Σχόλιο στο Facebook της κυρίας Κατερίνας Μηλιώτη από την Κύπρο, την οποία δεν γνωρίζω προσωπικά, αλλά προσυπογράφω κάθε λέξη της εδώ:
«Τέλειωσα το Λύκειο με 19,9. Συμμαθητές μου τέλειωσαν με 11, 12, ή 13. Κάποιοι από αυτούς έχουν επιτύχει εξαιρετικά στον τομέα τους και είναι ίσως και πολύ πιο ευτυχισμένοι από μένα. Το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ συμβάν με την πλαστογραφία των βαθμών του συγκεκριμένου αξιωματούχου, ας μην στείλει το μήνυμα, εν μέσω μάλιστα εξεταστικής περιόδου για τα παιδιά μας, ότι όποιος γράψει 11 ή 12 είναι βλάκας, ηλίθιος και αποτυχημένος. Ας μην αποδίδονται χαρακτηρισμοί με βάση τους βαθμούς του αλλά με βάση τις πράξεις του. “Κακοί” μαθητές έχουν διαπρέψει στη ζωή τους χωρίς πλαστογραφία. Ένας φανταστικός μουσικός δεν χρειάζεται να έχει 20 στα αρχαία και ένας σπουδαίος τεχνίτης δεν χρειάζεται να είναι άριστος στην ιστορία. Γι’ αυτό χαλαρά. Αξίες ας διδάξουμε στα παιδιά μας και τα νούμερα πάνω σε μια κόλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα.»
Συνυπογραφή: «Εγώ»! Που πήρα απολυτήριο με 10 στην Έκθεση, σπούδασα Μαθηματικά, αλλά κατέληξα δημοσιογράφος και μάλιστα κυρίως του γραπτού λόγου. Η τότε καθηγήτρια μου αποδοκίμαζε τις εκθέσεις μου επειδή, λέει, «δεν είχαν αρχή, μέση και τέλος»!
«Ναι σ’ αυτό», συμφωνεί και η Ρένα Χόπλαρου, απαντώντας στον τοίχο της κας. Μηλιώτη. «Φυσικά. Και όπου το συναντούμε να αντιδρούμε. Το ζήτημα όμως είναι άλλο. Η ανηθικότητα και το ψέμα του συγκεκριμένου ανθρώπου. Το γεγονός ότι καρπώθηκε μια θέση με απάτη. Αυτό δεν γίνεται να το προσπερνούμε».
«Το ξέρετε κύριε Μιχαηλίδη ότι στην Κύπρο, τον υπουργό Παιδείας πρέπει να τον εγκρίνει ο Αρχιεπίσκοπός μας;», μου είπε χθες, σε συνέντευξη ραδιοφωνικής μου εκπομπής στην Αθήνα η κα. Άννα Μαραγκού. Το ξέρω, αλλά δεν απάντησα. Αμέσως, όμως, άρχισαν να πέφτουν βροχή οι αντιδράσεις των ακροατών. Οι περισσότερες από τις οποίες, κατέληξαν με το ερώτημα «Μα είναι δυνατόν;». Η αλήθεια είναι πως ούτε και εμείς έχουμε κοσμικό σχολείο στην Ελλάδα. Για αυτό και η πολιτική αρχή που εποπτεύει τα σχολεία ονομάζεται υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων! Αλλά εξ όσων γνωρίζω, καμία κυβέρνηση δεν έχει την υποχρέωση να παίρνει έγκριση από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος προκειμένου να διοριστεί τυπικά ο/η υπουργός Παιδείας. Αν κάποιος ή κάποιοι πρωθυπουργοί έκριναν ότι προηγουμένως έπρεπε να ενημερώσουν εκ των προτέρων τον εκάστοτε προκαθήμενο, δεν το γνωρίζω, αλλά σίγουρα ξέρω ότι ο διορισμός υπουργού Παιδείας δεν απαιτεί έγκριση ιερωμένου.
Στην Κύπρο όμως, όπως γνωρίζουμε πια καλά, ο Αρχιεπίσκοπος μπορεί να εγκρίνει ή και να προτείνει ακόμα και σε ποιους ξένους θα δοθούν διαβατήρια της Κυπριακής Δημοκρατίας/ Ευρωπαϊκής Ένωσης.
— Κυρία Μαραγκού, να σας κάνω ευθέως την ερώτηση που κρέμεται στην άκρη του στόματός μου: Υπάρχουν στην Κύπρο άνθρωποι οι οποίοι δεν θα ήθελαν να επιστραφεί η Αμμόχωστος;
— Βεβαίως, κύριε Μιχαηλίδη, Και με μεγάλο «Β» μάλιστα. Κεφαλαίο.
— Γιατί θα χάσουνε δουλειές τουριστικές;
— Ακριβώς! Κι όχι μόνο. Αυτοί οι πύργοι που ξεφύτρωσαν ξαφνικά. Αυτή η Λεμεσός, που έχει πάρει μια πορεία, (…) που με τη φαντασία της νομίζει πως είναι Ντουμπάϊ, (…) και θα δείτε τώρα ότι αυτοί οι πύργοι θα χάσκουν τώρα διότι κτίστηκαν τώρα για αυτά τα χρυσά τα διαβατήρια. Και οι άλλες πόλεις επίσης. Η Πάφος, όπως και η μικρή Αγία Νάπα και το μικρό Παραλίμνι, όλες αυτές οι πόλεις μόνο να κερδίσουν έχουν όταν αν και όταν ανοίξει η Αμμόχωστος.
ΥΓ.: Λίγο πριν μιλήσω στον αέρα (Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ) για τις βουλευτικές στην Κύπρο, αρχικά με τον δικό μας Άριστο Μιχαηλίδη και εν συνεχεία με την υποψήφια με την Πρωτοβουλία «Αμμόχωστος για την Κύπρο», Άννα Μαραγκού, πληροφορήθηκα για τον θάνατο του Κυρίου (πάντα έτσι θα τον προσφωνώ) Νίκου Ρολάνδη και πραγματικά «κόπηκα». Θα γράψω σχετικά, γιατί μιλούσαμε ως και περίπου 10 μέρες πριν, στο φύλλο της Κυριακής.
