Χωρίς να επικαλεστούμε διαπιστώσεις από το παρελθόν και αναφερόμενοι στο τι βλέπουμε σήμερα μέσα στον ΠΑΟΚ, είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε ότι κάποια «πράγματα» που δεν άρεσαν και ενοχλούσαν και τα οποία αφορούσαν στο σύνολο τους κομπορρημοσύνες, απερίσκεπτες ενέργειες, φτηνούς ναρκισσισμούς και ανεπίτρεπτες δηλώσεις, έχουν δια παντός εξοστρακιστεί και εξαφανιστεί από την Τούμπα.
Εκτός των τειχών πλέον της θρυλικής έδρας αλλά και της ασπρόμαυρης οικογένειας, οι όποιοι υποψήφιοι καλαμοκαβαλάρηδες αυτή τη στιγμή είναι υποχρεωμένοι (εκόντες - άκοντες) να ακολουθήσουν το «δόγμα» που εμπεδώθηκε από την άκρως μηνυματική κι εμβληματική παρουσία και συμπεριφορά ενός χαρισματικού αθλητή, ο οποίος είχε βέβαια και την απόλυτη στήριξη από τον προπονητή του. Είναι αλήθεια, ακαταμάχητη μάλιστα, πως ο Αντελίνο Βιεϊρίνια με την επιστροφή του στην αγαπημένη του ομάδα και αναλαμβάνοντας την αρχηγεία του ποδοσφαιρικού τμήματος, παράλληλα με την αδιαμφισβήτητη αγωνιστική του αξία, προσέθεσε και κατέθεσε κι ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερα ουσιαστικό κεφάλαιο προσφοράς.
Το οποίο αφορούσε αρχές και αξίες που απουσίαζαν, ή αν κάποιες από αυτές (λίγες) υπήρχαν, βρισκόντουσαν σε λήθαργο. Ο συμπαθέστατος Αντρέ δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να αποδείξει πως οι μεγάλες ομάδες απαιτούν άλλο επίπεδο. Μπολιασμένος και θωρακισμένος ως εκ τούτου από τις ευρωπαϊκές του εμπειρίες αλλά και από χαρακτήρα αθλητής με όλη τη σημασία της λέξης, έφερε στην Τούμπα τη δική του αύρα κι επηρέασε (ή παρέσυρε αν θέλετε) τους πάντες προς τη δική του κατεύθυνση, στο δικό του δρόμο, στη δική του ποδοσφαιρική φιλοσοφία. Αυτή τη στιγμή, όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι ποδοσφαιρόφιλοι καμαρώνουν, χαίρονται και χειροκροτούν έναν αθλητή πρότυπο. Έναν ιδανικό και μεγάλο αρχηγό.
Δείτε λοιπόν το «χθες» και το «σήμερα» σε ότι αφορά όλα όσα αναφέραμε παραπάνω και βγάλτε και τα δικά σας συμπεράσματα. Εμείς από την πλευρά μας βλέπουμε σήμερα έναν άλλον επικοινωνιακά ΠΑΟΚ (σε έντυπα, διαδίκτυο και γενικά σε όλα τα ΜΜΕ). Αυτό το τεράστιο επίτευγμα το πιστώνεται ο Βιεϊρίνια, έχοντας και την υποστήριξη του Ραζβάν Λουτσέσκου.
Στο χθεσινό μας σχόλιο για τον Φιλ Γκος και τον μπασκετικό ΠΑΟΚ, θα μου επιτρέψετε σήμερα να προσθέσω μια άποψη την οποία προσυπογράφω και αναδημοσιεύω. Διαβάστε τη: «Πάντα σε έναν τελικό υπάρχει ο νικητής και ο χαμένος, αλλά την περασμένη Κυριακή στην Κρήτη ο ΠΑΟΚ κέρδισε το σεβασμό και το χειροκρότημα όλων, ακόμη και των αντιπάλων κι ας μην πήρε το τρόπαιο.
Αυτά που έχει καταφέρει φέτος η ομάδα του Ηλία Παπαθεοδώρου (αλλά και του Μπάνε Πρέλεβιτς του εμβληματικού προέδρου του μπασκετικού συλλόγου) δεν είναι απλά άξια αναφοράς αλλά αποτελούν έναν άθλο από όλες τις απόψεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κόουτς βούρκωσε και μετά το φινάλε του τελικού, όπως είχε κάνει νωρίτερα μέσα στη χρονιά σε συνέντευξη Τύπου, όταν ήδη είχαν φύγει κάποιοι παίκτες και είχε πει το περίφημο: «Δεν ξέρω πόσοι θα μείνουμε εδώ, αλλά θα παλεύουμε όπως πάντα μέχρι το τέλος». Ο ΠΑΟΚ απέκλεισε στο δρόμο προς τον – πρώτο του έπειτα από 20 χρόνια – τελικό την κάτοχο του τίτλου ΑΕΚ, που με τον Μάκη Αγγελόπουλο στο τιμόνι της έχει βρει την ηρεμίας της, την οικονομική ευρωστία και ήδη μετράει τρεις τίτλους από πέρυσι (Κύπελλο Ελλάδας, Τσάμπιονς Λιγκ και Διηπειρωτικό).
Στον τελικό κόντραρε στα ίσα και μέχρι τέλους τον ρέκορντμαν των τίτλων Παναθηναϊκό που υπό τη σκέπη της οικογένειας Γιαννακόπουλου, εδώ και δεκαετίες έχει μεταβληθεί σε ένα εκ των κορυφαίων κλαμπ της Ευρώπης. Και ο ΠΑΟΚ; Μια ομάδα που δεν έχει απλώς brand name και τρομερό μέταλλο, δεν έχει απλώς μπασκετικό DNA, αλλά προπονητή, παίκτες και πρόεδρο που κάνουν υπέρβαση κάθε εβδομάδα. Και να μην έχει βρει ένα διοικητικό λιμάνι, έναν μεγαλοεπενδυτή που να μπει σε αυτή την ομάδα και να την απογειώσει. Έχει όλα τα εχέγγυα, είναι σαν να λέμε «σίγουρη μετοχή», απλά είναι το πρότζεκτ του μπάσκετ τέτοιο, που αν ένας σύλλογος δεν έχει συμβόλαιο στην Ευρωλίγκα, έχει σίγουρη χασούρα στο ταμείο».
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (21/2)