Warning: chmod(): Operation not permitted in /home/545817.cloudwaysapps.com/bqgtemsqzq/public_html/wp-admin/includes/class-wp-filesystem-direct.php on line 173
Χειμερινή πανδαισία εικόνων και ήχων στην ορεινή Κοσκινά Θέρμου (ΦΩΤΟ) - AgrinioVOICE.gr

Χειμερινή πανδαισία εικόνων και ήχων στην ορεινή Κοσκινά Θέρμου (ΦΩΤΟ)

Η προγραμματισμένη εκδήλωση κοπής της Πρωτοχρονιάτικης Πίτας του Συλλόγου Κοσκινιωτών για την Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2016, η οποία πραγματοποιήθηκε στο χωριό αναφοράς του Συλλόγου, την Κοσκινά Θέρμου, συνέπεσε με την επαύριο μιας μεγάλης πλημμύρας στην ορεινή Τριχωνίδα.

Έτσι, η παρουσία μας, μιας μικρής ομάδας, στην εκδήλωση αυτή, ως εκπροσώπων του Δήμου, μας επιφύλαξε μια μοναδική εμπειρία, που έκανε τη μέρα αυτή ιδιαίτερα ξεχωριστή τόσο για την άριστη φιλοξενία που μας προσφέρθηκε από τον δραστήριο Σύλλογο του χωριού και από τους φιλόξενους κατοίκους της Κοσκινάς όσο και για τις σπάνιες εικόνες που απολαύσαμε από τη χειμωνιάτικη φύση.

Γράφει ο Νίκος Κωστακόπουλος
(Εκπαιδευτικός – Δημοτικός Σύμβουλος Θέρμου)

Η Κοσκινά, οικισμός της Τοπικής Κοινότητας Δρυμώνα του Δήμου Θέρμου στην ορεινή Τριχωνίδα, είναι ένας γραφικός ορεινός οικισμός, χτισμένος σε υψόμετρο 570 μέτρων στις νοτιοανατολικές υπώρειες της κορυφής Μελιός του Παναιτωλικού όρους. Το χωριό, πνιγμένο στο πράσινο, στεφανωμένο με ένα μικρό ελατόδασος και με τα λιγοστά πετρόχτιστα σπίτια του χτισμένα αμφιθεατρικά στην αυλακωμένη από τις τεχνητές αναβαθμίδες του εδάφους (πεζούλες) βουνοπλαγιά και με πρόσωπο προς ένα μικροσκοπικό οροπέδιο στα πόδια του, μοιάζει φωλιασμένο σε μια ασφαλή απλοχωριά της λεκάνης απορροής του φαραγγιού του Κοσκινορέματος, η οποία γεωμορφολογικά εντάσσεται στην Κοιλάδα του Γιδομανδρίτη, και φαντάζει σαν όαση στην κακοτοπιά που κυριαρχεί στην απέναντι απότομη πλαγιά, που υψώνεται σαν τοίχος σχεδόν κατακόρυφα στην ανατολική όχθη του ρέματος.

Το σχετικά ομαλό γεωμορφολογικό ανάγλυφο του χωριού και τα άφθονα νερά αποτελούν βασικά στοιχεία που έχουν καταστήσει την Κοσκινά τροφοδότη της περιοχής με γεωργικά προϊόντα άριστης ποιότητας και, φυσικά, βιολογικής καλλιέργειας, τα οποία παράγονται στους κήπους της. Χαρακτηριστικό, επίσης, είναι ότι εδώ συναντάμε μερικές συστηματικές εκμεταλλεύσεις αιγοπροβατοτροφίας, οι οποίες διατηρούνται από νέους ανθρώπους, πράγμα που υποδεικνύει τη συστηματική εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων των ορεινών περιοχών ως τον μόνο σωστό δρόμο για την κατάκτηση μιας βιώσιμης ανάπτυξης στηριγμένης στα εγγενή χαρακτηριστικά κάθε επιμέρους περιοχής. Επιπλέον, ζωή δίνουν στο χωριό, με την συχνή παρουσία τους σ’ αυτό, οι απόδημοι Κοσκινιώτες – κάτοικοι των πόλεων, έτσι που πολλά Σαββατοκύριακα και γιορτές, καθώς και τα καλοκαίρια φυσικά, το χωριό, αν και μικρό, να παρουσιάζεται ζωντανό, παρότι και τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου δεν παύει να έχει ζωή, αφού κατοικείται από ικανό αριθμό νέων ανθρώπων, ένα προνόμιο που διαθέτουν πλέον λίγα ορεινά χωριά της ευρύτερης περιοχής.

Η δίκαιη απαίτηση των κατοίκων για την ασφαλτόστρωση του υπόλοιπου τμήματος του κεντρικού δρόμου, μήκους ενός χιλιομέτρου, που συνδέει το χωριό με το Θέρμο, όπως και του δεύτερου δρόμου, που το συνδέει με τον Δρυμώνα, είναι απαραίτητο να εισακουστεί πλέον από τις αρμόδιες υπηρεσίες, καθότι το δικαίωμα της πρόσβασης αποτελεί αυτονόητο δικαίωμα κάθε περιοχής στην εποχή μας, το οποίο, δυστυχώς, δεν έχει αναγνωριστεί ακόμη από την πολιτεία όχι μόνο για την Κοσκινά αλλά και για την ευρύτερη αυτή ορεινή περιοχή του Δήμου Θέρμου.

Μετά από αυτή τη σύντομη αναφορά στα χαρακτηριστικά του χωριού, και για να επανέλθουμε στο θέμα μας, η εκδήλωση του Συλλόγου, η οποία περιελάμβανε πρωινό εκκλησιασμό και μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών όλων των κεκοιμημένων χωριανών στη γραφική εκκλησία του χωριού και στη συνέχεια καφέ, κοπή της Πρωτοχρονιάτικης Πίτας, γεύμα και Γενική Συνέλευση του Συλλόγου στο μοναδικό κεφενείο – ψησταριά του χωριού, μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις τόσο για την άρτια διοργάνωση όσο και για την άριστη φιλοξενία που μας προσφέρθηκε. Τα τοπικά εδέσματα – με κύριο μενού ντόπια βραστή γίδα, κοντοσούβλι και χωριάτικες πίτες – φτιαγμένα όλα με μεράκι και με την εθελοντική προσφορά των Κοσκινιωτών, κυρίως των νέων και των γυναικών, αξιοθαύμαστα και η εξυπηρέτηση από το κατάστημα άψογη, γι’ αυτό και το συστήνουμε ανεπιφύλακτα σε κάθε δυνητικό επισκέπτη. Ο εθελοντισμός των Κοσκινιωτών, βέβαια, δεν περιορίζεται μόνο στις εκδηλώσεις αλλά επεκτείνεται και στην κατασκευή κοινωφελών έργων στο χωριό, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την αναστήλωση του εγκαταλειμμένου κτιρίου, το οποίο στέγαζε το πρώην Δημοτικό Σχολείο Κοσκινάς και σήμερα παραμένει κλειστό λόγω έλλειψης μαθητών, και τη μετατροπή της χρήσης του σε Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων, έργο που υλοποιήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του με εθελοντική εργασία και προσφορά χρηματικών ποσών από τους ίδιους τους χωριανούς.

Συνοδευτικά, όμως, με την εν λόγω εκδήλωση την παράσταση έκλεψε και η μητέρα φύση, που ειδικά τη μέρα αυτή σε προκαλούσε να απολαύσεις με όλες σου τις αισθήσεις το εντυπωσιακό σκηνικό που είχε στηθεί από τη χειμωνιάτικη φύση και που προσφερόταν απλόχερα και ανέξοδα όπως καθετί ανεπιτήδευτα ωραίο. Μια χειμερινή πανδαισία εικόνων και ήχων που πρόσφερε το νερό, αυτό το πολύτιμο δώρο του ουρανού στη γη, μετά την πτώση του από τα σύννεφα με τη μορφή πλημμύρας την προηγούμενη μέρα και την περιπλάνησή του στα σωθικά της γης του βουνίσιου εδάφους, όπου είχε εισχωρήσει με τη βοήθεια της πυκνής βλάστησης της περιοχής, για να τη γνωρίσει και από μέσα, ξεπηδούσε γάργαρο από πάμπολλες πηγές και συγκεντρωνόταν σε ρυάκια στην αρχή, σχηματίζοντας ρέματα στη συνέχεια, και με γρήγορο τρεχαλητό, δρασκελώντας κακοτοπιές και πέφτοντας με γδούπο από μικρότερους και μεγαλύτερους καταρράκτες, κατρακυλούσε ποδοβολώντας με ακατάπαυστη ορμή σε μια θορυβώδη και αδιάκοπη πορεία, αλλού γάργαρο κι αλλού δανειζόμενο το χρώμα του χώματος που συναντούσε στις πλαγιές απ’ όπου περνούσε, το οποίο συνέπαιρνε με την ένταση της ορμής του και, ξεγελώντας το, παράσερνε μαζί του στον τρελό χορό του, λες και βιαζόταν να προλάβει να ολοκληρώσει τον κύκλο της πορείας του στη γη, να φθάσει μια ώρα αρχύτερα, ακολουθώντας την κοίτη του Κοσκινορέματος, και στη συνέχεια του Γιδομανδρίτη και του Ευήνου, στον τελευταίο προορισμό του, στη θάλασσα του Πατραϊκού Κόλπου, για να γνωρίσει τα μέρη όπου του έλαχε να βρεθεί αυτή τη φορά, πριν προλάβει ο ζωοδότης ήλιος και το ξανανεβάσει στα σύννεφα για να συνεχίσει τον αέναο κύκλο του από τη γη στον ουρανό και από τον ουρανό στη γη, σε άλλα μέρη και σε άλλες θάλασσες κάθε φορά, και ξανά και ξανά τα ίδια σε μια πορεία δίχως αρχή και τέλος.

Λίγο ψηλότερα από τον οικισμό τα πάντα ήταν σκεπασμένα από πυκνή ομίχλη, ενώ η βροχή, που είχε κοπάσει από τη νύχτα, συνεχιζόταν πλέον με τη μορφή έντονης ψιχάλας, καθόλου ενοχλητικής για περιήγηση στη φύση. Έτσι, η πρόκληση ήταν μεγάλη για να απολαύσουμε από κοντά μερικά μόνο από τα θέλγητρα της φύσης, όσα προλαβαίναμε στο σύντομο χρονικό διάστημα που είχαμε στη διάθεσή μας, και δεν θα μπορούσα, φυσικά, να αντισταθώ.

Μια έντονη γεύση από το κάλεσμα φύσης κοντά της πήραμε μετά το τέλος του εκκλησιασμού, καθώς λίγο η θέα από την κορυφή του λόφου, όπου είναι χτισμένη η εκκλησία του χωριού, του θολού νερού στο Κοσκινόρεμα, που διέρχεται ακριβώς από κάτω και σε μικρή απόσταση από την εκκλησία, λίγο ο ήχος από το μακρόσυρτο βουητό που συνόδευε το νερό στη θορυβώδη πορεία του, λειτούργησαν αμφότερα ως παρότρυνση για να γνωρίσουμε το ρέμα από πιο κοντά.

Κάπως έτσι έφτασε το Κοσκινόρεμα να κλέψει την παράσταση και να αναδειχθεί σε πρωταγωνιστή της μέρας αυτής. Γι’ αυτό, και η περιγραφή που ακολουθεί στη συνέχεια είναι απόλυτα συνυφασμένη με ο,τιδήποτε σχετίζεται μ’ αυτό.

Έτσι ξεκίνησε η σύντομη πορεία μου στο Κοσκινόρεμα με οδηγό τον φίλο Κώστα Αθανασίου, μόνιμο κάτοικο του χωριού, και τον ευχαριστώ ιδιαίτερα γι’ αυτό, καθώς μου δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσω από κοντά και με το παραπάνω τις σπάνιες οπτικές και ηχητικές εικόνες που προσέφερε πλουσιοπάροχα ο τρελός χορός του νερού στην πορεία του από τα ψηλώματα του βουνού προς τα κατώμερα. Στόχος μας, η πορεία να είναι πολύ σύντομη, για να προλάβουμε και τη συνέχεια της εκδήλωσης.

Σε λίγο βρεθήκαμε στο σημείο όπου σμίγουν δύο ρέματα – το ρέμα που διέρχεται μέσα από τον οικισμό του Νεροχωρίου σχηματίζοντας μικρό καταρράκτη δίπλα στην πλατεία του οικισμού, με το ρέμα που διέρχεται δυτικά του Νεροχωρίου και πιο κάτω σμίγει με το ρέμα που σχηματίζεται από τα νερά των πηγών Άνω και Κάτω Κεφαλόβρυσο Δρυμώνα – για να σχηματίσουν από εκεί και στο εξής το Κοσκινόρεμα, ονομασία που αποδόθηκε, φυσικά, στο ρέμα από το διπλανό χωριό, την Κοσκινά. Εδώ, όπως ομολογούν οι ντόπιοι, υπήρχε κάποτε ο νερόμυλος του Φλωρόπουλου από το Νεροχώρι, ο οποίος δεν υπάρχει σήμερα. Εκεί παρακολουθήσαμε το υπέροχο θέαμα που σχηματιζόταν από τα θολά νερά του δυτικού ρέματος, που έπεφταν με γδούπο από έναν μικρό καταρράκτη στην τελευταία τους δρασκελιά πριν συναντήσουν τα γάργαρα και πληθωρικά νερά του ρέματος του Νεροχωρίου και αναμειχθούν μ’ αυτά, για να συνεχίσουν από κοινού την πορεία τους.

Ακολουθήσαμε για λίγο το Κοσκινόρεμα, περπατώντας αλλού πάνω στις σμιλεμένες από το νερό πέτρες της κοίτης του και αλλού στο χρυσοκίτρινο χαλί που σχηματίζεται από τα πεσμένα φύλλα των πλατανιών, περνώντας, μάλιστα, και από δύο μικρά αυτοσχέδια ξύλινα πεζογέφυρα, που κατασκευάστηκαν από τους κτηνοτρόφους της Κοσκινάς και χρησιμεύουν ως πέρασμα των ζώων τους για βοσκή στην απέναντι πλευρά του ρέματος, και απολαμβάνοντας, υπό τον ξέφρενο ήχο που δημιουργούσε το θολό νερό που έτρεχε βιαστικά στην πολύχρωμη κοίτη, τις μαγευτικές εικόνες της φύσης, όπως αυτές ξεπρόβαλλαν μέσα από τα γυμνόκλαδα πλατάνια τόσο στην κοίτη του ρέματος όσο και στις γύρω απότομες πλαγιές.

Η εναλλαγή των εικόνων μας παρέσυρε και ο χρόνος κύλησε χωρίς να το καταλάβουμε. Έτσι, φτάσαμε αργοπορημένοι στον χώρο που θα γινόταν η εκδήλωση, καθυστερώντας γι’ αυτόν το λόγο την έναρξή της, καθώς μας περίμεναν υπομονετικά οι ομοτράπεζοί μας, δείχνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ευγένειά τους, και πιστεύω πως μας έχουν συγχωρήσει αυτή την αβλεψία μας αναλογιζόμενοι τα θέλγητρα που μας τράβηξαν την προσοχή.

Αργότερα, και αφού αφήσαμε την εκδήλωση που συνεχιζόταν, ανεβήκαμε μέσα από τον ελικοειδή χωματόδρομο που οδηγεί διά μέσω του ελατοδάσους στον Δρυμώνα και στο Νεροχώρι, διερχόμενοι μέσα από το απόκοσμο περιβάλλον που είχε δημιουργήσει η πυκνή ομίχλη που είχε σκεπάσει την περιοχή. Σε λίγο μπήκαμε στον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που οδηγεί από τον Δρυμώνα στο Νεροχώρι και δεν αργήσαμε να συναντήσουμε στα αριστερά μας τον πρώτο καταρράκτη που δημιουργείται στο ρέμα που πηγάζει από την πηγή Άνω Κεφαλόβρυσο Δρυμώνα. Ο καταρράκτης ξεκινάει αρκετά μέτρα ψηλότερα από τον δρόμο και καταλήγει στα ριζά των ανάντη πρανών του δρόμου κάνοντας σκαλί στο ενδιάμεσο της πορείας του. Η πυκνή ομίχλη, όμως, τον έκανε να φαντάζει σαν να κατέβαινε απευθείας από τα σύννεφα.

Στη συνέχεια, βρεθήκαμε στην πηγή Κάτω Κεφαλόβρυσο λίγο πιο κάτω. Η εικόνα από τον χώρο της πηγής εντυπωσιακή, καθώς τα στοιχεία που τη συναπαρτίζουν αποτελούν ένα αρμονικό σύνολο. Μπροστά το νερό της πηγής, που ανάβλυζε γάργαρο και σε αφθονία μέσα από τη γη σχηματίζοντας μικρό ρυάκι, δίπλα στην πηγή το ρέμα με τα αφρισμένα νερά που εμπλουτίζεται από αυτή και φάνταζε σαν μια μακρόσυρτη κατάλευκη χαρακιά στην απότομη κατωφέρεια τους εδάφους τη στρωμένη με το καστανόξανθο χαλί, το ραμμένο με τα πεσμένα φύλλα, στο βάθος πάνω αριστερά ο δεύτερος καταρράκτης κατά μήκος του ρέματος που έρχεται από τα νερά της πηγής Άνω Κεφαλόβρυσο και παντού τριγύρω στον χώρο τεράστια πλατάνια.

Χαρακτηριστικό του μεγέθους των πλατανιών στον χώρο της πηγής είναι το ότι κάποια από αυτά χρησίμευαν και ως οικήματα για αγροτική χρήση. Η κουφάλα του ενός πλατάνου χρησίμευε στους ιδιοκτήτες του αγροτόσπιτου, που είναι κοντά στην πηγή, ως καζαναριό για την απόσταξη του τσίπουρου, ενώ του άλλου πλατάνου ως στάβλος για τον γάιδαρο.

Προχωρήσαμε ως τον αυλόγυρο του σπιτιού για να περιεργαστούμε το σπίτι, το οποίο χτίστηκε εκεί λόγω της ζωογόνου δράσης της εν λόγω πηγής, χάρη στην ύπαρξη της οποίας σ’ αυτό το σημείο έζησαν εκεί γενιές και γενιές ανθρώπων. Δυστυχώς, το σπίτι, εγκαταλειμμένο σήμερα μετά τον θάνατο των ηλικιωμένων τελευταίων ιδιοκτητών του, του ζεύγους Σωτηρίου και Ειρήνης Κούκου, παραμένει έρμαιο στη φθορά του χρόνου και θα ακολουθήσει κι αυτό, από ό,τι δείχνει η κατάστασή του, τη μοίρα τόσων και τόσων αγροτόσπιτων σε τέτοιες απομακρυσμένες περιοχές, τη μοίρα που οδηγεί στον βέβαιο θάνατό του, εκτός και βρεθεί κάποιος και τροποποιήσει τη χρήση του σε νέα, συμβατή με τη σύγχρονη εποχή, που δεν μπορεί να είναι άλλη από την τουριστική αξιοποίησή του. Μια εικόνα συνηθισμένη, δυστυχώς, για την ορεινή ενδοχώρα της πατρίδας μας τις τελευταίες δεκαετίες της ανάπτυξης, αλλά πολύ στενάχωρη, όταν την αντικρίζεις από τόσο κοντά.

Σήμερα το νερό της πηγής αυτής τροφοδοτεί το υδραγωγείο της Κοσκινάς και φυσικά μπορεί να απολαύσει τη δροσιά του κάθε περαστικός ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Για τους κατοίκους και τους επισκέπτες, μάλιστα, των κοντινών σ’ αυτή χωριών, της Κοσκινάς, του Δρυμώνα και του Νεροχωρίου, η συγκεκριμένη πηγή είναι όαση στα κάματα του καλοκαιριού.

Η θέα, κατά την επιστροφή μας στο χωριό, της κατεστραμμένης δεξαμενής ύδρευσης του χωριού από την κατολίσθηση που συνέβη σ’ αυτόν τον χώρο την προηγούμενη μέρα, η οποία προκλήθηκε από τα νερά της βροχής που συγκεντρώνονται από τον δρόμο που διέρχεται από εκεί και διοχετεύονται ανεξέλεγκτα στον χώρο περιμετρικά της δεξαμενής, μας φέρνει στον νου την υποχρέωση του ανθρώπου να μην προκαλεί τη φύση με τις άστοχες ενέργειές του, αλλά να σέβεται τις λειτουργίες της κατά την κατασκευή τεχνικών έργων που τον εξυπηρετούν, γιατί οι νόμοι της φύσης είναι ισχυρότεροι από τον άνθρωπο και, αργά ή γρήγορα, εκδικούνται όποιον τους παραβιάζει.

Μετά από μια σύντομη στάση στην πλατεία του χωριού, ήρθε η ώρα της επιστροφής στο Θέρμο. Η επόμενη σύντομη στάση είναι στο μεγάλο ξάγναντο στο έμπα και στο έβγα του χωριού για την ενατένιση της Κοσκινάς από μακριά, που, σκεπασμένη από την αντάρα του απόβροχου, ξεπροβάλλει σαν μέσα από παραμύθι. Στο βάθος, στην κατάληξη της γκρεμώδους αλλά κατάφυτης περιοχής, από την οποία διέρχεται σ’ αυτό το σημείο ο δρόμος που οδηγεί στην Κοσκινά, ξετυλίγεται μια εντυπωσιακή χαράδρα. Το φαράγγι του Κοσκινορέματος μετασχηματίζεται, σ’ αυτή την περιοχή, λίγο πιο κάτω από τον νερόμυλο της Κοσκινάς ως κάτω από τον οικισμό Μελίγκοβα, και συγκεκριμένα ως τον δρόμο που οδηγεί από το Θέρμο στη Μελίγκοβα, στην Αμβρακιά και στο Αργυρό Πηγάδι, και για μήκος μισού χιλιομέτρου περίπου, σε μια πολύ στενή χαράδρα, την αποκαλούμενη και ως χαράδρα Στενού Μελίγκοβας, η οποία δεν θα ήταν δυνατό, φυσικά, να προσεγγιστεί σε τέτοιες συνθήκες παρά μόνο την καλοκαιρινή περίοδο. Ευελπιστούμε αυτό να συμβεί με την πρώτη ευκαιρία.

Το φαράγγι του Κοσκινορέματος, βέβαια, συνεχίζεται για άλλο ενάμισυ χιλιόμετρο περίπου στη συνέχεια, ωσότου καταλήξει στον Γιδομανδρίτη, και δεν θα ήταν δυνατό, φυσικά, να μην επισκεφθούμε τον τελευταίο σημαντικό σταθμό κατά μήκος του Κοσκινορέματος. Έτσι, λίγο μετά, παρακάμπτοντας την πορεία προς το Θέρμο και ακολουθώντας τον παράδρομο που οδηγεί στην Καμαρούλα, φθάσαμε στο σημείο όπου το Κοσκινόρεμα γεφυρώνεται από ένα μικρό αλλά εντυπωσιακό πέτρινο γεφύρι.

Η αντοχή του γεφυριού είναι πολύ καλή και γι’ αυτό, εξάλλου, χρησιμοποιείται και για τη διέλευση αυτοκινήτων. Από εδώ περνούσε παλιότερα ο κεντρικός βατός δρόμος που ένωνε τα χωριά της περιοχής, Κόνισκα, Διπλάτανο, Κοκκινόβρυση και άλλα. Δίπλα στο γεφύρι υπήρχε και χάνι για την εξυπηρέτηση των περαστικών. Σήμερα ο αμαξιτός δρόμος που συνδέει τα προαναφερόμενα χωριά έχει πάρει άλλη πορεία, οπότε η περιοχή αυτή έχει απομονωθεί. Το γεφύρι όμως στέκεται εκεί, ζωντανός μάρτυρας μιας άλλης εποχής, που το ίδιο έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη συγκοινωνία μιας ευρείας γεωγραφικά περιοχής.

Όπως διηγείται ο Φώτης Αθανασόπουλος ή Σκας – ο άνθρωπος που φυλάει θερμοπύλες, αφού συνεχίζει να μένει μόνιμα στον χώρο αυτό που λειτουργούσε το χάνι – το γεφύρι είχε χτιστεί με δαπάνες του επιχειρηματία Γεωργίου Πλατανιώτη, ο οποίος καταγόταν από τον Πλάτανο Ναυπακτίας και έμενε στην Αμερική. Ο άνθρωπος αυτός, πορευόμενος πεζός προς τη Μεσοκώμη Ευρυτανίας για να γνωρίσει τη γυναίκα που του προξένευαν, δεν μπόρεσε να περάσει από το σημείο αυτό, καθώς το ποτάμι ήταν κατεβασμένο, και γι’ αυτό υποσχέθηκε πως, αν παντρευόταν τη γυναίκα αυτή, θα χρηματοδοτούσε την κατασκευή πέτρινου γεφυριού, πράγμα που έγινε και γι’ αυτό υλοποίησε και την υπόσχεσή του. Κατά τη θεμελίωση, μάλιστα, του γεφυριού θυσίασαν ένα κουτάβι, τηρώντας τη μακραίωνη παράδοση που ήθελε να στοιχειώνεται κάτι ζωντανό σε κάθε θεμελίωση γεφυριού.

Σήμερα το γεφύρι εξυπηρετεί το πέρασμα σ’ αυτόν μόνο τον συνοικισμό, την Καμαρούλα του οικισμού Μελίγκοβα της Τοπικής Κοινότητας Νεροχωρίου του Δήμου Θέρμου. Εκτός από το χάνι, που προαναφέρθηκε, εδώ λειτουργούσε και νερόμυλος, στο τέρμα της λογγάς (ανενεργός κοίτη ρέματος ή ποταμού χρησιμοποιούμενη για αγροτικές χρήσεις) λίγο πιο κάτω στη συμβολή του Κοσκινορέματος με τον Γιδομανδρίτη, και, φυσικά, υπήρχαν και τα σπίτια των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων αυτών. Επιπλέον, υπήρχε συρμάτινο πεζογέφυρο δίπλα στον νερόμυλο, που γεφύρωνε τον Γιδομανδρίτη, το οποίο διατηρείται σε ανεκτή κατάσταση. Το πεζογέφυρο χρησίμευε παλιότερα για να περνάνε οι μαθητές που πήγαιναν από τον συνοικισμό Αλημπίστα Κόνισκας στο σχολείο της Μελίγκοβας καθημερινά διανύοντας μια απόσταση άνω των δύο χιλιομέτρων. Η Καμαρούλα, μάλιστα, συνεχίζει να κατοικείται ακόμη, αφού δύο σπίτια της, από τα τρία που απαρτιζόταν παλιότερα, κατοικούνται μόνιμα σε πείσμα των καιρών, που χαρακτηρίζονται από την εγκατάλειψη τέτοιων απομονωμένων μικροοικισμών. Για όλα τα παραπάνω, τόσο το γεφύρι όσο και ο εν λόγω συνοικισμός με τον ξεχωριστό του χαρακτήρα σίγουρα συμπεριλαμβάνονται στα θέλγητρα της περιοχής αυτής, που δεν πρέπει να παραλείψει κάποιος που θα ήθελε να την επισκεφθεί και να γνωρίσει όλες τις ομορφιές της.

Αφού επιστρέψαμε στον κεντρικό δρόμο και προχωρήσαμε ως τη διακλάδωση του δρόμου στα Τριανταφυλλέικα προς Κόνισκα και προς Κοκκινόβρυση, κάναμε την τελευταία παράκαμψη της πορείας μας προς το Θέρμο, ακολουθώντας για ένα χιλιόμετρο περίπου τον δρόμο ανατολικά του Γιδομανδρίτη, που οδηγεί στην Κοκκινόβρυση, έως απέναντι από την Καμαρούλα, προκειμένου να αποτυπώσουμε πανοραμικά τις εικόνες της Καμαρούλας και του Γιδομανδρίτη από το τελευταίο τμήμα του, από το σημείο της συμβολής του Κοσκινορέματος σ’ αυτόν έως τη συμβολή του Γιδομανδρίτη στον Εύηνο.

Τέλος, κατά την επιστροφή μας στον κεντρικό δρόμο στην πορεία μας προς το Θέρμο, ακολούθησαν δύο ακόμη στάσεις, οι τελευταίες πριν νυχτώσει, για την αποτύπωση της συμβολής του Γιδομανδρίτη στον Εύηνο και της συμβολής του ποταμού Φειδάκια στον Εύηνο και η διαδρομή φθάνει στο τέλος της.

Ως συμπέρασμα αυτού του μικρού οδοιπορικού θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ομορφιά είναι παντού κρυμμένη, μέσα μας και γύρω μας, τόσο στην κοινωνία όσο και στη φύση, αρκεί να μπορούμε να την ανακαλύψουμε και να μην την προσπερνάμε αδιάφορα κάθε φορά που τη συναντάμε, καθώς κάποιες φορές είναι τόσο κοντά μας και βρίσκεται σε τόσο απλά πράγματα, που δεν το φανταζόμαστε και δεν τους δίνουμε τη σημασία που πρέπει. Σ’ αυτό το πλαίσιο, θεωρήσαμε σκόπιμο να μοιραστούμε μαζί σας, μέσω του κειμένου αυτού και των εικόνων που το συνοδεύουν, λίγη από αυτή τη χειμερινή πανδαισία εικόνων και ήχων του νερού, που προέρχεται από αυτή την άγνωστη στους πολλούς ορεινή περιοχή, ελπίζοντας πως ίσως κεντριστεί το ενδιαφέρον κάποιων να την επισκεφθούν και να γνωρίσουν τις πολλές χάρες που κρύβει η άδολη φύση της όλες τις εποχές του χρόνου.

Νίκος Κωστακόπουλος
(Εκπαιδευτικός – Δημοτικός Σύμβουλος Θέρμου)

Δείτε φωτογραφίες:

Νόρα Καρατσικάκη - Κλινικός Διαιτολόγος - Διατροφολόγος
Ετικέτες