Γράφει ο Γρηγόρης Σαββίδης. Την πρώτη φορά που απευθύνθηκα σ’ αυτό το blog, το έκανα για να δώσω κάποιες διευκρινήσεις σχετικά με την άφιξη μιας ομάδας λαθρομεταναστών στο Πλωμάρι οι οποίοι κατέληξαν μια κρύα νύχτα με πολύ αέρα στο κέντρο υγείας μούσκεμα και ταλαιπωρημένοι, πολλοί από αυτούς με συμπτώματα υποθερμίας. Τότε ζήτησα τη συνδρομή σε ρούχα, ώστε σε επόμενο παρόμοιο περιστατικό να μπορούμε να ντύσουμε με ζεστά ρούχα αυτούς τους ανθρώπους.
Θέλω λοιπόν σήμερα να ευχαριστήσω όλους όσους ανταποκρίθηκαν σ’ αυτό το κάλεσμα – οι όποιοι ήταν ομολογουμένως πολλοί. Αυτή τη στιγμή έχουμε πολλά ρούχα στο κέντρο υγείας σε σημείο που αρχίζει να δημιουργείται πρόβλημα αποθήκευσης.
Το γεγονός αυτό με χαροποίησε ιδιαίτερα, καθώς αποδεικνύει ότι η ευαισθησία και η αλληλεγγύη του κόσμου εξακολουθεί να είναι ζωντανή παρά τη συνεχή προσπάθεια της πολιτείας να μας αλλοτριώσει με κάθε τρόπο και να κοιτάει ο καθένας τη δουλειά του και τη ζωή του.
Τη δυνατότητα που δίνει αυτό το blog να επικοινωνήσεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου θα ήθελα να χρησιμοποιήσω για δεύτερη φορά σήμερα για να σχολιάσω κάποια γεγονότα που τελούνται τις τελευταίες μέρες στο χώρο στον οποίο εργάζομαι αυτόν της υγείας.
Τις τελευταίες μέρες έχει τεθεί σε εφαρμογή το νέο δελτίο τιμών στα φάρμακα. Σ’ αυτό υπάρχουν μειώσεις τιμών σε πολλά φάρμακα στην λιανική τους τιμή. Αυτό σημαίνει ότι θα δώσουμε λιγότερα χρήματα αν πάμε να αγοράσουμε ένα φάρμακο χωρίς να το συνταγογραφήσουμε, σε σχέση με πριν.
Όμως παράλληλα έχουν μειωθεί σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό οι τιμές αναφοράς των φαρμάκων ( δηλαδή το ποσό το οποίο αποζημιώνει το ασφαλιστικό μας ταμείο)
Τη διαφορά ανάμεσα στις 2 τιμές την πληρώνει εξολοκλήρου ο ασφαλισμένος – δηλαδή εμείς.
Έτσι γράφοντας ένα φάρμακο τώρα, μπορεί η τιμή του να είναι μικρότερη, αλλά τελικά εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε περισσότερά ή ακόμη και πολύ περισσότερα από πριν.
Στο ποσό αυτό φυσικά προστίθεται και το 1 ευρώ ανά συνταγή.
(εξαιρούνται μόνο οι συνταγές που έχουν εμβόλια και οι συνταγές για αναλώσιμα – ταινίες μέτρησης σακχάρου, βελόνες ινσουλίνης κλπ.)
Έτσι πετυχαίνεται η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης! Αυξάνοντας το ποσοστό συμμετοχής των ασφαλισμένων σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Μερικές φορές το ποσοστό αυτό μπορεί να φτάνει και πάνω από 60%. Μάλιστα αυτό συμβαίνει ακόμη και όταν πρόκειται για φάρμακα γεννόσημα, απλά σε λίγο μικρότερο ποσοστό.
Άλλες φορές το ποσοστό αυτό γίνεται 100% καθώς συνεχώς βγαίνουν φάρμακα από τη λίστα, τα οποία πρέπει να τα αγοράσουμε πληρώνοντας τη λιανική τιμή εξολοκλήρου.
Επίσης καλούνται να πληρώνουν συμμετοχή – μάλιστα μεγάλη – και οι ασθενείς οι οποίοι έχουν μηδενική συμμετοχή στα φάρμακα τους ( όπως οι καρκινοπαθείς, οι νεφροπαθείς σε αιμοκάθαρση, οι ψυχιατρικά ασθενείς κλπ).
Δεν ευθύνονται ούτε οι φαρμακοποιοί (όπου και να πάμε το ίδιο θα πληρώσουμε), ούτε οι γιατροί ( το ποσό που θα πληρώσουμε βγαίνει αυτόματα από το σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογράφησης) αλλά το υπουργείο υγείας, το οποίο δεν φαίνεται και τόσο να ενδιαφέρεται για την υγεία μας, ούτε για την τσέπη μας, εκτός φυσικά από τις περιπτώσεις που σκέφτεται πως θα τις αδειάσει!
Και τα επιχειρήματα του υπουργού, του τύπου: όλα αυτά γίνονται για να έχουμε χρήματα για τους ανασφάλιστους, ας έρθει να τα πει σε όλους εμάς τους τελευταίους γιατρούς του ΕΣΥ ( οι οποίοι μειώνονται με ραγδαίους ρυθμούς για πολλούς λόγους και υπόλοιποι απλά τρέχουν και δε φτάνουν) που καλούμαστε καθημερινά πλέον να φροντίσουμε ανασφάλιστους ανθρώπους – έλληνες και αλλοδαπούς – οι οποίοι και μόνο στο άκουσμα της λέξης νοσοκομείο τρέχουν να φύγουν. Γιατί ναι μεν θα νοσηλευτείς αν κινδυνεύει η υγεία σου, αλλά στη συνέχεια το κόστος νοσηλείας θα μεταφερθεί στην εφορία, η οποία έχει πολύ μεγάλη φαντασία όταν πρόκειται να βρει τρόπους να εισπράξει τα χρέη. Όταν οι εργαζόμενοι ή οι ελεύθεροι επαγγελματίες φυσικά κάνουν απεργία ή όποια διαμαρτυρία επειδή τους χρωστάει χρήματα το δημόσιο, ο καλός μας υπουργός υγείας βγαίνει ανερυθρίαστα και δηλώνει ότι μισεί τους απεργούς.
Για το θέμα των οδηγών ασθενοφόρου
Θα ήθελα να θίξω ένα ακόμη θέμα – αυτό των οδηγών του κέντρου υγείας. Πολλές φορές βλέπω ανακοινώσεις σ’ αυτό το blog όπου θίγεται το θέμα της έλλειψης οδηγού ασθενοφόρου, κάποιες φορές διακρίνω και κάποιου είδους μομφή προς το κέντρο υγείας. Ναι λοιπόν, υπάρχουν πολλές ακάλυπτες βάρδιες. Αυτό το μήνα 30. Οι οδηγοί μας είναι πέντε. Η υπηρεσία τους χρωστάει άδεια ετών, την οποία δεν έπαιρναν για υπηρεσιακούς λόγους. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι ο ένας από αυτούς αποφάσισε να βγει στη σύνταξη και η άδεια που του χρωστάει η υπηρεσία και πλέον δεν μπορεί να την αναβάλει φτάνει τις 71 μέρες. Άλλος ένας οδηγός είναι σε αναρρωτική άδεια κάποιων μηνών. Άρα οι τρεις που έμειναν όσο και να μην πάρουν άδεια δεν μπορούν να καλύψουν όλες τις βάρδιες. Δεν το ξέρει αυτό το νοσοκομείο ; το ξέρει. Τι κάνει;
Μεταφέρει το βάρος της κάλυψης των κενών βαρδιών στο ΕΚΑΒ. Το ΕΚΑΒ όμως πρέπει να καλύψει ακάλυπτες βάρδιες και στα υπόλοιπα κέντρα υγείας του νησιού. Πριν λίγες μέρες ενώ εφημέρευα και η βάρδια μου άρχιζε Σάββατο 9 το πρωί κλήθηκα από το κέντρο υγείας 8:45 να μεταβώ σε κάποιο σημείο του Πλωμαρίου γιατί κάποιος συμπολίτης μας έπεσε λιπόθυμος. Φτάνοντας στο σημείο και αφού ρώτησα και έψαξα για αρκετή ώρα, ανακάλυψα ότι ο ασθενής είχε συνέλθει και κάποιος τον πήγε σε ένα άλλο καφενείο από αυτό που είχε γίνει η κλήση και εθεάθει να πίνει καφέ, χωρίς φυσικά να ευαισθητοποιηθεί να ενημερώσει το κέντρο υγείας ότι δεν χρειάζεται πλέον βοήθεια. Μια ώρα μετά έφυγα με το δικό αυτοκίνητο πάλι καθώς δεν υπήρχε οδηγός και μετέβην στο γηροκομείο για μια πιθανή ανακοπή, μαζί με τη 2η γιατρό του κέντρου υγείας, βρέθηκα μπροστά σε μια κυρία η οποία αν και ζωντανή τελικά να αντιμετωπίσει σοβαρό καρδιολογικό πρόβλημα το οποίο προκάλεσε τη λιποθυμία της. Κάλεσα το ΕΚΑΒ το οποίο μου ζήτησε να κάνω ότι μπορώ γιατί θα έπρεπε να περιμένω να γυρίσει κάποιο ασθενοφόρο στη Μυτιλήνη, αφού όλα ήταν σε διακομιδή σε διάφορα μέρη του νησιού. Έβαλα λοιπόν την κυρία σε μια καρέκλα και την κατέβασα από τις σκάλες, αφού και το ασανσέρ δεν δούλευε, την έβαλα στο αυτοκίνητο και έφυγα τρέχοντας για το κέντρο υγείας, από όπου με κάλεσαν ότι περίμενε κάποιο άλλο περιστατικό.
Ευτυχώς το πρόβλημα της κυρίας λύθηκε στο κέντρο υγείας και ακύρωσα την κλήση στο ΕΚΑΒ το οποίο δεν είχε καν ξεκινήσει να έρχεται στο Πλωμάρι. Και λέω ευτυχώς, γιατί αν χρειάζονταν να έρθει τελικά το ΕΚΑΒ μαζί με την κυρία θα πήγαινε και η δεύτερη γιατρός του κέντρου υγείας, αφήνοντάς με μόνο στο κέντρο υγείας όπου είχαν αρχίσει να έρχονται πολλά άλλα περιστατικά, αλλά το κυριότερο γιατί η γιατρός αυτή θα έπρεπε να γυρίσει πίσω στο κέντρο υγείας με ΤΑΧΙ το οποίο θα έπρεπε να πληρώσει από την τσέπη της, αφού το Σάββατο το ταμείο του νοσοκομείου είναι κλειστό.
Όταν ζητήθηκε από το νοσοκομείο να πληρώνουμε το ΤΑΧΙ από τα χρήματα που υπάρχουν στο ταμείο του κέντρου υγείας από τα περιβόητα 5ευρα, η απάντηση ήταν αρνητική. Νομίζετε ότι ένας άνθρωπος που κάνει υποχρεωτικά εφημερίες, που έχει ξεχάσει τι θα πει αργία, που το νοσοκομείο έχει 4 ½ μήνες να τον πληρώσει γι’ αυτές τις εφημερίες , για να μην πούμε για το πόσα πληρώνεται τελικά γι’ αυτές, πηγαίνει στη δουλειά του έχοντας κάνα δυο 50ευρα για το ΤΑΧΙ που ενδεχομένως θα χρειαστεί να πάρει για να γυρίσει στη δουλειά του; Πιστέψτε με, δεν έχει!
Αυτή είναι η κάλυψη από το ΕΚΑΒ όταν δεν υπάρχει οδηγός. Και δεν φταίει το ΕΚΑΒ. Το ΕΚΑΒ πρέπει να καλύψει την πόλη της Μυτιλήνης και όχι τον υπερτροφικό δήμο Λέσβου.
Και τώρα θα πρέπει να καλύψει και τα εξιτήρια και τις όποιες μεταφορές έκαναν οι οδηγοί του νοσοκομείου, οι οποίοι τίθενται σε διαθεσιμότητα για ένα μήνα σε όλη την Ελλάδα, μέχρι να πάνε στο ΕΚΑΒ όπου δεν ξέρω με ποια διαδικασία θα τους αναβαπτίσουν : πλήρωμα ασθενοφόρου. Λες και τα κανονικά πληρώματα ασθενοφόρου που παρακολουθούν 2ετή σχολή του ΕΚΑΒ, ήταν ηλίθιοι και χρειάστηκαν 2 χρόνια εκπαίδευσης για να κάνουν αυτή τη δουλειά, ενώ οι οδηγοί των νοσοκομείων της χώρας θα εκπαιδευτούν σε μια στιγμή με το μαγικό ραβδάκι του υπουργού υγείας!
Σε πολλές περιοχές δημιουργούνται προβλήματα πλήρους έλλειψης ασθενοφόρου λόγω του πρόχειρου σχεδιασμού του υπουργείου για τη διαθεσιμότητα των οδηγών. Για παράδειγμα στο νομό Θεσσαλονίκης υπάρχουν νοσοκομεία που χρειάζονται συνεχείς μεταφορές υλικού και ασθενών από ένα κτήριο σε άλλο, με ασθενοφόρο, επειδή οι αποστάσεις είναι τεράστιες. Καθώς λοιπόν το ΕΚΑΒ Θεσσαλονίκης αδυνατεί να καλύψει όλες αυτές τις ανάγκες στην πόλη, έστειλαν για βοήθεια όλους τους οδηγούς ασθενοφόρων των κέντρων Υγείας του νομού – οι οποίοι δεν μπήκαν προς το παρόν σε διαθεσιμότητα. Έτσι υπάρχουν περιοχές μέχρι και 55 χιλιόμετρα από την πόλη που καλύπτονται από το ΕΚΑΒ που θα ξεκινήσει από την πόλη και θα κάνει μια ώρα να μεταβεί στο περιστατικό. Όπως συμβαίνει και στο Πλωμάρι, απλά εκεί συμβαίνει όλες τις μέρες και όχι μόνο το 1/3 των ημερών.
Και έρχονται και χειρότερα… Που να σας πω και για το ΠΕΔΥ ( τα πρώην πολυιατρεία του ΕΟΠΥΥ, του προπρώην ΙΚΑ) ! Βρέθηκε ο τρόπος να στελεχωθεί. Θα ολοκληρώνουν εκεί την ειδικότητα τους στη Γενική Ιατρική οι ειδικευόμενοι και όχι στα κέντρα υγείας όπως όριζε μέχρι τώρα ο νόμος και η λογική. Θα πάρουμε και κανέναν άλλο γιατρό από τα κέντρα υγείας, θα πάρουμε και κανέναν επικουρικό (ξέρετε από αυτούς με ορισμένου χρόνου συμβάσεις, χωρίς εργασιακά δικαιώματα που τους δίνεις λίγα χρήματα και τους διώχνεις όποτε θέλεις χωρίς αποζημίωση) και όλα δουλεύουν ρολόι. 800 επικουρικούς ζήτησε ο Άδωνις, 600 εγκρίθηκαν από το υπουργείο οικονομικών για να καλύψουν τα 2500 κενά του πρώην ΕΟΠΥΥ. Για να μην πούμε για τα 6000 κενά του ΕΣΥ που έκλεισε τα 30 του χρόνια και οι γιατροί που ξεκίνησαν να εργάζονται σε αυτό φεύγουν μαζικά στη σύνταξη – αν προλάβουν εννοείται, γιατί πολλοί φεύγουν πιο πριν στον άλλο κόσμο από την καλοπέραση – και φυσικά οι θέσεις τους μένουν κενές αφού δεν προσλαμβάνονται νέοι. Και αυτοί που βρίσκονται σε 5ετή θητεία και μετά μονιμοποιούνταν κανονικά, τώρα αποφάσισαν να παρατείνουν τη θητεία τους για 1 χρόνο. Γιατί ; Μήπως γιατί θέλουν μετά να τους διώξουν ή έστω να τους έχουν σε καθεστώς αβεβαιότητας και επομένους περισσότερο πειθήνιους;
Και μετά αναρωτιούνται γιατί οι νέοι γιατροί φεύγουν στο εξωτερικό και έχουν μείνει ακάλυπτες το 60% των θέσεων αγροτικών ιατρών σε όλη την Ελλάδα, για να στελεχώσουν τις νέου τύπου φάμπρικες της Γερμανίας. Γιατί εκεί δεν χρειάζονται πια εργάτες, αλλά φθηνούς επιστήμονες που απλά θα δουλεύουν χωρίς να μπαίνουν και στον κόπο να ζουν για να καλύψουν τα κενά του δικού τους συστήματος υγείας. Πολλοί γερμανοί γιατροί δεν καταδέχονται να εργάζονται πλέον στη Γερμανία της Μέρκελ και φεύγουν στο εξωτερικό. Το κενό καλύπτεται κυρίως από Έλληνες γιατρούς για την εκπαίδευση των οποίων στα ελληνικά πανεπιστήμια, έχει πληρώσει το ελληνικό δημόσιο (όλοι μας δηλαδή), αλλά τις ιατρικές τους υπηρεσίες τις προσφέρουν σε τιμή ευκαιρίας στη Γερμανία.
Σαββίδης Γρηγόρης
Υποσημείωση: Όσοι αντέξατε να το διαβάσετε θέλω απλά να γνωρίζετε ότι δεν εκπροσωπώ επισήμως κανένα! Δεν είμαι συνδικαλιστής. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να εκπροσωπεί κάποιος συνδικαλιστής τους εργαζομένους, ούτε κάποιος δήμαρχος τους δημότες, ούτε κάποιος βουλευτής τους πολίτες αυτού του τόπου και το κοινοβούλιο έχει πάψει από καιρό να επιτελεί τη βασική του λειτουργία – να νομοθετεί.
Ο καθένας μπορεί να εκπροσωπεί καλά μόνο τον εαυτό του!
Άρα να αφήσουμε τους άλλους να αποφασίζουν για εμάς;
OXI ! Να ενδιαφερόμαστε όλοι για τα προβλήματα μας και να συναποφασίζουμε και να πιέζουμε για τη λύση τους ! Αυτό για μένα είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ! Και δε μιλάω για τη φερόμενη ως κοινοβουλευτική δημοκρατία που έχουμε πλέον στην Ελλάδα – αυτή, ούτε κοινοβουλευτική , ούτε δημοκρατία μου φαίνεται πια (ενδεικτικό φαινόμενο αυτό της απαγόρευσης διαδηλώσεων και κυκλοφορίας όταν έρχονται να μας επιθεωρήσουν οι εκπρόσωποι του άκρατου νεοφιλελευθερισμού που θέλουν να δουν αν το πείραμα τους πάει καλά ή όχι) ! Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να μιλάμε ! Αυτό αποφάσισα σήμερα για τον εαυτό μου – να αρχίσω να μιλάω!
Καθώς οι εξελίξεις τρέχουν , όσον αφορά στο θέμα των οδηγών, από τον Ιούνιο επικειται και νέα αποχώρηση λόγω συνταξιοδότησης και μάλιστα ενόψει της καλοκαιρινής περιόδου οπότε και οι ανάγκες αυξάνονται. Εννοείται βέβαια, ότι ήδη έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες ενέργειες – αιτήσεις για επίλυση του προβλήματος, σε όλους τους αρμόδιους. Μένει να δούμε αν θα γίνει κάτι ή όχι.