Σχέσεις Ελλάδας – Τουρκίας: Το ίδιο τροπάριο επί πολλά χρόνια

Φίλιππος Ζάχαρης

Οι προκλήσεις είναι μεγάλες αλλά ακόμη μεγαλύτερος είναι ο αποπροσανατολισμός και η απομάκρυνση από τα βασικά προβλήματα της χώρας, όταν από την κυβέρνηση διαμηνύουν ότι η Τουρκία συνεχίζει να προκαλεί – που δεν αμφισβητείται – κάτι που ανάγεται σε κύριο άξονα της εξωτερικής ιδίως πολιτικής.

Επί πολλά συναπτά έτη ακούμε το ίδιο τροπάριο για τους «κακούς γείτονες», για την πολιτική ελιγμών που εφαρμόζουν και τις συνεχείς βλέψεις στα εδάφη μας. Δεν είναι άγνωστες όμως αυτές οι προθέσεις των Τούρκων. Άγνωστη μάλλον φαντάζει η έκπληξη με την οποία αντιμετωπίζεται το όλο θέμα και η παρατεταμένη κινδυνολογία για θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, όταν είναι τοις πάσει γνωστό ότι το επεισόδιο αυτό δεν συμφέρει καμία από τις δύο χώρες.

Ο λόγος είναι απλός: Από τουριστικής και μόνο άποψης και επειδή τα έσοδα είναι πολλά, στο τέλος κάνουν όλοι πίσω.

Οι τουρκικές και ελληνικές κυβερνήσεις έχουν εμπεδώσει το χάος στο οποίο θα περιέλθουν από πολλές απόψεις σε περίπτωση που επιδοθούν σε οιαδήποτε πολεμική αναμέτρηση. Αφήστε δε που στην ουσία για κανέναν πόλεμο δεν μιλάμε, παρά για ένα ή δύο το πολύ πιθανά μεμονωμένα επεισόδια, που όμως αρκούν για να κάνουν την οικονομική ζημιά.

Η Ελλάδα, λαβωμένη από τα μνημόνια σέρνεται από ΄δω και από ΄κει και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να βγει ωφελημένη από μια παρατεταμένη κρίση με την Τουρκία. Από την άλλη, οι γείτονες μας μετά το πραξικόπημα κατά του Ερντογάν διατηρούν ένα διχασμένο στράτευμα και προσπαθούν να δείξουν με άλλους τρόπους τη συνοχή του, όπως στις επιχειρήσεις με τους Κούρδους στο συριακό έδαφος.

Στην ουσία, οι Τούρκοι εξάγουν τα προβλήματά τους, την ίδια στιγμή που στο εσωτερικό της χώρας αυστηροποιούνται όλα τα νομοθετήματα, από κάθε άποψη.

Στη χώρα μας, από την άλλη, η πολιτική της ΝΔ με ολοένα και περισσότερο συντηρητικό προσανατολισμό, στοχεύει στο να αποκοιμίσει τις μάζες και να επιβάλλει τον νόμο της σιωπής. Στην ουσία, λοιπόν, και οι δύο χώρες έχουν πολλαπλά προβλήματα για να φτάσουν στο σημείο να εμπλακούν σε πολεμικές περιπέτειες είτε λόγω των μνημονίων οικονομικής και ενεργειακής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου και Ισραήλ είτε μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης.

Οι προκλήσεις σε όλα τα επίπεδα στη χώρα μας σε συνδυασμό με την παρατεταμένη μη ενταξιακή διαδικασία της γείτονος χώρας στην ΕΕ, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ παρακμής στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, έναν τόπο μαρτυρικό για τους χιλιάδες πρόσφυγες που καταφθάνουν, προκειμένου να σωθούν από τις πολεμικές συρράξεις.

Το ίδιο το προσφυγικό, πάντως, αποτελεί πρώτο θέμα στην ατζέντα των συζητήσεων μεταξύ Μητσοτάκη και Ερντογάν και σε καμία περίπτωση δεν έχει προτεραιότητα η τουρκική προκλητικότητα, που κοσμεί τα πρωτοσέλιδα ακροδεξιών κυρίως εντύπων. Όχι γιατί δεν υφίσταται η προκλητικότητα αυτή αλλά η κρυφή ατζέντα αλλά θέματα περιέχει.

Αποπροσανατολισμός λοιπόν που λαμβάνει χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες, από το «Βυθίσατε τη Χώρα», μέχρι τις εικονικές αερομαχίες εξοπλισμένων πολεμικών αεροσκαφών για να γίνεται παιχνίδι με τα οπλικά συστήματα και οι λαοί Ελλάδας και Τουρκίας να επιδίδονται στο ανάλογο εθνικιστικό παραλήρημα.

Η κατάληξη είναι λίγο – πολύ γνωστή. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι η υποτιθέμενη ελληνοτουρκική φιλία θα δώσει τη θέση της στις αψιμαχίες πάνω από το Αιγαίο και δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμονας για να καταλάβει την παρτίδα που παίζεται κάθε τόσο.

Προς λαϊκή κατανάλωση και τα παιχνίδια στο Αιγαίο, το ίδιο όπως πρότινος η κράτηση των Ελλήνων στρατιωτών στην Τουρκία ή οι πολιτικές τρικλοποδιές για την παράδοση των Τούρκων αξιωματικών που κατέφυγαν στν χώρα μας μετά το πραξικόπημα κατά Ερντογάν.

Το ίδιο τροπάρι, όπως προανέφερα, εδώ και πολλές δεκαετίες, για να απασχολούνται με κάτι οι λαοί και να μην αντιδρούν στην εξοντωτική πολιτική των κυβερνήσεων τους. Το ίδιο και απαράλλακτο σενάριο, με γελοιωδέστατες αφορμές τύπου Ιμίων και άλλων βραχονησίδων που πάραυτα είναι ικανές να αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα των δύο λαών.