Γράφει ο Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης. Από το 2009, αν θυμάμαι καλά, στην αρχή του δρόμου Πλωμάρι-Μελίντα δεσπόζει αυτή η πινακίδα. Ευτυχώς γραμμένη μόνο στα ελληνικά, για να την διαβάζουμε εμείς που καταλαβαίνουμε τα πάντα, αλλά που ποτέ δεν κατανοήσαμε τι μας χρειάζεται η δημόσια διοίκηση και εν τέλει το Κράτος.
Στο μακρινό τότε λοιπόν ένας επίδοξος επιχειρηματίας αποφάσισε να φτιάξει ένα κέντρο διασκέδασης, σε μια βραχώδη περιοχή, δίπλα στη θάλασσα, κοντά στις εγκαταστάσεις του βιολογικού καθαρισμού, στον παλιό σκουπιδότοπο του Πλωμαριού κι έβαλε μπρος τους εκσκαφείς. Φαίνεται πως το έδαφος δεν άντεξε-ανιστηρίξεις δεν υπήρχαν- και ένας χωμάτινος όγκος με βράχια , κατολίσθησε συμπαρασύροντας κι ένα κομμάτι του σχετικά φρέσκου δρόμου, καμιά εικοσαριά μέτρα μήκος, που συνέδεε το Πλωμάρι με τη Μελίντα μια απ’ τις πιο όμορφες παραλίες του νησιού. Όνειρο και επιδίωξη των Πλωμαριτών, από το 1912 και εντεύθεν.
Μεγάλο το γεγονός, έτρεξαν οι υπηρεσίες. Κινητοποιήθηκαν οι αρμόδιοι και ως πρώτο-προσωρινό φαντάζομαι- μέτρο αποφάσισαν την τοποθέτηση αυτής της πινακίδας, όχι φυσικά για να σώσουν ζωές, αλλά για να προφυλάξουν τα νώτα τους.
Έκτοτε πέρασαν χρόνια και ζαμάνια, που έλεγε κι η γιαγιά μου. Όλοι ηρέμησαν. Δεν μάθαμε ποτέ αν έγινε κάποια έρευνα για το ποιον βαρύνει η ευθύνη της κατολίσθησης. Είχε άδεια εκσκαφών στο σημείο αυτό ο ιδιοκτήτης του μέλλοντος να δημιουργηθεί κέντρου διασκέδασης, υπήρχε επιβλέπων μηχανικός του έργου και ποιος, υπήρχε λόγος κατασκευής τοιχίων αντιστήριξης, πριν από την διενέργεια τέτοιων έργων; Και σε ποιον τελικά θα έπρεπε να καταλογισθεί η ζημία.
Τίποτα. Η συγκοινωνία Πλωμαρίου –Μελίντας αποκαταστάθηκε με την πρωτοβουλία ενός εργολάβου, που τελούσε έργα εκείνον τον καιρό στη Μελίντα και δημιούργησε έναν παράδρομο, παράνομο κι αυτόν διευκολύνοντας έτσι την διέλευση των αυτοκινήτων του, αλλά και όλους τους άλλους.
Η πινακίδα έστεκε όλον αυτόν τον καιρό, χωρίς να απασχολεί κανέναν η τυχόν επικινδυνότητα του δρόμου.
Οπότε ήρθε ο σεισμός της 12ης Ιουνίου για να θυμίσει στους αρμόδιους, πως μια πινακίδα απαγορεύει την διέλευση του δρόμου Πλωμαρίου-Μελίντας, κατέστη εκ νέου επίκαιρη, αφού σημειώθηκαν κατολισθήσεις που καθιστούν τον δρόμο επικίνδυνο. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι σοβαρά. Τόσο που ποτέ δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν οι αρμόδιοι μέσα στην απόλυτη ραθυμία και ραστώνη τους.
Κι οι απελπισμένοι μικροεπιχειρηματίες της Μελίντας, που περίμεναν το καλοκαίρι να κινηθούν κάπως τα μαγαζιά τους, μαζεύουν υπογραφές για να τις υποβάλουν, λέει, στους αρμόδιους μήπως και συγκινηθούν και αποφασίσουν να κινηθούν. Αυτοί που οχτώ χρόνια και πλέον, οχυρωμένοι πίσω από μια πινακίδα δεν ήξεραν τίποτα άλλο από το να εισπράττουν, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, τον έστω και μειωμένο μισθό τους.
Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης
