Η κηλίδα έχει προξενήσει σωρεία δεινών στην ανθρωπότητα από την ανωριμότητα που τη μαστίζει. Η επιπολαιότητά της την οδήγησε σε σημείο να κοιτάζει το δέντρο και να αγνοεί το δάσος. Αυτά τα Χριστούγεννα, λοιπόν, ευχή όλων είναι να επιστρέψουμε πίσω στην κανονικότητα που είχαμε, να είμαστε υγιείς, ευτυχισμένοι και αγαπημένοι! Η αμφιλεγόμενη διαφάνεια που υφίσταται από γενέσεως του Covid-19, δημιουργώντας τεράστιες αμφιβολίες στον τρόπο συμπεριφοράς, τον βαθμό νοσηρότητας και διαχείρισής του, σε σημείο μάλιστα που να παραπέμπει σε σκοπιμότητες, έχει και συνέχεια, ως προς τον τρόπο αντιμετώπισής του με τη μέθοδο του εμβολιασμού.
Η ανθρωπότητα έχει διχαστεί και πιο πολύ η επιστημονική κοινότητα, η οποία μέσα από όλη αυτή την ιστορία έχει θέσει υπό σοβαρή αμφισβήτηση την επιστημοσύνη της, με απρόβλεπτες ίσως μελλοντικές διαστάσεις. Οι αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις για τη συμπεριφορά του ιού, μεταφέρονται τώρα και στην εμβολιολογία.
Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνεται και από τις βιαστικές δηλώσεις μερίδας επιστημόνων για τα εμβόλια, όταν ακόμη βρίσκονταν σε πειραματικό στάδιο και τα μόνα δεδομένα που είχαν στο χέρι ήταν οι απλές ανακοινώσεις των φαρμακοβιομηχανιών. Πριν δηλαδή από οποιαδήποτε δημοσίευση επιστημονικής μελέτης με αναλυτικά δεδομένα, ώστε να αιτιολογεί την οποιαδήποτε αξιολόγηση των εμβολίων που επιχείρησε η εν λόγω μερίδα επιστημόνων.
Όταν η έρευνα για το εμβόλιο μιας νόσου αναπτύσσεται «εν θερμώ» στις επείγουσες συνθήκες της πανδημίας, όπως και στην προκειμένη περίπτωση, είναι λογικό να εκφράζεται σκεπτικισμός όχι μόνο για την αποτελεσματικότητα αλλά ακόμη και για την ασφάλεια αυτού του εμβολίου, πέραν από τη δημιουργία της καχυποψίας, δηλαδή, κάποιοι να θέλουν να εκμεταλλευθούν την κατάσταση και να κερδοσκοπήσουν με τη δημόσια υγεία. Αρκεί απλώς η πίεση του χρόνου και η εναγώνια δημόσια απαίτηση «επιτέλους να βγει το εμβόλιο», που συχνά εκφράζεται με επιπολαιότητα…
Ο χαρακτήρας… του εμβολιασμού
Το θέμα της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών δεν είναι καινούργιο. Το ακούμε πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια, ιδίως σε σχέση με την έξαρση του λεγόμενου «αντιεμβολιαστικού κινήματος». Με το θέμα του κορωνοϊού επανήλθε στο προσκήνιο και μάλιστα πολύ πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Μπορεί λοιπόν ο εμβολιασμός να έχει υποχρεωτικό χαρακτήρα;
Ο εμβολιασμός αποτελεί ισχυρό όπλο πρόληψης της μετάδοσης ασθενειών, επομένως και της προστασίας της δημόσιας υγείας. Η διενέργειά του, ωστόσο, εξαρτάται από την ελεύθερη βούληση του προσώπου. Αυτό ισχύει για κάθε ιατρική πράξη – προληπτική, διαγνωστική ή θεραπευτική – σύμφωνα με τη θεμελιώδη αρχή της «συναίνεσης ύστερα από ενημέρωση» (informed consent), που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη ιατρική δεοντολογία, αλλά και αποτυπώνεται στο Δίκαιο. Επομένως, ο εμβολιασμός δεν μπορεί να είναι «υποχρεωτικός». Δηλαδή, δεν μπορεί να διενεργηθεί με επέμβαση στο σώμα του προσώπου, παρά τη θέλησή του, διότι αυτό θα αντέβαινε στην αρχή της ανθρώπινης αξίας. Βέβαια, αυτό μπορεί να γίνει έμμεσα, υπό προϋποθέσεις και κριτήρια…
Κλείνω το κεφάλαιο αυτό με δύο πολύ σημαντικές δηλώσεις, της Κέιτ Ο’ Μπράιαν, διευθύντριας του Τμήματος Εμβολιασμών του ΠΟΥ η οποία σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου ανέφερε, «δεν πιστεύω ότι η υποχρέωση είναι ο τρόπος να προχωρήσουμε». Επίσης, ο Μάικ Ράιαν επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για το πρόγραμμα Εκτάκτων Αναγκών, υποστήριξε ότι, «είναι πολύ καλύτερο να παρουσιάζουμε στους ανθρώπους δεδομένα, να παρουσιάζουμε στους ανθρώπους τα οφέλη και να τους αφήνουμε να αποφασίζουν μόνοι τους, στα πλαίσια της λογικής».
Το κερασάκι του διχασμού
Λίαν προσεχώς έρχεται και το διαφημιστικό μήνυμα των εμβολίων! Κάτι ανάλογο με εκείνο των 29 κατασκευαστών πλυντηρίων που συνιστούσαν συγκεκριμένο απορρυπαντικό και άλλους τόσους ειδικούς που συνιστούσαν συγκεκριμένη οδοντόκρεμα… και το μάρκετινγκ πάει λέγοντας. Στην προκειμένη περίπτωση, η πολιτική ορίζει και αρκετοί (αόριστα) επιστήμονες (ακολουθούν) όνομα και μη χωριό, ανησυχούν λέει από το γεγονός ότι εμβολιασμένοι – και άρα πιο ανέμελοι- άνθρωποι οι οποίοι όμως θα είναι ασυμπτωματικοί φορείς του ιού, θα τριγυρνούν και εν αγνοία τους θα τον μεταδίδουν. Γι′ αυτό, παρά τον εμβολιασμό, συνίσταται να συνεχιστεί η χρήση μάσκας, ωσότου τουλάχιστον καθοριστεί σε ποιο βαθμό τα εμβόλια μειώνουν τον κίνδυνο μόλυνσης, κάτι που βρίσκεται υπό μελέτη. Κι εδώ, αρχίζει η καλλιέργεια του διχασμού. Πώς; Με τον διαχωρισμό σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους! Οι εμβολιασμένοι θα διαμαρτύρονται γιατί τη μάσκα και τις αποστάσεις, επειδή κάποιοι αποφάσισαν να μην εμβολιαστούν.
Το μήνυμα αποτελεί προειδοποίηση η οποία αφορά την έμμεση υποχρέωση εμβολιασμού εφόσον η άμεση αποκλείεται, όπως αναφέρω παραπάνω, αντιβαίνει στην αρχή της ανθρώπινης αξίας. Δηλαδή, αυτό που δεν μπορεί να επιβάλει επίσημα η εξουσία θα το επιβάλει ανεπίσημα με τη διασπορά του διχασμού διά μέσου της κοινωνίας.
«Θεού θέλοντος και Covid επιτρέποντος»
Η γνωστή φράση, «Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος», χρησιμοποιείται όταν προγραμματίζουμε κάτι μετά βεβαιότητας, αλλά, σε τελευταία ανάλυση το αποδίδουμε στον Θεό – αν είμαστε καλά – και στον καιρό – το επιτρέπουν τα καιρικά φαινόμενα. Με τα σημερινά δεδομένα και την κατάσταση που βιώνει η ανθρωπότητα με την πανδημία, θα μπορούσαμε κάλλιστα να την παραφράσουμε, «Θεού θέλοντος και Covid επιτρέποντος». Δηλαδή, αν είμαστε καλά και το επιτρέπουν οι συνθήκες από τα επιβαλλόμενα μέτρα του κορωνοϊού. Μ’ αυτή τη φράση συνοδεύεται και η φετινή πρόσκληση για το γιορτινό τραπέζι. Καλά να ‘μαστε κι από χρόνου!
