενο, ενώ αποσιωπάται το βασικό γεγονός, ότι έχασε την εκλογή. Κρύβεις, δηλαδή, τον ελέφαντα που έχει εγκατασταθεί στο σαλόνι σου με ένα ωραίο μαντίλι Hermes και περιμένεις ότι οι επισκέπτες δεν θα τον προσέξουν. Θα βρεθούν, δεν αμφιβάλλω, κάποιοι που δεν θα προσέξουν τον ελέφαντα, αλλά θα πουν: «Πω, πω! Τι ωραίο μαντίλι Hermes!». Αλλά αυτοί θα ανήκουν στη γενιά του G. G., οπότε τι να τους κάνεις;