«Γλυκιά Ερανώ, τα χάδια μου τ’ αρνήθηκες,και τόσες άλλες μάταια σε ποθούνε.Στ’ αντρίκια τ’ αγκαλιάσματα μη γύρισες;Οι φιλενάδες σου έχουν να το πούνε.Ποιος τάχα να σε χαίρετ’ αγαπητικιά;πες μου, Ερανώ. Γιατί σε είδα ψες αργάσ’ απόκρυφο περβόλι, μοναχήν’ αποτραβιέσαι.– Μην πλανιέσαι,κι έλα, ω Ξανθώ, σιμά μου, να σου πωκάτι παράξενο. μα κράτα το για σένα.Αγάπησα και χαίρουμαι την ίδια εμένα!Σαν ξαφνιασμένο ελάφι με κοιτάς,μα άκουσε, συ που ξέρεις ν’ αγαπάς μόνο τους άλλους, άκουσε να δεις!
Μέσα στην κάψα του μεσημεριού,ξαπλώθηκα μια μέρα καταγήςγυμνή, στο βάθος τους περιβολιού.Ένα λεπτό κλωνάρι λουλουδιούμου χάιδευε τα στήθια. χλιαρότου ρυακιού το διάφανο νερόμου ξέπλενε τα πόδια. απ’ τα κλαριάτης φουντωτής μηλιάς τ’ αηδόνιμε γλυκοτρέμουλη άρχισε φωνήνα τραγουδεί τον Έρωτα και να με λιώνει…
Κι ως μου ’σφιγγε τα στήθια η Ηδονή,ο νους μου γύριζε στα περασμένακι αναθυμιόταν έναν ένατους νιους, που χάρηκαν στην αγκαλιά μου τα φλογερά φιλιά και τη δροσιά μου,κι αναθυμότανε τις κόρες που ερχόντανε σε με στεφανοφόρεςκαι βύζαιναν της ηδονής το γάλα. Δυο γέρικα πλατάνια τρισμεγάλαμε δρόσισαν με τα πλατιά τους φύλλα,τριγύρω μου των λουλουδιών τα μύρασαν καταιγίδα επέφτανε. Διψούσα για μιαν καινούργιαν ηδονή. Βογκούσα απ’ την που μ’ είχε ζώσει ανατριχίλα.
Τότε, Ξανθώ, χωρίς να καλονιώθω τι κάνω, φρενιασμένη από τον πόθο,καθώς τυλίγει ο κύκνος το λαιμό κάτω απ’ το μαλακό φτερό και σ’ όνειρα βυθίζεται γλυκά,έτσι διπλώθηκα κι εγώ γύρω απ’ τον ίδιο μου εαυτό,κι απόλαψα -ω, τρανή χαρά!-την ίδια μου την ομορφιά».
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αχ κρίμα όμως, μας χάθηκε η μορφοποίηση σε στίχους.