Πολλές φορές στον χώρο της οικονομίας και της πολιτικής έρχονται τα πάνω–κάτω και ο σκεπτόμενος πολίτης αδυνατεί να παρακολουθήσει ένα ρεσιτάλ που θυμίζει θέατρο πολιτικής σχιζοφρένειας. 

 

Συγκεκριμένα:

 

-Στο Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης υποστηρίχτηκε κατά κόρο η «ουδετερότητα» απέναντι στην πολιτική της ΝΔ αλλά και της Κυβέρνησης. Ειδικότερα στον τομέα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής υποστηρίχτηκε ένα μοντέλο που θα κοιτάει μάλλον «γενικά μπροστά» χωρίς τονισμένα κοινωνικά πρόσημα και συμμαχίες κοινωνικών στρωμάτων. 

 

Μια αποϊδεολογικοποιημένη οπτική της κοινωνίας φέρνει και μια αποϊδεολογικοποιημένη οπτική της πολιτικής και ειδικότερα της Κυβερνητικής στην οποία φιλοδοξεί να συμμετάσχει ή και να πρωτοστατήσει η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Ευτυχώς παρεμβάσεις όπως του εκπρόσωπού Τύπου Χρηστίδη –«Μπροστά και αριστερά»– αλλά και άρθρο του Νίκου Γκιώνη στην «Εφημερίδα Συντακτών» όπου χαρακτηριστικά αναφέρει πως «Ο Κυβερνητικός Σύριζα δεν μπορεί να θεωρηθεί Αριστερά» διορθώνουν κάπως τα πράγματα και προφανώς ήταν η «εξ αριστερών» κριτική της «Ουδετερομανίας» μεγαλόσχημων στελεχών της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που δεν θα κακόβλεπαν μια επανάληψη της Κυβερνητικής Συνεργασίας της περιόδου 2012–2015. 

 

-Στο χώρο του Κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως. Υπάρχουν δηλώσεις μελών της Κυβέρνησης –και ειδικότερα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας –όπου ομολογούν πως «θρηνώντας ψηφίζουν τα μέτρα της Τρόικα». Άλλοι, σε στιγμές ειλικρίνειας και εξομολόγησης «Ψυχαναλυτικού Καναπέ» παραδέχονται πως η Τρόικα υπαγορεύει ακόμη και τα νομοσχέδια αφήνοντας προφανώς μόνο την υπογραφή για τους Υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ ( Κ. Ζαχαριάδης, Γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ). 

 

Υπάρχουν και οι περιπτώσεις αυτών που έχουν τάσεις «αισιόδοξης ακράτειας» βλέποντας την ανάπτυξη να έρχεται και μάλιστα τόσο σύντομα και εύκολα που ούτε ποσοτική χαλάρωση δεν χρειάζονται ούτε ελάφρυνση χρέους. Ο Τσακαλώτος ανήκει μάλλον σ’ αυτούς με τον Χουλιαράκη δίπλα του να αποκαλύπτει πως « Ξέραμε όλοι πως δεν θα πάρουμε ελάφρυνση χρέους και ποσοτική χαλάρωση». Ξέραμε όλοι, «ποιοι όλοι»;

 

Βέβαια θα ήταν κρίμα να μην αναφέρουμε και τις επιδόσεις  –στις δηλώσεις– των «Θηλέων του Σύριζα». Αρχίζοντας από την Θεανώ Φωτίου– και τις γνωστές της διακρίσεις στη μαγειρική μέχρι την νεόκοπη Ε. Αχτσιόγλου που υπερηφανεύεται για τις επιδόσεις της στην προστασία των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων σαν σύγχρονη Πασιονάρια και τελειώνοντας με την Σία Αναγνωστοπούλου που κυνηγά την σεξιστική (υποτίθεται…) σάτιρα της «Ελληνοφρένειας» επιβεβαιώνοντας έτσι την ρήση του απλού λαού «Εδώ ο κόσμος καίγεται …..».

 

Όλοι και όλες οι ανωτέρω κύριοι και κυρίες, εφαρμόζοντας μια σκληρή, σκληρότατη πολιτική που φρόντισαν να την επεκτείνουν έως το… 2060 και η οποία δεν χαρακτηρίζεται αλλιώς παρά σαν «νεοφιλελευθερισμός με αριστερό πρόσωπο» δηλαδή σκέτος νεοφιλελευθερισμός με «ολίγη» από ψευδο–αριστεροσύνη, γνωρίζουν πολύ καλά το ποιόν των μέτρων που ψήφισαν και συνεχώς ψηφίζουν. Γνωρίζοντας όμως και το κοινό που τους ψήφισε  –μικρομεσαία και λαϊκά στρώματα– φαίνεται να μην κόπτονται ιδιαίτερα για τις αντιδράσεις τους η  –με θεατρινίστικους οδυρμούς– να προσπαθούν να κατευνάσουν τις αντιδράσεις τους στοχεύοντας κατά βάθος σε πιο «πάνω στρώματα» όπως υποστηρίξαμε και σε προηγούμενα άρθρα μας στο «Ποντίκι». 

 

Άλλωστε, η πολιτική του Κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, δυόμιση χρόνια τώρα, μόνο σ’ αυτά τα στρώματα μπορεί να έχει κάποια απήχηση. Η δραματική κατάληξη όλων των Σοσιαλδημοκρατικών και Αριστερών Κομμάτων τα τελευταία 30 χρόνια είναι η εκλογική τους συντριβή  –τελευταίο παράδειγμα το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα– και η εγκατάλειψη τους από τα κοινωνικά στρώματα που παραδοσιακά τους στήριζαν. Γιατί

 

-Η μεν Δημοκρατική Συμπαράταξη  –τουλάχιστον μεγάλων τμημάτων της ηγεσίας της– ξεχνάει πως η κατακρήμνιση  –στα έγκατα της γης…– του ΠΑΣΟΚ του 44% (2009) στο 4,7% (2015) ούτε τυχαία είναι ούτε απλά συγκυριακή. Όταν εγκαταλείπεις τα κοινωνικά στρώματα και τις κοινωνικές τάξεις που παραδοσιακά εκφράζεις εφαρμόζοντας μια πολιτική «Βασιλικότερης του Βασιλέως» δηλαδή χειρότερης από την χειρότερη αμιγώς δεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική προσπαθώντας να γίνεις «Δεξιά στη θέση της Δεξιάς» δηλαδή Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη τότε είναι φυσιολογικό και λογικά νομοτελειακό όχι απλά να ηττηθείς, αλλά να συντρίβεις η μάλλον να εξαϋλωθείς. 

 

Εάν στην Δημοκρατική Συμπαράταξη φιλοδοξούν να επαναλάβουν το «Σύμφωνο Συμβίωσης» με την ΝΔ τότε προφανώς χρειάζονται «ψυχολογική υποστήριξη ή ψυχιατρική παρακολούθηση». Δεν θα αποτύχουν απλώς αλλά κυριολεκτικά θα εξαφανιστούν. Όμως «Διχασμένη Συνείδηση με ψυχιατρικά συμπτώματα» είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά με τάσεις βελτίωσης. Αφού πέρασε το «Σύνδρομο Στοκχόλμης» με τους Δανειστές δηλ. την Τρόικα συνέχισε με «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» μαζί τους για να καταλήξει σε «Σύμφωνο Συμβίωσης» όπου η (πιθανή) ανοδική κοινωνική τάση του ΣΥΡΙΖΑ συν το δέλεαρ των προνομίων εξουσίας για μια ήδη διαμορφωμένη και διαμορφούμενη κρατική νομενκλατούρα, λειτούργησε και συνεχίζει να λειτουργεί αφοπλιστικά.

 

-Οι παραπάνω βέβαια  –Δημοκρατική Συμπαράταξη και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ– ξεχνούν πως η οικονομική/εργασιακή αλλά και κοινωνική βελτίωση –ιδιωτικά χρέη και αποφυγή πλειστηριασμών– ήταν το κύριο αίτημα των στρωμάτων που τους στήριξαν το 2009 και το 2015. Κοινωνικά στρώματα μεσαία και λαϊκά και τα οποία απαιτούσαν μια διαφορετική πολιτική από αυτή της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς είτε το 2009 –περίπτωση ΠΑΣΟΚ– είτε το 2015 (Περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ). Όταν το ΠΑΣΟΚ υπέγραψε τα Μνημόνια 1 και 2  –το δεύτερο με τη ΝΔ– το ίδιο αποψιλώθηκε εκλογικά. Κάτι ανάλογο και νομοτελειακά βέβαιο, θα πάθει και ο ΣΥΡΙΖΑ, άγνωστο ακόμη σε ποιο βαθμό. Γιατί είναι αποδεδειγμένο πως :

 

-Όταν οι λαοί δεν έχουν Κεντροαριστερή/Αριστερή Προοπτική εκλογικής διεξόδου ή –το χειρότερο..– απογοητευτούν από αυτήν θεωρώντας την imitation νεοφιλελεύθερη τότε στρέφονται σε μεγάλο βαθμό στην original νεοφιλελεύθερη αστική πολιτική.

 

-Όταν ανταγωνίζεσαι τον αντίπαλο σου –νεοφιλελευθερισμό– στα δικά του χωράφια και με τους δικούς του όρους και ιδεοληψίες τότε οι μεγάλες μάζες που σε ακολουθούσαν απογοητεύονται και στρέφονται, σε μεγάλο ποσοστό, στον αντίπαλο.

 

-Γιατί οι λαϊκές μάζες και στρώματα, ο λαϊκός άνθρωπος της ελληνικής κοινωνίας έχει την αλάνθαστη ικανότητα να ξεχωρίζει το original από το imitation. Εάν δεν υπάρχει λόγος να ψηφίσει original νεοφιλελευθερισμό ούτε ο imitation τον συγκινεί ιδιαίτερα.