Ο Μάκης, που είδε κι αποείδε ότι δεν θα του κάνει ρουσφέτι ο Πρόεδρος και προσχώρησε στο ΔΗΚΟ, δίνει τον τόνο στην τελική ευθεία για τις εκλογές. Άθελά τους, ίσως, οι εμπνευστές του βίντεο με πρωταγωνιστή τον Μάκη ομολόγησαν το κόζι, που διέπει ακόμα και σήμερα την πολιτική ζωή, στην αυγή της τρίτης δεκαετίας του αιώνα. Δεν με κανονίζεις εσύ, πάμε γι’ άλλους. Για μέρες ο Μάκης ήταν βασικό στοιχείο της επικαιρότητας. Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ένιωσε την ανάγκη να σχολιάσει.
Η περίπτωση του Μάκη φανερώνει γιατί το κράτος, η κυβέρνηση, οι πολιτικές παρατάξεις και τα εκτελεστικά στελέχη του δημοσίου, δυσκολεύονται να ασχοληθούν με θέματα που είναι βασικά, αλλά δεν «παίζουν» στην επικαιρότητα. Έχουν, βλέπετε, άλλες δουλειές. Ένα από τα πολλά «δευτερεύοντα» θέματα είναι και ο εμβολιασμός ανθρώπων που δεν είναι γραμμένοι στο ΓεΣΥ. Πολιτών που, ενώ είναι μόνιμοι κάτοικοι Κύπρου, δεν έχουν το σχετικό πιστοποιητικό. Για τους Ευρωπαίους που μένουν στην Κύπρο το πιστοποιητικό αυτό λέγεται «Κίτρινο Χαρτί».
Πρώτα να ξεκαθαρίσω κάτι. Για όσους είναι γραμμένοι στο ΓεΣΥ, ο εμβολιασμός είναι απλή διαδικασία. Κλείνεις το ραντεβού από την πλατφόρμα, πηγαίνεις στο Κέντρο Υγείας που επέλεξες, κάνεις την ένεση και είτε ξεμπερδεύεις στο πι και φι, είτε έχεις κάποιες διαχειρίσιμες παρενέργειες. Τουλάχιστον αυτή ήταν η εμπειρία η δική μου (έχω κάνει και τις δύο δόσεις) και των ανθρώπων που γνωρίζω και μιλώ. Υπήρξαν σίγουρα προβλήματα με το λογισμικό της πλατφόρμας, αλλά αυτά δεν οφείλονταν μόνο σε τεχνικά θέματα και σε λάθη προγραμματισμού. Για τις δυσκολίες φταίμε κι εμείς που, μέσα στην κουτοπονηριά μας, βάζαμε καμιά δεκαριά ανθρώπους να μπαίνουν στην πλατφόρμα για να μας κλείσουν το εμβόλιο της προτίμησής μας.
Με το ΓεΣΥ, λοιπόν, είναι εύκολος ο εμβολιασμός για τους Κύπριους πολίτες. Η ανηφόρα περιμένει τους Ευρωπαίους, που μένουν στην Κύπρο και δεν είναι στο Γενικό Σχέδιο Υγείας, διότι δεν έχουν το μαγικό «Κίτρινο Χαρτί». Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους είναι κι ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο. Αμέλησε, είναι γεγονός, να βγάλει το πιστοποιητικό πριν την πανδημία και τώρα, που το χρειάζεται για τον εμβολιασμό, ο ίδιος και οι δικοί του έπεσαν στις συμπληγάδες του Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης.
Τα προσφιλή μου πρόσωπα συγκέντρωσαν όλα τα χαρτιά που απαιτούνται (είναι πολλά και δεν στα λένε με τη μία) και ξεκίνησαν την περασμένη βδομάδα πρωί-πρωί να πάνε στην αρμόδια υπηρεσία για να κάνουν τη δουλειά τους. Έλα, όμως, που λόγω του Covid χρειάζεται ραντεβού για να μπεις στα άδυτα του εν λόγω κτηρίου. Στην καγκελόπορτα, στο πλάι, όπου περιμένουν πολλοί στην ουρά, ο φρουρός δίνει δύο αριθμούς τηλεφώνου και εξηγεί ότι για να εισέλθεις στα ενδότερα χρειάζεται οπωσδήποτε να κλειστεί ραντεβού. Κι εκεί αρχίζει ο Γολγοθάς. Απανωτές κλήσεις και στους δύο αριθμούς δεν βρίσκουν απάντηση. Κανείς δεν σηκώνει το τηλέφωνο. Κάποιες φορές, με πληροφόρησε φίλη, η τύχη χαμογελά σε όσους τηλεφωνούν συνέχεια όλη την εργάσιμη μέρα. Η ίδια κατάφερε να μιλήσει και να κλείσει ραντεβού, έπειτα από πραγματική μάχη με τη συσκευή και τις γραμμές.
Δεν τους τιμά, το ξέρουν, αλλά τα προσφιλή μου πρόσωπα, έβαλαν και μέσον για να περάσουν το κατώφλι του Αρχείου Πληθυσμού και Μετανάστευσης. Μέχρι στιγμής δεν λειτούργησε. Και κάτι τελευταίο. Η εικόνα που παρουσιάζουν τομείς της δημόσιας υπηρεσίας που εντέλλονται για να εξυπηρετούν κόσμο είναι ντροπή για την Κύπρο. Καμιά φορά, διερωτώμαι. Πώς θα ήταν η ζωή, αν η πολιτική ηγεσία και οι παρατάξεις, αντί να ερίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, αντί να ασχολούνται με τα ρουσφέτια και το προσωπικό όφελος, αντί να θυμούνται να τα προβλήματα πριν τις εκλογές, κάθονταν να δουν ρεαλιστικά πώς θα βελτιώσουν το κράτος και τον τρόπο διακυβέρνησης. Κάτι σαν Εθνικό Συμβούλιο για τα μεγάλα προβλήματα. Ώριμο κι αποτελεσματικό, κι όχι βήμα για να λέει ο καθένας ό,τι του κατέβει. Μήπως ζητάμε πολλά;
Φιλελεύθερα, 23.5.2021.
