Λάθος προσδοκίες, λάθος επιλογές

Μαρία Καρίκη

Πόσο μπορεί κανείς να παρασυρθεί από τις προσδοκίες του; Να πιστέψει σε αυτές; Να αφεθεί και να περιμένει την υλοποίησή τους; Πόσο κοντά ή μακριά είναι τελικά οι προσδοκίες μας από την έκβαση της πραγματικότητας; Πολλές φορές θέλουμε κάτι τόσο πολύ να συμβεί που άθελά μας φτιάχνουμε το ανάλογο σενάριο στο μυαλό μας για το τι πρόκειται να συμβεί παρακάτω. Είναι θεμιτό να επιθυμούμε και να θέτουμε στόχους.

Ωστόσο, είναι επικίνδυνο να ερμηνεύουμε και σχεδόν να διαστρεβλώνουμε συμπεριφορές και γεγονότα για να «πλησιάσουν» στις προσδοκίες μας... Τότε, απλά προβάλλουμε στον έξω κόσμο αυτό που περιμένουμε, χωρίς να διασταυρώνουμε στοιχεία και γεγονότα.
Μερικές φορές νιώθουμε να μας κυριεύουν τόσο πολύ οι προσδοκίες μας, που σχεδόν δεν τις ελέγχουμε. Μοιάζουν τόσο αληθοφανείς που φοβόμαστε ότι θα απογοητευτούμε οικτρά σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περιμέναμε. Η προσδοκία είναι η πίστη και η προσμονή για εκείνο που για μας είναι το «ιδανικό». Αν δεν υπάρχει, ωστόσο, ευελιξία και εναλλακτικές λύσεις, οι προσδοκίες μας μοιάζουν να μας εγκλωβίζουν και να μας περιορίζουν. Γίνονται επίμονες, άκαμπτες και «αυτονόητες».

Όταν προσδοκάς να αλλάξει κάτι που δεν αλλάζει εν τέλει: να βελτιωθεί μια σχέση, να έρθει μια προαγωγή, να ερωτευθείς, να σε κατανοήσουν, να δικαιωθείς, να εκτιμηθείς, να αγαπηθείς και άλλα πολλά, τότε αναρωτιέσαι γιατί δεν το κατάλαβες πιο νωρίς. Ματαιώνεσαι, μπερδεύεσαι και απορείς τι πήγε λάθος, τι δεν αντιλήφθηκες σωστά..! Απορείς γιατί δεν έβλεπες τα σημάδια, γιατί δεν «διάβαζες» σωστά τα γεγονότα. Θυμώνεις που πίστεψες σε κάτι που τελικά δημιούργησες εσύ και μόνο εσύ στο μυαλό σου.

Οι λάθος προσδοκίες σε κάνουν να έχεις στραμμένη την προσοχή σου μάταια σε μια κατεύθυνση όπου τίποτα «συνταρακτικό» δεν θα συμβεί. Αναλώνεσαι. Διαστρεβλώνεις, μεγεθύνεις τα όποια γεγονότα και προσπαθείς να «πιαστείς» διακαώς από κάτι που συνάδει με τη θεωρία σου. Σαν να τρέφεις ψευδαισθήσεις, σαν να εθελοτυφλείς. Σαν να μη θέλεις τίποτα να σε βγάλει από το παραμύθι, από την πλάνη σου.

Και έρχεται μια μέρα όπου κάποιο γεγονός θα διαψεύσει τις προσδοκίες μας. Επώδυνα, απροκάλυπτα. Στην αρχή, αρνείσαι να το δεχτείς. Μετά, αρχίζεις και εκνευρίζεσαι για όλο το χαμένο σου χρόνο, για όλες τις «λάθος» επιλογές που έκανες για να φτάσεις πιο κοντά στις προσδοκίες σου.

Για όλα όσα απέρριψες, απέφυγες και προσπέρασες για να φτάσεις εκεί που νόμιζες ότι θα φτάσεις. Δεν θυμώνεις που προσπάθησες από τη μεριά σου ό,τι νόμιζες καλύτερο. Στεναχωριέσαι που «μέτρησες» λάθος όλα όσα ήταν γύρω σου: ανθρώπους, προοπτικές, ευκαιρίες, καταστάσεις.

Τις προσδοκίες τις κουβαλάς μέσα σου σιωπηλά, υπόδηλα. Υπάρχουν πίσω από όλα όσα κάνεις. Και δεν μπορείς να τις σταματήσεις. Μπορείς, ωστόσο, να τις επαναξιολογείς κάθε τόσο, ώστε να ξέρεις που βρίσκεσαι. Να υπάρχει η πιθανότητα πραγμάτωσης. Να μην είναι απλά μια δική σου φαντασίωση, ανυπόστατη και αβάσιμη. Να πατάς στο έδαφος, να είσαι ρεαλιστής. Να βλέπεις και τα κακώς κείμενα και τα τρωτά σημεία και τις αντιφάσεις. Οι προσδοκίες σου δεν πρέπει να τροφοδοτούνται μόνο από σένα. Αλλά και από τους άλλους απέναντί σου. Με τα λόγια, τις πράξεις, τη συμπεριφορά τους. Με τη σταθερότητα και την αποφασιστικότητά τους ή όχι.
Να ονειρεύεσαι, να οραματίζεσαι, να επιθυμείς, να ποθείς, να εύχεσαι, αλλά τις προσδοκίες σου οφείλεις να τις τσεκάρεις! Λειτουργούν ως κίνητρο ή ως φυλακή; Τις έχεις απλά στο νου ή ορίζεσαι από αυτές; Αναγνωρίζεις τα σημάδια της μη υλοποίησης ή αφήνεις τον εαυτό σου σε μια κατ’επιλογή άγνοια; Για να επιλέξεις καλύτερα και καταλληλότερα πρέπει να βρεις τη δύναμη να διερευνήσεις πόσο κοντά ή μακριά είναι η αλήθεια από τη δική σου επιθυμία-προσδοκία. Αν ταυτίζονται, νιώθεις μια απερίγραπτη ανακούφιση, δικαίωση και ικανοποίηση, γιατί έκανες καλά που επέμενες. Αν η απόκλιση είναι μεγάλη, τότε νιώθεις «ενοχλημένος» με τον ίδιο σου τον εαυτό που δεν σε προειδοποίησε, δεν σε ταρακούνησε πιο νωρίς..!

Ωστόσο, μέσα σου βαθιά παραδέχεσαι ότι είναι πάντα πιο δελεαστική εκείνη η εκδοχή της ιστορίας που θα μπορούσε να σου φέρει κοντά σου αυτό που τόσο πολύ επιθυμείς... Ίσως να είναι ο μόνος τρόπος να κρατιέσαι όρθιος σε μια γκρίζα καθημερινότητα που περισσότερα σου παίρνει παρά σου δίνει...

Ίσως και μόνο η σύλληψη της προσδοκίας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα να σου δίνει δύναμη... Αρκεί, όμως, να μη φτάσει στο σημείο να σε φθείρει, να σε δυσλειτουργεί και να σε υπονομεύει προς λάθος επιλογές...