Το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου 1993 με συνέλαβε η Αστυνομία μαζί με άλλους έξι διαδηλωτές και με αλυσίδες μας οδήγησαν στις Κεντρικές Φυλακές γιατί οργανώσαμε εκδήλωση διαμαρτυρίας κατά της επίσκεψης της Βασίλισσας Ελισάβετ στην Κύπρο.
Κατηγορηθήκαμε με βάση τον ποινικό κώδικα ότι συμπεριφερόμασταν ως «οκνηροί», «περιπλανώμενοι» και «άτακτοι» (άρθρο 188 – η πρόνοια υπάρχει ακόμα στον απηρχαιωμένο ποινικό κώδικα), και γιατί συμμετείχαμε σε απαγορευμένη διαδήλωση.
Αργότερα σε δύο περιπτώσεις με συνέλαβε η Αστυνομία (την μια φορά παρέμεινα υπό κράτηση όλο το βράδυ στον κεντρικό αστυνομικό σταθμό Πάφου) γιατί προσπάθησα να παρεμποδίσω τις βρετανικές στρατιωτικές ασκήσεις στον Ακάμα (1998-1999). Απείθεια κατά των Αρχών, παράλειψη να συμμορφωθώ σε υποδείξεις της Αστυνομίας, παρεμπόδιση της κυκλοφορίας και άλλες κατηγορίες. Κυνηγήθηκα από τη ΜΜΑΔ, από ελικόπτερα της Αστυνομίας, μοτοσικλετιστές, κτυπήθηκα από αστυνομικούς, με παρακολουθούσε η ΚΥΠ σε πολλές περιπτώσεις.
Είμαι σε θέση λοιπόν (δικαιούμαι και επιβάλλεται) να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου για τις διώξεις κατά των πολιτών που συμμετείχαν στη διαδήλωση της 12ης Σεπτεμβρίου στην πλατεία Ελευθερίας.
Έχω την άποψη ότι η καταδίωξη όσων συμμετείχαν δεν γίνεται γιατί παραβίασαν τα διατάγματα κατά του κορωνοϊού αλλά γιατί έχουν εκφράσει τη θέση ότι «δεν υπάρχει πανδημία κορωνοϊού κι ότι όσα μέτρα επιβάλλονται αποτελούν το εργαλείο μιας νέας τάξης πραγμάτων που καταπιέζει τα ανθρώπινα δικαιώματα». Συμπεριφέρονται δηλαδή «άτακτα». Γι’ αυτό δεν φορούσαν μάσκες και δεν κρατούσαν αποστάσεις.
Δεν ξέρω πόσο δίκαιο έχουν, αλλά εγώ χρησιμοποιώ τη μάσκα για την ασφάλεια των άλλων, της οικογένειάς μου και του εαυτού μου και προσπαθώ να εφαρμόζω τα διατάγματα. Διότι πάντα πίστευα ότι η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία (σε όλα τα θέματα – ατμοσφαιρική ρύπανση, κάπνισμα, κεραίες, φουγάρα κ.λπ.). Ήμουν από τους πρώτους που μίλησα για τη μαζική -αλλά σωστή- χρήση της μάσκας (παράδειγμα Τσεχίας, Ταϊβάν, Χονγκ Κονγκ κ.λπ.), όταν οι επιδημιολόγοι επιχειρηματολογούσαν δημόσια για το αντίθετο και άλλοι προωθούσαν τη χλωροκίνη ως πανάκεια.
Δεν συμφωνώ ότι -υπό τις συνθήκες- η διαδήλωση και η έκφραση πολιτικής ανυπακοής (με αυτό τον τρόπο) ήταν η καλύτερη οδός για εξωτερίκευση της πολιτικής θέσης του κινήματος κατά της μάσκας και κατά των εμβολίων. Μάλλον με αυτή τη μέθοδο έχουν υποσκάψει και υπονομεύσει τα αιτήματά τους. Κι αυτό φάνηκε και στη συμμετοχή.
Αλλά ακόμα και αν δεν συμφωνώ με τους διαδηλωτές της 12ης Σεπτεμβρίου (όπως δεν συμφωνώ με πολλούς όσους βγαίνουν στο δρόμο διαμαρτυρόμενοι ή εκφράζοντας τις πολιτικές τους πεποιθήσεις) υποστηρίζω το δικαίωμά τους να το κάνουν.
Δεν μου αρέσει λοιπόν καθόλου να κυνηγούν οι αστυνομικοί τους πολίτες επειδή αυτοί (οι πολίτες) πήγαν σε μια διαδήλωση. Αυτή είναι η δική μου άποψη ως πολίτης που κυνηγήθηκα (και ακόμα κυνηγούμαι) πολύ από την καθεστηκυία τάξη (παλιά, νέα και -θαρρώ- και μελλούμενη).
* Βουλευτής, Κίνημα Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών.
