Ο κορωνοϊός προκάλεσε αρνητικό ρεκόρ, όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στα τροχαία ατυχήματα

Rodiaki NewsRoom

Γράφει ο Ιωάννης Κανάκης*

Με μεγάλη ανυπομονησία περιμένουμε όλοι επιτέλους να έρθει στο τέλος της αυτή η πρωτόγνωρη για όλους μας εποχή του κορωνοϊού ή επιστημονικά επονομαζόμενος SARS CoV-2. Μιας πανδημίας που έφερε τα πάνω κάτω σε όλες τους τομείς, σε όλο τον κόσμο. Σε τομείς υγείας, οικονομίας, κοινωνίας.

Κατάφερε μέσα σε 2 μήνες να φτάσει νούμερα που είχε χτυπήσει ο παγκόσμιος πόλεμος. Σκεφτείτε το για 10 δευτερόλεπτα. ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ.

Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις στην παρούσα φάση είναι ότι ναι μεν στο πασίγνωστο σμαραγδένιο νησί της Ρόδου που το 90% απασχολείται, εργάζεται και ζει από τον τουρισμό και έχει πληγεί ανεπανόρθωτα η οικονομία από την πανδημία και την απαγόρευση προσέλευσης ταξιδιωτών, αλλά η εργασία μου με συνδέει άμεσα με την τωρινή πρωτόγνωρη κατάσταση και είναι ο λόγος που με κάνει να βλέπω την κατάσταση λίγο πιο σφαιρικά και αισιόδοξα και να παρατηρήσω μια μικρή και παράλληλα μεγάλη λεπτομέρεια.

Ένας εχθρός των νοσοκομείων, των εφημερευόντων ιατρών και διασωστών, όπως και των οικογενειών τους, εκτός από τον επίκαιρο SARS CoV-2 είναι τα τροχαία δυστυχήματα και ατυχήματα. Κάτι που στο νησί μας έχει γίνει δυστυχώς ένας μακροχρόνιος και διαρκής πόλεμος. Επιτρέψτε μου να εκδηλώσω τις ανησυχίες μου τώρα που σιγά-σιγά επανερχόμαστε σε αυτή την πολυπόθητη «κανονικότητα».

Ας μιλήσουμε με αριθμούς λοιπόν και με απλή λογική. Στην περίοδο της πανδημίας και της απαγόρευσης κυκλοφορίας σημειώθηκε ούτε ένας θάνατος από τροχαία ατυχήματα.

Όταν ο μέσος μηνιαίος αριθμός θανόντων στο νησί μας κυμαίνεται στους 2 με 3 και αυτό σε περίοδο μέτριας προσέλευσης τουριστών.

Στη λεγόμενη high season έχουμε φτάσει ένα καλοκαίρι, ακόμη και τους εννέα θανάτους τον μήνα.

Με έναν μέσο όρο 650 τραυματιών και περί των 40 νεκρών ετησίως, χωρίς ηλικιακές διακρίσεις, χωρίς υποκείμενα νοσήματα και χωρίς σταδιακή επιδείνωση της κατάστασης ίσως ο SARS CoV-2 να μην ακούγεται και τόσο τραγικός αντίπαλος.

Προς μεγάλη μου απογοήτευση διάβασα ότι την πρώτη ημέρα κιόλας της άρσης του μέτρου του πολύφημισμένου SMS στο 13033, σημειώθηκαν 60 τροχαία σε μια μέρα στο νησί της Ρόδου και ότι από θαύμα δεν θρηνήσαμε θύματα. Δηλαδή ενώ τη μια ημέρα δείχνουμε πόσο υπεύθυνοι μπορούμε να είμαστε για να προστατεύσουμε την υγεία μας με το να λαμβάνουμε και να τηρούμε καθολικά τα μέτρα απέναντι στον ιό, την αμέσως επόμενη παίρνουμε ένα «όπλο» και παίζουμε μια ρωσική ρουλέτα δείχνοντας την ανευθυνότητα στο μεγαλείο της.

Κυκλοφορούμε δίχως κράνος, δίχως ζώνη, με υπερβολική ταχύτητα, υπό την επήρεια αλκοόλ και ούτω καθεξής, χωρίς να μας ενδιαφέρει για τη δική μας υγεία, για την υγεία των συνανθρώπων μας και της οικογένειάς μας.

Σκοπός θα ήταν λοιπόν πέρα από τον κλάδο της οικονομίας που δειλά-δειλά αρχίζουν οι τοπικοί επιχειρηματίες να βρίσκουν πάλι τα «πατήματά» τους, να κρατήσουμε και όσο το δυνατόν ακέραιη την υγεία μας και από τον πόλεμο της ασφάλτου.

Τι θα μπορούσαμε άραγε να πράξουμε οι πολίτες και οι τοπικοί άρχοντες σαν σύνολο, έτσι ώστε να κρατήσουμε αυτό το μειωμένο αριθμό τροχαίων που μας προκάλεσε η απαγόρευση κυκλοφορίας;
Είναι πολύ σημαντικό να λάβει ο καθένας από εμάς την ευθύνη σε προσωπικό επίπεδο καταρχήν.

Στην Ελλάδα και κυρίως στις μικρές κοινωνίες έχουμε το φαινόμενο της "ζούλας". Και εξηγώ ευθύς αμέσως τι εννοώ: Δυστυχώς έχει περάσει στη νοοτροπία του Έλληνα να χρησιμοποιεί σε περιπτώσεις χρηματικού προστίμου, τις διασυνδέσεις ή την εξουσία που μπορεί να κατέχει έτσι ώστε να ακυρωθεί-σβηστεί η τιμωρία η οποία του έχει επιβληθεί από κάποιο αρμόδιο όργανο της τάξης. Ως επί το πλείστον αυτόματα αλλοιώνεται και η αντίστοιχη συμμόρφωση στην κάθε παράβαση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας.

Είναι σημαντικό να υπάρχουν ακόμα περισσότεροι έλεγχοι της τροχαίας και ίσως η εφαρμογή κάποιων μόνιμων μέσων καταγραφής παραβάσεων στους δρόμους του νησιού.

Για του λόγου το αληθές, οι έλεγχοι της τροχαίας έχουν αυξηθεί αρκετά σε σύγκριση με προ 5ετίας, αλλά τα στατιστικά στοιχεία για τα τροχαία ατυχήματα μας παραπέμπουν στην άποψη ότι ακόμη δεν είναι αρκετά και κυρίως τους μήνες της τουριστικής αιχμής.

Έπειτα, στο νησί υπάρχουν συγκεκριμένα σημεία όπου έχουν καταγραφεί αυξημένα νούμερα παραβιάσεων αλλά και τροχαίων ατυχημάτων. Μήπως σε αυτά τα σημεία θα έπρεπε να σκεφτούμε την τοποθέτηση μιας μόνιμης συσκευής καταγραφής παράβασης (κάμερα);

Γνωρίζω ότι στην Ελλάδα λόγω της παραβίασης των προσωπικών δεδομένων έχουν έρθει ουκ ολίγες φορές σε δικαστικές αίθουσες και αποφάσεις τα συγκεκριμένα θέματα.
Θεωρείτε ότι στο εξωτερικό δεν υπήρχαν τέτοια θέματα;
Σαφώς. Γι' αυτό η συγκεκριμένη τεχνολογία έχει εξελιχθεί και σε περίπτωση καταγραφής μιας παράβασης καταγράφεται μόνο ο οδηγός ή μόνο η πινακίδα του αμαξώματος.

Συνεχίζοντας θέλω να μπω στα θεμέλια της πρωτοβουλίας για την εγγραφή του συγκεκριμένου άρθρου.
Η τοποθέτηση ενός ιατρού σε ασθενοφόρο για την άμεση αντιμετώπιση ενός σοβαρού τραυματισμού ασθενή ο οποίος μπορεί να χρήζει άμεσης ιατρικής περίθαλψης επί τόπου όπως σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα.
Όλοι ίσως έχουμε κάποιον γνωστό, φίλο ή ακόμα και κάποιο μέλος της οικογένειάς μας το οποίο «έφυγε» από ένα τροχαίο δυστύχημα, σκεφτείτε λίγο πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να ήταν το σενάριο αν βρισκόταν σε εκείνο το σημείο άμεσα κάποιο εξειδικευμένο προσωπικό.

Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι διασώστες είναι άρτια εκπαιδευμένοι και το επιβραβεύω, αλλά κάποιες φορές ίσως να χρειάζεται η άμεση παρέμβαση ενός ιατρού στον χώρο.

Είναι πολλά τα τροχαία ατυχήματα αλλά και τα περιστατικά στα οποία ίσως απαιτείται μια άμεση ιατρική παρέμβαση για να κρατηθεί στη ζωή και να μην καταλήξει καθ’οδόν στο νοσοκομείο ο ασθενής (από μια αιμορραγία, έναν τραυματισμό σε πνεύμονα, ένα έμφραγμα μια υπογλυκαιμία ακόμα και αναζωογόνηση επί τόπου).
Και εξηγώ την έννοια αυτού.

Σε κάθε ευρωπαϊκή πόλη υπάρχει αυτή η αρμοδιότητα, υπάρχει δηλαδή ένας εφημερεύων καλά εκπαιδευμένος ιατρός ο οποίος είναι αρμόδιος για κάθε επείγον περιστατικό. Όταν δεχθεί την κλήση το αντίστοιχο ΕΚΑΒ, μετά από έναν γρήγορο αλγόριθμο ερωτήσεων στην τηλεφωνική επικοινωνία και όταν αυτό κριθεί απαραίτητο, ενεργοποιείται αυτόματα και ο γιατρός του ασθενοφόρου, στη Γερμανία που εργάζομαι και ζω, (πολλοί αν έχετε επισκεφθεί τη Γερμανία πολύ πιθανόν να το έχετε δει στον δρόμο) ονομάζεται Notarzt.

Όταν λοιπόν είναι απαραίτητη η παρουσία του γιατρού σε τόπο με ασθενή που χρήζει επείγουσας αντιμετώπισης, τότε ο ιατρός ο οποίος έχει έναν οδηγό ξεκινάει με άλλο αμάξωμα από τον τόπο εφημέρευσής του (συνήθως το εφημερείο είναι σε κεντρικό σημείο είτε στο νοσοκομείο είτε στην ίδια τοποθεσία με τους διασώστες ή ακόμα και στην Πυροσβεστική Υπηρεσία) και συναντάται με τους διασώστες στον χώρο που βρίσκεται ο ασθενής, είτε αυτός είναι δρόμος είτε σπίτι είτε οποιοσδήποτε εξωτερικός χώρος. Μετά την ιατρική του παρέμβαση στον χώρο συνοδεύει το περιστατικό μέχρι και το νοσοκομείο για την περαιτέρω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Αυτό λοιπόν θα μπορούσε αρχικά να οργανωθεί μέσω του δήμου για τους καλοκαιρινούς μήνες και στη συνέχεια ίσως και κατά τη διάρκεια όλου του έτους αν και εφόσον υπάρχει η αντίστοιχη ανταπόκριση και από την πολιτεία.

Είμαι ένας φιλόδοξος λάτρης του τόπου μου και χαίρομαι αφάνταστα σε κάθε διάκρισή του, εύχομαι αυτό το όνειρό μου κάποια στιγμή να πάρει σάρκα και οστά και ίσως έτσι γίνει η αρχή να μειωθεί ή ακόμα και να σταματήσει ο πόλεμος με την άσφαλτο και οι αδικοχαμένες ζωές.
Καλή επιστροφή στην κανονικότητα.
Με σεβασμό και εγκάρδιους χαιρετισμούς.

* Ο Ιωάννης Κανάκης είναι ειδικευόμενος Ιατρός γενικής-σπλαχνικής χειρουργικής, εξειδικευμένος Νotarzt στο κρατίδιο της βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, μέλος του διοικητικού συμβουλίου στον σύλλογο Ελλήνων γιατρών της βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας.