του Βασίλη Μαρκόπουλου
Η πρόταση του Πρωθυπουργού στην Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας απέδειξε τη συγκοινωνία της εκτελεστικής –πολιτικής εξουσίας με τη Δικαστική. Η επικεφαλής του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Χώρας από το 2018 είχε να επιτελέσει σημαντικό και σοβαρό έργο , μια θέση που τη « ζήλευε » ο κάθε Δικαστικός, όνειρο ζωής. Καλείται να υπηρετήσει ένα νέο πόστο που μέχρι τώρα το έβλεπε άσχετο με την όλη της σταδιοδρομία , μακρινό και απρόσιτο , όπως για το μέσο πολίτη. Τούτο γιατί είναι ένα πόστο αμιγώς πολιτικό , που καλείται να εκφράσει ολόκληρη την κοινωνία , όλη τη Χώρα εντός και εκτός συνόρων.
Πάντα το ΝΑΙ λέγεται πιο εύκολα από το ΟΧΙ. Το κλίμα που καλλιεργήθηκε τους μήνες που πέρασαν με την ονοματολογία δημιούργησε το πρόσφορο έδαφος. Το να πεί ΟΧΙ σε τέτοιες στιγμές δεν είναι απλό , όμως το ΟΧΙ θα εξέπεμπε σήμα στην κοινωνία ότι Δικαιοσύνη και πολιτική είναι δυο διαφορετικές λειτουργίες , που δε συνδέονται μεταξύ τους , ούτε αλληλοεξαρτώνται ( σχετικό αυτό ). Θα αποδείκνυε ότι ένας Ανώτατος Δικαστικός δε δελεάζεται από την οποιαδήποτε προσφορά.
Κατά καιρούς ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί που μετά τη θητεία τους «πέρασαν « στην πολιτική , δεν άφησαν το αποτύπωμά τους. Τους χρησιμοποίησε η πολιτική εξουσία και μετά χάθηκαν στα απόνερα της ιστορίας. Δεν άφησαν και κανένα σημαντικό έργο για να τους θυμάται η κοινωνία και η ιστορία , περισσότερο γνωστό μπορεί να είναι το έργο που τους στην επαγγελματική τους καριέρα. Αλλά το θέλγητρο της εξουσίας είναι πάντα γοητευτικό.
Ανεξάρτητα από τις παραπάνω σκέψεις , εύχομαι η Νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας , να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων , να δώσει νέο περιεχόμενο και ουσία στο θεσμό , με ιδιαίτερες ευαισθησίες στα κοινωνικά προβλήματα,με το μάτι και το αυτί της στην κοινωνία που δοκιμάζεται σε μία δεκάχρονη οικονομική κρίση.
