Ημουν ένας απ’ αυτούς –και πιστεύω ότι είμαστε πολλοί- που νιώσανε ένα σφίξιμο στο στομάχι μόλις πληροφορήθηκαν ότι γκρεμίστηκε η εμβληματική «παράγκα» του Μακεδονικού.
Αυτός ο χώρος είναι για μένα συνδεδεμένος με τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Γεννήθηκα στην Παναγία Φανερωμένη, μεγάλωσα στη Ρήγα Φερραίου, άνθρωποι από το συγγενικό μου περιβάλλον έπαιξαν ποδόσφαιρο στο Μακεδονικό, το γραφείο του πατέρα μου ήταν λίγο πιο κάτω από την «παράγκα», στην οδό Νεοχωρίου, και εν συνεχεία λίγο πιο πάνω από την «παράγκα», στην οδό Βενιζέλου.
Φίλοι του πατέρα μου, οι οποίοι υποστήριζαν τον Μακεδονικό και η «παράγκα» ήταν το στέκι τους, με παρότρυναν, επειδή γνώριζαν ότι έπαιζα μπάσκετ, να βγάλω δελτίο -όπως και έγινε- στον σύλλογο της Νεάπολης.
Γέμισε το μυαλό μου εικόνες και σκέψεις μόλις διάβασα την είδηση ότι «γκρεμίστηκε η εμβληματική «παράγκα» του Μακεδονικού»
Γιατί, πραγματικά, δεν πρόκειται για ένα απλό γεγονός. Το γκρέμισμα της «παράγκας» σημαίνει το γκρέμισμα μιας ολόκληρης ιστορίας. Πολύχρονης, σημαντικής, με συμβολισμούς, νοήματα.
Μιας ιστορίας η οποία δεν ήταν μόνο αθλητική, αλλά ευρύτερη. Μιας ιστορίας η οποία αγκάλιαζε μια ολόκληρη περιοχή, ένωνε τους ανθρώπους της, τους έδινε κίνητρα για να ασχοληθούν με τον Μακεδονικό, να τον αγαπήσουν, να «κληρονομήσουν» αυτή την αγάπη και στα παιδιά τους.
Εύχομαι όλη αυτή η ιστορία να μην πεταχτεί στα σκουπίδια. Η «παράγκα» του Μακεδονικού ήταν, και πρέπει να εξακολουθήσει να είναι, ένα από τα πιο ισχυρά αθλητικά σύμβολα, όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη αλλά σε όλη την Ελλάδα.
Αυτή την ιστορία, τα αρχεία, το υλικό, πρέπει να φροντίσει ο δήμαρχος Νεάπολης-Συκεών να τα στεγάσει προσωρινά σε έναν άλλον χώρο και να προβλέψει, όταν θα ξεκινήσει η ανάπλαση της περιοχής, για την κατασκευή ενός κτιρίου αποκλειστικά για τον Μακεδονικό.
Το οφείλει αυτό ο Σίμος Δανιηλίδης στον Μακεδονικό και στην ιστορία του… Στην ιστορία της Νεάπολης...
