Η 23η Ιουλίου 1974 φαντάζει μακρινή και οι κατακτήσεις της δημοκρατίας αυτονόητες και ουρανοκατέβατες. Η μεταπολίτευση, που τα τελευταία χρόνια τόσο εύκολα απαξιώθηκε, δεν παύει να αποτελεί μακράν την ευτυχέστερη περίοδο που γνώρισε το ελληνικό κράτος από συστάσεώς του. Σαράντα χρόνια συνεχούς ευημερίας , απίθανων και αδιανόητων κατακτήσεων για την ελληνική κοινωνία, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να αποτιμηθούν αλλά αποτέλεσαν και στόχο κατακλυσμιαίων επικρίσεων. 

Πόσο αξίζει, ωστόσο, μια κοινωνία όταν δεν μπορεί να εκτιμήσει τις κατακτήσεις της, μια κοινωνία που κατέβηκε από τα γαϊδούρια και τα μουλάρια σε ασφαλτοστρωμένους δρόμους με απαστράπτοντα αυτοκίνητα…  Είναι αυτή η κοινωνία που δεν μπόρεσε να ανεχτεί μια κρίση η οποία προήλθε μετά από σαράντα χρόνια ευημερίας και είχε καλομάθει στα εξωφρενικά προνόμια που καταβρόχθιζε λαίμαργα.

Μια κοινωνία που δεν φρόντισε ποτέ να πει «αρκεί!» στην απληστία. Μια κοινωνία με βρωμισμένα χνώτα από την πείνα που επιδείκνυε τα λεπτά της γούστα  στις γκουρμέ γεύσεις και την πολυτέλεια. Μια κοινωνία που δίχως να κουνήσει το χεράκι της -αντιπαραγωγική και παρασιτική- απομυζούσε άπληστα το δημόσιο δίχως χορτασμό. Μια κοινωνία που ζούσε υπό τον φόβο του χωροφύλακα, των διώξεων, που διαβιούσε σε συνθήκες μαζικής εξαθλίωσης, ανελευθερίας και αμορφωσιάς, και αξιώθηκε πρωτόγνωρων ελευθεριών, ίσων ευκαιριών, εκπαίδευσης και προκοπής…  

Σαράντα ολόκληρα χρόνια συνεχούς ευημερίας με τη μια μέρα καλύτερη από την άλλη, δεν άρκεσαν για ένα ευχαριστώ, για μια συνετή κουβέντα, για μια στιγμή αυτογνωσίας, για μια θυσία, για  να ξεπεραστεί η κρίση σε μια χώρα δημόσιων υπαλλήλων, συνδικαλιστών και στυγνών επαγγελματικών επαναστατών που κόπτονταν για την Νικαράγουα και έστελναν τα παιδιά τους στο Χάρβαρντ και την Οξφόρδη και ψώνιζαν στο Μιλάνο και στο Παρίσι δυο με τρεις φορές το χρόνο.

Μια κοινωνία με γιγαντιαία υποκρισία, αχάριστη και εξωφρενικά κακομαθημένη που σήμερα σπάει τα μούτρα της καταγγέλλοντας την διαφθορά που η ίδια συντηρούσε και αποθέωνε όταν την βόλευε. 

Μια κοινωνία  που δεν είχε την στοιχειώδη συνείδηση και αξιοπρέπεια  να αντιμετωπίσει μια κρίση – υπάρχουν και κρίσεις στην ιστορία! δεν το έχει ακούσει πότε ο πάνσοφος λαός μας;  Ο χρυσούς αιώνας του Περικλέους που κράτησε λιγότερο από μια εικοσαετία, αλλά αποτιμήθηκε από την Ιστορία για τα επιτεύγματά του, δεν συνεθλίβη, δεν απαξιώθηκε μέσα στην μακρά περίοδο παρακμής που ακλούθησε…  

Η μεταπολίτευση με το σύνολο των επιτευγμάτων της άλλαξε ριζικά και εκ θεμέλιων προς το καλύτερο τη ζωή της χώρας. Ποτέ στο παρελθόν και πολύ δύσκολα στο μέλλον δεν θα ξαναβρεθεί τέτοια ευκαιρία και καλή τύχη για τους Έλληνες, αυτά τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας.