Η Πεντέλη για τις επόμενες γενιές

Η Πεντέλη για τις επόμενες γενιές

1' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Είχα πολλά χρόνια να διασχίσω τη λεωφόρο Διονύσου ή για τους παλαιότερους την «επαρχιακή οδό Εκάλης – Νέας Μάκρης». Την απέφευγα συστηματικά από το 1998, όταν ξέσπασε η δεύτερη μεγάλη πυρκαγιά της Πεντέλης που κατέκαψε όσα δεν είχε κάψει η αμέσως προηγούμενη του 1995, ψαλιδίζοντας σημαντικά τις ελπίδες φυσικής αναγέννησης του δάσους.

Για τους δασολόγους, δύο τόσο εκτεταμένες και καταστροφικές φωτιές τόσο κοντινές χρονικά είναι συνήθως καταδικαστικές για το μέλλον του οικοσυστήματος. Πράγματι, τη μία και μοναδική φορά που πέρασα από την περιοχή η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Το βορειοανατολικό τμήμα της Πεντέλης όδευε σε κατάσταση σχετικής ερημοποίησης με χαμηλή βλάστηση και ελάχιστα ίχνη από διάσπαρτα, νεογέννητα πεύκα. Μετά και την τρίτη μεγάλη πυρκαγιά του 2009 δεν είχα διανοηθεί να επιστρέψω, θεωρούσα την Πεντέλη ξεγραμμένη.

Το αποτόλμησα φέτος με βαριά καρδιά κατευθυνόμενος προς τον Μαραθώνα. Τρεις (μεγάλες) φωτιές μετά, η Πεντέλη εμφανίζει αναπάντεχα δυναμική εικόνα με πολλές εστίες φυσικής αναγέννησης σε όλες σχεδόν τις περιοχές πάνω από τη λεωφόρο Διονύσου και το Γερμανικό Νεκροταφείο. Ακόμα πιο ενθαρρυντικά είναι τα πράγματα μετά τον Αγιο Πέτρο, κατεβαίνοντας πια προς τη Νέα Μάκρη. Θα ήμουν σχεδόν ενθουσιώδης αν δεν άφηνα το βλέμμα μου να περιπλανηθεί νοτιοδυτικά, εκεί που ήξερα τι με περίμενε. Η εκτός κάθε λογικής πρόβλεψης αναγέννηση της Πεντέλης σταματάει βίαια στα όρια του οικισμού του Νέου Βουτζά. Εκεί από όπου ξεκίνησε η φωτιά του περασμένου Ιουλίου για να συντελεστεί μέσα σε λίγες ώρες μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της μεταπολεμικής Ελλάδας. Και αν οι άνθρωποι δεν γυρίζουν πίσω, έχουμε χρέος να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε εκεί που υπάρχει περιθώριο δράσης. Η βιασύνη της κυβέρνησης και της Περιφέρειας να «καθαρίσουν» τις καμένες περιοχές υλοτομώντας κατά βούληση ενέχει σημαντικούς κινδύνους για την ανάκαμψη του φυσικού περιβάλλοντος. Γιατί μαζί με τα ξερά κινδυνεύουν άμεσα και τα χλωρά, που στην περίπτωσή μας είναι τα κουκουνάρια των καμένων πεύκων, δηλαδή ο σπόρος που θα γεννήσει το νέο δάσος. Διαφορετικά, κινδυνεύουμε να ακυρώσουμε μόνοι μας αυτό που κάνει από μόνη της η ίδια η φύση στην υπόλοιπη Πεντέλη.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή