Ο πιο επιεικής καθρέπτης μας, όσο κι αν φανταζόμαστε το αντίθετο, είναι αυτός ο πάνω από τον νιπτήρα μας. Υπάρχουν άλλοι, στυγνά ακριβείς. Όπως για παράδειγμα, οι αρχές μας στην ανατροφή των παιδιών μας, η επιλογή συντρόφου, ή αν μιλήσουμε επαγγελματικά, οι συνεργάτες που επιλέγει κάποιος και ο τρόπος που τους συμπεριφέρεται. Διάβασα το σκεπτικό του Δημήτρη Τζανακόπουλου, ό,τι η ανάκαμψη, λέει, αποτυπώνεται στην καθημερινότητα των πολιτών. Τι να σχολιάσεις; Πετάει – πετάει ο Τσίπρας, πετάει – πετάει και ο Τζανακόπουλος. Ό,τι το αφεντικό…

Σε αντιπαράθεση, χάρηκα τις επιλογές προσώπων του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και τη «γραμμή» που χαράσσει, αρχής γενομένης από την Έκθεση της Θεσσαλονίκης, στρέφοντας δηλαδή όλες τις δυνάμεις του, όχι εναντίον της «Πρώτης φοράς Αριστερά» αλλά στο πλευρό των υγιών δυνάμεων – πολιτών.

Τι νόημα έχει πλέον ο αγώνας, να ξεμπροστιάζουν ημερησίως τα ανδραγαθήματα της κυβέρνησής μας; Υπάρχει κανένας που να μην έχει πιάσει το νόημα της «παρεούλας» τους και τις δυνατότητές τους;

Υπάρχει πλέον κανείς, που να μην μπορεί να μετρήσει τα λάθη όλων των κομμάτων αλλά και να μην εκλαμβάνει ως ατιμία το να τους θεωρούμε όλους ίδιους;

Υπάρχει κανείς έντιμος, που να μην αντιλαμβάνεται την ευκαιρία που έχασε ο Κώστας Καραμανλής από ανικανότητα αλλά συγχρόνως, υπάρχει κανείς που δεν ξεκαρδίζεται όταν ακούει τώρα τη Φώφη Γεννηματά να δηλώνει «σηκώνω το λάβαρο της ηθικής στην πολιτική»; Και τον Θεοδωράκη να τάσσεται, στο δικό της πια πλευρό;

Αυτό δηλαδή ήταν το ζητούμενο, όσων έσπευσαν να τον εμπιστευτούν; Η κοινωνία πλέον, με τα στοιχεία ντροπής κάθε κόμματος επάνω στο τραπέζι της, δεν χωρίζεται σε αυτούς που καταλαβαίνουν και σε αυτούς που δεν, (ώστε να αγωνιούν να τους δώσουν να καταλάβουν), αλλά σε αυτούς που θέλουν να προχωρήσουν σοφότεροι όντες και σε αυτούς που έχουν «τρουπώσει» και δεν θέλουν να ξεκουνήσουν, σκεφτόμενοι την πάρτη τους και διαισθανόμενοι την αναξιότητά τους.

Οι νοήμονες, οι εργατικοί και οι έντιμοι αναζητούν ένα και μόνο. Προοπτική. Χαίρομαι λοιπόν την αγωνιώδη προσπάθεια, όπως διαφαίνεται, του Κυριάκου Μητσοτάκη για συνεργάτες. Βεβαίως αντιλαμβάνομαι και την γκρίνια και τις τρικλοποδιές των «παλιών» του κόμματος… Ας συνηθίσουν. Δεν αναζητούμε νέους… Επιτρέψτε μου! Ο Στέφανος Μάνος, είναι πιο νέος από τον Αλέξη Τσίπρα στον δικό μου χωροχρόνο…

Αναζητούμε ανθρώπους,  που υπήρχαν και πριν την ενασχόληση με την πολιτική. Στην κυριολεξία, το «υπήρχαν». Που έχουν δοκιμάσει δυνάμεις στην ελεύθερη αγορά. Που έχουν αίσθηση του σοβαρού αλλά και του αστείου. Χιούμορ λέγεται αυτό. Που ξέρουν να μιλάνε «ξένες γλώσσες», κυρίως ελληνικά. Που διαθέτουν κάτι ντεμοντέ. Τρόπους, λέγεται αυτό, κι είναι ξεχασμένη έννοια. Και που, αν μην τι άλλο… δεν θα πούνε «η ανάκαμψη φαίνεται στα πρόσωπα των πολιτών» χωρίς να καταντραπούν.

Τι να σας κουράζω αγαπητοί; Πρόσωπα όπως του Κωνσταντίνου Ζούλα, που ανέλαβε διευθυντής του γραφείου Τύπου του Μητσοτάκη. Απέναντί στο «αντίπαλον δέος» (πλάκα κάνω) τον Θανάση Καρτερό, της Αυγής. Έτσι για την ιστορία, να σας θυμίσω άρθρο που απηύθυνε ο ίδιος τον Ιούλιο του 2016 στον Κυριάκο Μητσοτάκη με τίτλο «Σας γαμώ το Χάρβαρντ» και που έγραφε «αυτό που φοβάται (ο Κυριάκος) είναι, ότι η ορμητική είσοδος στην εκλογική σκηνή των νεαρών λύκων της Γκράβας και της Καισαριανής, συντριπτικά υπέρτερων από τα παιδιά του Κολεγίου και των ευάριθμων καλών σχολείων, μπορεί να διαταράξει τη δημοκρατική μας αρμονία….».

Δες το κείμενο στη συνέχεια των χρόνων μας… Κοίτα ρε, κάτι νεαρούς λύκους της Γκράβας και της Καισαριανής! Και ακόμα χειρότερα, κοίτα κάτι γερόλυκους της επικοινωνίας!.. Και μετά ευχήσου, καλή διαδρομή στον Κ. Ζούλα. Και στην Μ. Σπυράκη. Για την υγεία όλων μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News